ตอนที่396: เทเลพอร์ต (1) แปลนิยาย.วันจันทร์ที่18 มิถุนายน 2018 แองเจเล่จับแกนทั้งหก "มีเพียงหกหรือ" แองเจเล่สับสนดังนั้นเขาจึงรีบตรวจสอบตำแหน่งที่ ที่ เขาทิ้งศพของผู้หญิงชุดขาวไว้ ศพของผู้หญิงชุดขาวได้หายไปพร้อมกับแสงสีดำแล้วและสิ่งเดียวที่ยัง เหลืออยู่บนพื้นคือโคลนสีดำและหญ้าที่อยู่ภายในการระเบิด 'มีเทคนิคการฉายแบบนี้ด้วยหรือ บางที' แองเจเล่สงสั ย บาดแผลของเขาเกือบหายดีในขณะที่เขากำลังตรวจสอบ สภาพแวดล้อม อย่างไรก็ตาม มีพลังงานสำรองเพียงเล็กน้อยที่เหลืออยู่ ในชิป ถ้าผู้หญิงคนนั้นใช้ได้อีกหนึ่งหรือสองคาถาเขาก็จะเป็นผู้แพ้การ ต่อสู้ แองเจเล่ต้องการพลังงานและเลือดเพื่อช่วยในกระบวนการรักษาของ เขา ถ้ามีเลือดไม่เพียงพอเขาก็จะต้องพึ่งพลังงานที่เก็บไว้ในร่างกาย ของเขาและชิปเพียงอย่างเดียว แม้ว่ากระบวนการรักษาไม่ได้ใช้พลังงานมากแต่ครั้งนี้เขาได้รับความ เสียหายมากเกินไป แองเจเล่ฝุ่นออกจากร่างกายของเขาก่อนที่เขาจะเดินทางไปที่เนินเขา เล็กๆ "ออกมา!" ผมสีแดงยาวของเขาขยายและแทงไปในพุ่มไม้ยักษ์ข้างใต้ เนินเขาแล้วจับชายร่างผอมที่กำลังสวมหน้ากากสีขาวอย่างง่ายดาย "ถอดเสื้อผ้าออก" แองเจเล่พูดเสียงต่ำ ใบหน้าของชายคนนั้นเลวร้ายลงเมื่อสังเกตเห็นเจตนาฆ่าจากสายตา ของแองเจเล่และตัดสินใจที่จะปิดปาก เขารีบถอดเสื้อโค้ทและกางเกง ของเขาแล้วโยนไปให้แองเจเล่ มันเป็นโค้ทหนังสีดำ แองเจเล่จับโค้ทและกางเกงก่อนที่จะปล่อยให้ชายคนนั้นไป แต่เขาก็ขมวดคิ้วเมื่อเขาใส่เสื้อผ้า "มันเล็กเกินไปหน่อย...." ทั้งโค้ทและกางเกงเล็กเกินไป บนตัวแองเจเล่โค้ทสีดำดูเหมือนสูทแน่น เห็นได้ชัดว่าเสื้อผ้าแทบจะไม่พอดีกับร่างกายของแองเจเล่ พ่อมดบางคนที่เป็นพยานในการต่อสู้กำลังวางแผนซุ่มโจมตีเพราะแอง เจเล่ต้องใช้เวลารักษา แต่เมื่อเห็นว่าเพิ่งเกิดอะไรขึ้นพวกเขาก็ยอมแพ้ ทันที พ่อมดที่อยู่ใกล้ๆรีบหลบหนีไปจากที่ที่แองเจเล่อยู่และในไม่ช้าสถานที่ นี้ ก็เงียบสนิ ท แองเจเล่เดินลงไปในแม่น้ำในขณะที่กำลังสวมโค้ทหนัง เขาลังเลชั่วครู่ ก่อนที่เขาจะผูกแกนโดยใช้ผมสีแดงเข้มของเขา เขามีแกนสมบูรณ ์ ทั้งหมดสิบชิ้น ส่วนประกอบของแกนผิดปกติ แกนไม่ลอยอยู่บนผิวหรือจมลงไปใน แม่น้ำแต่มันยังค้างอยู่ แองเจเล่กระโดดเข้าไปในแม่น้ำและเริ่มว่ายน้ำ น้ำได้ชำระล้างคราบ เลือดออก ผมสีแดงยาวของเขาได้กระจายในน้ำ แกนถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีม่วงอ่อน มันมีความคล้ายคลึงกับเครื่องประดับผมที่หรูหราและลึกลับ แองเจเล่ว่ายช้าๆในแม่น้ำ มันเป็นเวลาสักพักเนื่องจากเขาอยู่ใน สภาพแวดล้อมที่เงียบสงบ เพราะเขารวบรวมแกนเพียงพอเขาจึงตัดสินใจที่จะพักผ่อนในช่วงเวลา ที่เหลือ ผู้หญิงชุดขาวมีแกนหกชิ้นและเขามีสี่ แองเจเล่มั่นใจว่าเขาจะเป็นผู้ชนะ เขาพิจารณาจากเวลาที่เหลืออยู่ไม่มากนัก นอกจากนี้มันก็ยังเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะค้นพบวิธีเดินทางไปรอยแยกอื่ น ให้ทันเวลาดังนั้นตอนนี้เขาจึงรออย่างอดทนเพื่อรอประกาศผล ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดในแม่น้ำ ไม่มีปลาและไม่มีพืชน้ำจืด สิ่งเดียวที่เขา มองเห็นคือน้ำที่ใสสะอาดของแม่น้ำ เขาลอยอยู่บนแม่น้ำและมองไปที่ท้องฟ้า รอยแตกสีดำท่ามกลางท้องฟ้าสีน้ำเงินใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เขาได้ยินเสียงดังจากรอยแตกที่เกิดจากลมแรง อากาศไหลเข้าไปในรอยแตกและแรงโน้มถ่วงในรอยแยกก็ค่อยๆลดลง ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาดูผ่อนคลายมากราวกับว่าเขากำลังหลับแต่ที่จริงแอง เจเล่กำลังใช้ชิปและคลื่นพลังจิตของเขาสำรวจสภาพแวดล้อมใน บริเวณใกล้เคียง ในที่สุดก็มีเสียงเข้มผู้ชายมาจากท้องฟ้าหลังจากที่รอคอยอย่าง ยาวนาน "หมดเวลา พ่อมดที่ล้มเหลวในการได้รับแกนจะถือว่าล้มเหลวในขณะที่ คนที่มีแกนจะถูกเคลื่อนย้าย" แถวแสงสีดำได้ปรากฏบนพื้นแล้วพุ่งขึ้นไปและส่งเข้าไปในรอยแตกใน ท้องฟ้าเมื่อเสียงผู้ชายสิ้นสุดลง คนที่ถูกส่งไปในรอยแตกเป็นพ่อมดที่ ล้มเหลวในการได้รับแกนที่สมบูรณ ์ หลังจากนั้นแสงสีขาวก็ลงมาจากท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นแถวแสง แสงแถวหนึ่งได้ปรากฏเหนือแองเจเล่และล้อมรอบร่างกายของเขา เขายังคงลอยอยู่ในน้ำ แสงสีขาวนำความอบอุ่นและความสดชื่นให้เขา ทำให้เขาไม่เหนื่อยอีกต่อไป นอกจากนี้ยังมีหยดน้ำอยู่ในนั้นด้วย มันดูเหมือนว่าหยดน้ำเหล่านี้ไร้น้ำหนักเมื่อพวกมันตกลงมาจากท้องฟ้า และจมเข้าไปในผิวหนังของแองเจเล่ หยดน้ำเติมพลังงานและร่างกายของเขาก็ถูกยืนขึ้นสูงด้วยพลังจากแถว แสง "เดี๋ยวก่อน..." สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป แถวแสงทำให้เขานึกถึงน้ำพุจาก เรื่องเล่าและตำนาน "น้ำพุแห่งการเกิดใหม่" "ถ้านี่เป็นน้ำพุแห่งการเกิดใหม่จริงๆ..." เขารีบเหลือบมองไปรอบๆ ขณะที่ลอยอยู่ในอากาศเขาเห็นแถวแสงมากกว่าสิบเส้นและมันเป็นพ่อ มดที่ได้รับแกนในรอยแยก ทุกคนได้รับบาดเจ็บ บางคนแขนขาหักในขณะที่บางคนทีรูอยู่ที่หัวหรือ คอแต่ไม่ว่าอาการบาดเจ็บจะรุนแรงแค่ไหนพวกเขาทั้งหมดก็หายเป็น ปกติด้วยแสงสีขาว แองเจเล่เห็นแม้แต่แม่มดที่ร่างกายครึ่งล่างหายไปแต่เธอก็ถูกรักษาหาย ด้วยแสง ส่วนล่างของร่างกายเธองอกใหม่ภายในไม่กี่วินาที "น่ากลัว.....ถ้านี่เป็นน้ำพุแห่งการเกิดใหม่จริงสิ่งที่อยู่เบื้องหลังของ หอคอยพ่อมดมืดก็คือ....." การแสดงออกของแองเจเล่แข็งขึ้น ภายในแแสงร่างกายของเขายังลอยขึ้นและทุกสิ่งทุกอย่างถูกปกคลุมไป ด้วยชั้นแสงบางๆ เขาเข้าไปในรอยแตกในท้องฟ้าในอีกไม่กี่นาทีและเข้าไปในพื้นที่มืด ทุกอย่างในอากาศลอยเพราะไม่มีแรงโน้มถ่วงในพื้นที่นี มีทางออกรูปไข่ปรากฏข้างหน้าเขาหลังจากนั้นสักพั ก แสงสีขาวเอาแองเจเล่ออกไปทันที แองเจเล่ตาบอดด้วยแสงเพราะเขาอยู่ในความมืดนานเกินไป ดวงตาของเขาปรับตัวเข้ากับความสว่างภายนอกทางออกในอีกไม่กี่ วินาทีต่อมาและในที่สุดเขาก็มองเห็นได้ว่าเขาอยู่ที่ไหน เขาอยู่ในห้องนอนกว้างขวางที่หรูหรา โทนสีหลักของห้องมีสีทองและมี เตียงขนาดควีนไซส์อยู่ตรงกลางห้อง ผ้าปูที่นอน ผนังและพรมทุกอย่าง มีสีทองเข้ม แองเจเล่เป็นเพียงคนเดียวที่อยู่ภายใน ห้องไม่มีประตูแต่มีหน้าต่าง สี่เหลี่ยมจัตุรัสบนผนังด้านหนึ่ ง มันเปิดครึ่งหนึ่งดังนั้นเขาจึงได้ยินเสียงน้ำและนกที่กำลังบินอยู่ข้างนอก "ที่นี่คือที่ไหน" เขามองไปรอบๆและยืนยันว่าหน้าต่างเป็นเพียงทางออก เดียวของห้อง เขารีบเดินไปที่หน้าต่างแล้วมองออกไปข้างนอก สิ่งที่อยู่ข้างใต้เขาคือหุบเขาขนาดมหึมาที่มีแม่น้ำ แต่น้ำดูเหมือนกำลัง เดือดและกระเด็นไปทั่ว แองเจเล่สังเกตว่าห้องถูกสร้างภายในลำต้นของต้นไม้ที่สูงตระหง่าน และกว้างที่ถูกล้อมรอบไปด้วยป่าสีดำที่มีภูเขาสูง มีฝูงกวางและ กระรอกที่กำลังกระโดดและวิ่งไปรอบๆแม่น้ำที่ไหลลงจากภูเขา เขายืนอยู่ข้างหน้าต่างและร่ายคาถา จากนั้นด้วยการดีดนิ้วของเขามันก็มีเปลวไฟสีแดงเข้มบินไปทางป่า ตู้ม มันระเบิดและเปลี่ยนเป็นตาไฟที่มองมาที่เขา ฉากข้างหน้าของตาไฟถูกส่งเข้าไปในวิสัยทัศน์ของแองเจเล่ แสงจากดวงอาทิตย์ที่กำลังตกได้ส่องผ่านหมอกบางและย้อมทุกอย่าง เป็นสีเหลืองซีด มันเป็นหุบเขาที่มีต้นไม้และผนังหิ น มีรอยแยกลึกตรงกลางของมั น ต้นไม้สูงตระหง่านอยู่บนหน้าผาขนาดใหญ่ที่ขอบของรอยแยก น้ำไหลลงมาตามกิ่งของต้นไม้สีน้ำตาลเข้มนีมันไหลลงไปในแม่น้ำใต้ รอยแยกทำให้ดูราวกับว่าน้ำมาจากต้นไม้ ลำต้นมันเต็มไปด้วยหน้าต่าง แสงสีขาวและสีส้มได้ออกมาจาก หน้าต่าง คนที่ยืนอยู่ในห้องเป็นพ่อมดที่มีสีหน้าที่ต่างกัน แม้ว่าบางส่วนของหน้าต่างจะปิดและไม่มีแสงออกมาจากมันก็ตาม "พ่อมดทุกคนที่เข้าร่วมการแข่งขันและได้รับแกนถูกส่งมาที่ต้นไม้มัน จะต้องทำให้พวกเขาใช้ทรัพยากรจำนวนมาก...." แหวนอเมทิสต์รูปดวงตาบนมือซ้ายของเขาไม่ได้รับความเสียหายเลย หลังจากการต่อสู้เหล่านั้นและเขายังสวมเสื้อผ้าที่เขาขู่จากพ่อมด ถุงกระเป๋าของเขายังถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง "การฉายแสงเหล่านั้นทั้งหมดมาจากไหนหรือว่าข้าเข้าสู่รอยแยกของ โลกจริงๆ" แองเจเล่สับสน "ถ้ามันเป็นเพียงการฉายจริงๆเสื้อผ้าและถุง กระเป๋าของข้าไม่ควรจะถูกทำลาย" เขาตรวจสอบผิวของโค้ทที่เขาสวม มันเป็นหนัง แองเจเล่เอนตัวลงและ ตรวจสอบแกนสีม่วงทั้งสิบที่ผูกติดอยู่กับผมของเขา พวกมันดูคล้ายกั บ เครื่องประดับผมที่ทำจากอัญมณี "มันไม่ใช่ภาพลวงตา แม้ว่าข้าจะไม่สามารถเปิดใช้งานความสามารถ ของข้าได้ แต่ข้าก็ยังสามารถแยกแยะความเป็นจริงและภาพลวงตา ด้วยสายเลือดผสานของข้า" "เดี๋ยวก่อน แต่ถ้าไม่ใช่การฉายแสงพ่อมดที่ถูกฆ่าก็ควรจะตาย...." เขา นึกถึงช่วงที่เขาฉีกผู้หญิงคนนั้นเป็นชิ้นๆ "มันแทบจะเป็นไปไม่ได้สำหรับ ทุกคนที่จะรอดด้วยร่างกายที่แตกสลายแบบนั้น...." แองเจเล่คิดชั่วครู่แต่เขาก็ยังไม่พบคำตอบที่เขาต้องการ มีข้อมูลไม่ เพียงพอในฐานข้อมูลของเขาดังนั้นเขาจึงต้องยอมแพ้ เขาเดินไปรอบห้องและตัดสินใจที่จะไม่ออกผ่านหน้าต่าง แองเจเล่นอ นบนเตียงและพักผ่อน มันจะต้องมีเหตุผลว่าทำไมพวกนั้นถึงส่งพวกเขามาที่ห้องแบบนี้ดังนั้ น สิ่งเดียวที่เขาควรทำคือรอ หลังจากผ่านไปประมาณสองชั่วโมงเขาก็ได้ยินเสียงกระพือปีกจา หน้าต่าง มันเป็นนกสีทองที่สะท้อนแสงแดดซึ่งค่อยๆลงบนขอบของหน้าต่าง แกว้ก นกสีทองกระโดดหลายครั้งและกางปีกขวาของมันทิ้งเมล็ดสีเขียวขนาด เล็กที่ขอบของหน้าต่าง เมล็ดเริ่มหยั่งรากลงบนขอบหน้าต่างทันทีมันดูเหมือนเข็มแหลมที่ กำลังแทงไปในกระดานไม้ ตอนที่397: เทเลพอร์ต (2) แปลนิยาย.วันพุธที่20 มิถุนายน 2018 ภายในสิบวินาทีมันก็มีขนาดเท่าฝ่ามือ มันโตเป็นพืชสีเขียวขนาดฝ่ามือ ที่มีดอกสีเขียวขนาดเท่ากำปั้นโตอยู่ข้างบน แค๊รก มันแตกออกแล้วมีของเหลวเหนียวโปร่งใสไหลลงมาบนพรม มีกลิ่นเหม็นที่รุนแรงกระจายในอากาศทันที มันทำให้แองเจเล่กระโดดจากเตียงและมองไปที่พืช เมื่อนกสีทองเห็น แองเจเล่ตื่นมันขึ้นมามันก็บินออกจากขอบหน้าต่างหลังจากที่กระพือ ปีก แค่ก แค่ก ดอกสีเขียวแตกออกแล้วเริ่มไอราวกับว่าเป็นคน ในไม่ช้าพืชก็โน้มลงไป และทำท่าราวกับว่ามันสำลักของเหลวเหนียว "ข้าขอโทษด้วยที่ขัดขวางฝันดีของเจ้า" มีเสียงหญิงชรามาจากดอก "เจ้า สังเกตเห็นไหมว่าการฟื้นตัวเร็วกว่าปกติในขณะที่เจ้าอยู่ที่ในหัวใจแห่ง พฤกษา" แองเจเล่หลบของเหลวเหนียวและยืนอยู่ข้างหน้าดอกนั้น เขายังขมวด คิ้ว "เจ้าเป็นใคร" เขาถามเสียงเบา "พืชนี้เป็นเครื่องมือในการสื่อสารใช่ หรือไม่" "ข้าเป็นคนติดต่อของเจ้า ข้าคิดว่าตอนนี้พวกเจ้าทุกคนมีคำถาม เดียวกัน น่าเศร้าที่นี่เป็นข้อความแบบทางเดียว ข้าจะไม่ได้รับความ คิดเห็นของเจ้า อาหารกลางวันของเจ้าจะถูกส่งให้เร็วๆนี้ดังนั้นเจ้าต้อง ช่วยตัวเอง หลังจากทานอาหารกลางวันเจ้าควรรู้ว่าสถานที่นี้คืออะไร และ....บัดซบ นิวแบส! สิ่งเดียวที่เจ้ารู้คือการกิน! กลับมา! กลับมา...." ชี่ ชี่ ในไม่ช้าเสียงก็เริ่มดังและข้อความก็หยุด แองเจเล่มองไปที่ของเหลวเหนียวบนพรม เขาพูดไม่ออกและกลิ่นใน ห้องมันเหมือนกับยาฆ่าเชื้อ เขานวดขมับของเขาหลายครั้ง "อาหารกลางวัน....ข้อความแปลกๆอธิบายได้ห่วยแตก.....ช่างมันเถอะ" เขาโบกมือและของเหลวเหนียวก็ลอยขึ้นไปในอากาศเป็นลูกโปร่งใส และบินออกจากหน้าต่าง แองเจเล่กลับไปที่เตียงของเขาเพื่อพักผ่อน เขาสังเกตเห็นว่าห้องช่วยใน การฟื้นฟูพลังจิตและร่างกายของเขา หญิงชราบอกว่าสถานที่นี้ชื่อว่า' หัวใจแห่งพฤกษา' บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาฟื้นตัวอย่าง รวดเร็ว แองเจเล่ได้ยินเสียงรบกวนจากภายนอกในขณะที่เขานอนลง เสียงดู เหมือนเด็กรับใช้หลายคนที่กำลังทำงาน "วิ่ง! ไปกันเถอะ! เร็วเข้า!" พวกเขาตะโกนและเสียงของพวกเขากำลั ง เข้ามาใกล้ แองเจเล่นั่งและมองไปข้างนอก "เกิดอะไรขึ้น" เขามองออกไปนอกหน้าต่างด้วยใบหน้าที่ตกตะลึง ข้างพืชสีเขียวที่ขอบของหน้าต่างไม้สีน้ำตาล มีบิสกิตสีดำที่มีครีมเรียงอยู่และปีนขึ้นมาบนหน้าต่างด้วยขาสั้นๆของ มัน ในมือของบิสกิตถือหอกสีดำที่ดูราวกับว่าพวกมันทำมาจากแป้ง "เพื่อความยุติธรรม!" หัวหน้าบิสกิตยกหอกขึ้นและตะโกนด้วยเสียง น่ารักเหมือนเด็ก "เพื่อความยุติธรรม!" "กูร์แมนดิสจะตก!" บิสกิตอื่นเริ่มตะโกนด้วยเพียงแต่พวกมันมีสีเหลืองเท่านั้น หัวหน้าบิสกิตเริ่มออกคำสั่ง "บิสกิตแห่งตระกูลเฮลิออสเรียงตัว! ส่วนที่ เหลือตามข้ามา!" บิสกิตแบ่งออกเป็นสามกลุ่มหลังจากที่ค้นหาตำแหน่งของพวกมัน หัวหน้าบิสกิตหันไปมองที่แองเจเล่ "บัดซบ! พี่น้อง โจมตี!" เขาชี้ไปที่แองเจเล่ด้วยหอกยาวของเขา "เจ้า ปีศาจที่ชั่วร้าย เพื่อชีวิตที่สงบสุขของบิสกิต! เจ้าตายไปซะ!" "ไป!" "จัดการเขา!" แองเจเล่เดินไปที่ขอบหน้าต่าง ฉากบิสกิตกำลังวิ่งมาหาเขามันตลกและ เขาไม่รู้ว่าเขาควรตอบสนองอย่างไร อาหารมาส่งที่นี่ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าเสียงนั้นหมายความว่าอย่างไร "นั่นคือวิธีที่อาหารถูกส่ง.....บิสกิตอาจเป็นอาหารกลางวันของข้า" ด้วยการดีดนิ้วของเขามันก็มีลูกไฟเกิดขึ้นและลอยเหนือบิสกิต "โอ้! ไม่! ข้ากำลังจะถูกย่าง!" "หัวใจของข้า....หัวใจของข้า!" บิสกิตตกลงไปที่พื้นและครีมในตัวพวกมันก็เริ่มละลาย มีกลิ่นนมที่น่ า ดึงดูดลอยอยู่ในอากาศ "ขอโทษ ข้าคาดเดา" แองเจเล่หายใจออกยาวๆ เขาหยิบพวกมันขึ้นมา หนึ่งชิ้นเมื่อพวกมันหยุดเคลื่อนไหวและส่งเข้าไปใปปากของเขา การรวมกันของบิสกิตกรอบและครีมทำให้มันสดชื่น มีน้ำตาลเพียงพอ ทำให้มันอร่อย "โอ้! พระเจ้า! พระเจ้า! เจ้าทำอะไร! เจ้าฆาตกร! นี่เป็นการสังหารหมู่!" ขนมปังม้วนอวบอ้วนปีนขึ้นมาที่ขอบหน้าต่าง มันเริ่มร้องไห้และใจหายกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่น้ำตาของมันเป็นเพียง น้ำตาลทรายขาว "ตระกูลบิสกิตครีมถูกกวาดล้างออกไปเพียงวันเดียว พระเจ้า! ไม่....มั น ไม่จริง...." แองเจเล่ไม่สนใจ เขาจับขนมปังม้วนและส่งเข้าไปในปากของเขา ก๊รอบ เขากัดขนมปังม้วนครึ่งหนึ่งและมันก็หยุดพูดทันที "มันดี" ขนมปังม้วนกรอบนอกนุ่มในและรสหวานจากแป้งสาลีและ น้ำตาลทรายขาวก็สมบูรณ์แบบ แองเจเล่อิ่มหลังจากที่กินอาหารทั้งหมดที่ปีนขึ้นมาบนหน้าต่าง มีอาหารไม่มากนักแต่พวกมันทำให้อิ่มอย่างน่าแปลกใจ เขาพักผ่อนอีกนิดหลังจากที่ทานอาหารกลางวัน ฝ่ายตรงข้ามของ หน้าต่างค่อยๆปรากฏประตูรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าบนผนังสีทอง แค๊รก ประตูถูกเปิดทำให้เห็นทางเดินโค้งภายใน ทางเดินถูกสร้างด้วยไม้สีน้ำตาล มีคนผ่านไปเป็นครั้งคราว แองเจเล่ลุกจากเตียงและดินไปที่ทางเดินแล้วมองไปรอบๆ ห้องของเขาตั้งอยู่ท่ามกลางผนังขนาดใหญ่ที่เป็นโถงทรงลูกบอล ผนังถูกทาสีดำและปกคลุมด้วยประตูเล็กๆ มีบันไดวนยาวเชื่อมกับห้อง ซึ่งนำไปสู่ชั้นล่างของโถง แองเจเล่เดินออกจาห้องที่เขาอยู่ในโถงค่อนข้างดัง บนพื้นที่ว่างใต้บันไดมีเก้าอี้สูงหลายตัวที่คลุมด้วยผ้าสีแดง เก้าอี้ถูกจัดไว้อย่างดีมีผู้คนนั่งอยู่บ้างแล้ว มีคนเดินออกจากห้องตลอดเวลา พวกเขาเดินลงบันไดและนั่งบนเก้าอี้ ราวกับว่าพวกเขากำลังรออะไรบางอย่าง มีคนมากมายที่คุยกับคนที่พวกเขาคุ้นเคย อย่างไรก็ตาม บางคนเป็นคนแปลกๆและกำลังตรวจสอบ สภาพแวดล้อมอยู่ตลอดเวลา แองเจเล่เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยหลายคน และบางคนก็มาจากรอยแยกเดียวกับเขา เขายืนอยู่ข้างประตูโดยไม่มีเสียงรบกวน ไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีคนสวมชุด สาวใช้สีขาวเข้ามาใกล้เขาและโค้งให้เขา "ยินดีต้อนรับสู่หัวใจแห่งพฤกษา ผู้ชนะการแข่งขันจะมีการประกาศ เร็วๆนี้ โปรดเก็บแกนไว้กับตัวและรอที่ที่นั่ง" เสียงของสาวใช้ดูเหมือน หญิงสาว อย่างไรก็ตาม แองเจเล่เห็นใบหน้าของสาวใช้เต็มไปด้วยริ้วรอยและ ผิวหนังของเธอก็แห้ง เธอเป็นหญิงชราที่ดูเหมือนเธอกำลังจะตาย แองเจเล่ยังคงสงบและพยักหน้าช้าๆ "เข้าใจแล้ว" "และห้องนี้จะเป็นห้องของท่านทุกครั้งที่อยู่ในหอคอยพ่อมดมืด โปรด จำตำแหน่งของมัน" หญิงชราแนะนำ "ตกลง" "เอาล่ะ มาลงบันไดกันเถอะ" หญิงชราเริ่มเดินไปทางซ้ายของโถง แองเจเล่มาพร้อมกับหญิงชรา ยังคงมีคนเดินออกมาจากห้องที่ถูกนำ โดยสาวใช้ชุดขาว พวกเขาเดินลงบันไดด้วยกันหลังจากที่ฟังคำอธิบาย แองเจเล่ผสมกับฝูงชนและไปถึงชั้นล่างสุดอย่างรวดเร็ว เขาตรวจสอบ ให้แน่ใจว่าไม่มีข้อจำกัดในการเลือกที่นั่งและนั่งตรงเก้าอี้ตรงมุมซ้าย "ผู้บัญชาการสิงโตมาถึงแล้ว!" มีเสียงดังก้องในโถง ที่ด้านหลังของโถงมีคนสามคนออกมาจากที่ไหนสักแห่งข้างหน้าประตู สีดำที่ปิดสนิท คนนำหน้าเป็นชายร่างสูงที่มีเคราหนาและคนที่ตามเขาเป็นผู้ชายและ ผู้หญิง ทั้งสองมีผมบลอนด์และมีรูปลักษณ์ที่น่าดึงดู ด ชายสูงมองไปรอบๆก่อนที่เขาจะเดินไปเก้าอี้ตัวหนึ่งและนั่งลงด้วยสี หน้านิ่งเฉยพร้อมกับคนของเขา "ผู้บัญชาการเคย์ลินมาถึงแล้ว!" มีชายผมสั้นสีเทาสวมทักซิโด้สีดำที่หรูหราปรากฏข้างหน้าประตูสีดำ เขาขดริมฝีปากยิ้มอ่อนโยนและนั่งลงบนเก้าอี้เงียบๆ ผู้คนค่อยๆเงียบลงและพวกเขาก็มุ่งมั่นกับเวทีขนาดเล็กข้างหน้าโถง มีแถวแสงสีทองสามเส้นลงบนเวทีสีดำในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา แถวแสงไม่ได้รุนแรง พวกมันนำความอบอุ่นเข้าสู่โถง มีคนปรากฏในแถวแสงทีละคน "พิธีถูกจัดโดยเคานท์ฮอสล่าและเจ้าของงานเป็นหัวหน้าแผนก เปลี่ยนแปลงท่านแซนโด้!" เสียงดังก้องในโถงอีกครั้ง ผู้หญิงสองคนและผู้ชายหนึ่งคนกำลังยืนอยู่ในแถวแสง ทุกคนสวมชุดสี ขาว ข้างหน้าเป็นสาวสวยผมยาวสีเขียวและมีริ้วรอยเล็กๆตรงมุมตาของเธอ ดวงตาสีน้ำเงินอ่อนของเธอส่องแสงเล็กน้อย เมื่อเสียงกล่าวถึงท่านแซนโด้เธอก็พยักหน้าต่อผู้เข้าประชุมและยิ้ม อย่างนุ่มนวล เคานท์ฮอสล่ากำลังยืนอยู่ทางขวาของแซนโด้และพยักหน้าให้ผู้เข้า ประชุมด้วยเช่นกัน เขาเป็นชายชราที่ผมเปลี่ยนเป็นสีขาวแล้ว ทางด้านขวาของแซนโด้เป็นหญิงสาวที่มีหน้าตาเฉยเมย เธอน่าจะเป็น แค่ผู้ชายของแซนโด้เมื่อพิจารณาว่าชื่อของเธอไม่ได้ถูกกล่าวถึ ง คนทั้งสามบนเวทีดึงดูดความสนใจของผู้เข้าประชุม ตอนที่398: ความจริง (1) แปลนิยาย.วันพุธที่20 มิถุนายน 2018 แซนโด้จับกระโปรงสีขาวของเธอขึ้นเล็กน้อยและมองไปรอบๆ เธอรอ จนกระทั่งเสียงทั้งหมดหายไปก่อนที่เธอจะเปิดปากอีกครั้ง "ข้ารู้สึกเป็นเกียรติที่ได้เป็นเจ้าภาพพิธีมอบรางวัลนีชื่อของข้าคือแซน โด้ข้าคิดว่าบางคนเคยได้ยินชื่อของข้าแล้วในขณะที่บางคนไม่เคย แต่ มันไม่เป็นไร" เธอปล่อยมือจากชุดและเสกไม้เท้าทองคำขาวในมือของ เธอ เธอโบกไม้เท้าสั้นในอากาศซึ่งมันปลดปล่อยลำแสงสีขาวออกมา มันลง ไปที่ผนังของเวทีและปรากฏเป็นหน้าจอแสงรูปไข่ขนาดใหญ่ ฉากของพ่อมดที่ต่อสู้ถูกเปิดเผยให้เห็นในนั้น มีบาร์บาเรี่ยนและนักธนูคาถาระยะไกลและคาถาอัญเชิญหรือแม้แต่ คาถาพื้นฐาน ผู้เข้าร่วมประชุมเฝ้าดูภาพเคลื่อนไหวบนหน้าจอโดยไม่ได้ส่งเสียงใดๆ แองเจเล่นั่งอยู่บนเก้าอี้ของเขาในขณะที่มองไปที่มันและเห็นช่วงที่ รุนแรงที่สุดในการต่อสู้ระหว่างเขาและผู้หญิงชุดเกราะสีขาว 'เขา' พุ่งออกมาจากแสงสีขาวด้วยร่างกายทั้งหมดของเขาแต่ถึงกระนั้น มันก็ไม่อาจซ่อนความบ้าคลั่งในสายตาของเขาได้ นอกจากนั้นก็มีการต่อสู้มากมายระหว่างพ่อมดคนอื่นที่เกิดขึ้นได้ถูก บันทึกไว้ ภาพเคลื่อนไหวค่อยๆหยุดชั่วคราวในฉากนี่บาร์บาเรี่ยนกำลังยกหมวก มีเขาขึ้นในอากาศ มีมรกตอยู่ตรงกลางของหน้าอกชายคนนั้นซึ่งกำลังส่งพลังงานสีเขียวไป ในร่างกายของเขาจากนั้นก็ถูกส่งเข้าไปในเส้นเลือดสีเขียวรอบร่างกาย ของเขา "คนที่ชนะมีฉายาว่าเหนือรอยแยก..." แซนโด้เอากระดาษออกมาและ เริ่มอ่าน "อูราม่อน! โปรดมาที่นี่และรับรางวัล!" มีชายสูงประมาณสองเมตรยืนขึ้นจากที่นั่งของเขา ตึก! ตึก! มีเสียงดังของฝีเท้าในขณะที่เขาเดินตรงไปที่เวที เขาดูคล้ายกับบาร์บาเรี่ยนในวิดีโอ แองเจเล่รู้สึกถึงความตื่นเต้นจาก ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของชายคนนั้น แซนโด้ชี้ไปทางชายคนนั้นเมื่อเขาถึงเวทีแสงสีน้ำเงินส่งประกายรอบๆ บาร์บาเรี่ยนหลายวินาที นั่นต้องเป็นเครื่องหมายสำหรับรางวัล แองเจเล่ได้ยินคนกระซิบใกล้เขา "มีเพียงคนสองคนเท่านั้นที่จะได้รับรางวัลในครั้งนี้และพวกเขาจะได้รั บ เชิญไปที่เวที ส่วนพวกเราจะต้องอยู่ที่นั่งของตัวเองแต่ข้าไม่รู้ว่าอีกคน เป็นใคร" "คนแรกเป็นอูราม่อน อีกคนได้รับแกนจำนวนมากแต่ล้มเหลวในการ ย้ายข้ามรอยแยก" แองเจเล่รักษาท่าทีที่สงบในขณะที่เขาฟังคนอื่นซุบซิ บ "คนต่อไปเป็นคนที่ได้รับจำนวนแกนที่มากที่สุดในรอยแยกของเขาแต่ ไม่ได้เดินทางข้ามรอยแยก!" แสงไฮไลท์ขยับอีกครั้งและหยุดทันทีเมื่ อ กระบอกแสงถึงแองเจเล่ "กรี น 2 จากเมืองท้องฟ้า!" แองเจเล่ลุกขึ้นยืนทันทีที่แซนโด้พูดจบ เขาสังเกตเห็นว่าพ่อมดที่อยู่ ใกล้ๆเขาหยุดพูดทันทีและคนหลายคนก็ดูถูกเขา สิ่งนั้นเป็ น ประสบการณ์ที่ไม่น่าพอใจ เขาออกจากที่นั่งของเขาและเดินไปที่เวทีจากทางซ้าย คนทั้งสามบนเวทีดูเหมือนเป็นคนที่ต่างออกไป พวกเขามองที่แองเจเล่ ด้วยใบหน้าที่อ่อนโยนราวกับว่าพวกเขาอยู่ที่นี่เพื่อดูแองเจเล่ แซนโด้รอจนแองเจเล่เดินไปถึงข้างหน้าและชี้ไปที่เขาด้วยไม้เท้าสั้น มีลำแสงสีขาวลงบนร่างกายของเขาและหายไปก่อนที่เขาจะรู้สึกถึ ง อะไร "พ่อมดกรีน นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าเดินทางมาเยี่ยมสำนักงานใหญ่ของ หอคอยพ่อมดมืดใช่ไหม" เคานท์ฮอสล่าขดริมฝีปากยิ้มอย่างอ่อนโยน แองเจเล่พยักหน้า "ใช่ มันเป็นครั้งแรกของข้า" "เจ้าจะเข้าร่วมแผนกเปลี่ยนแปลงหรือไม่" แซนโด้ถามด้วยความอยากรู้ แองเจเล่มองเห็นว่าแซนโด้ไม่ได้ล้อเล่นและดวงตาของหญิงสาวยังมอง มาที่เขา ทั้งสองกำลังรอคำตอบของเขา เคานท์ฮอสล่าไม่ได้พูดอะไรอีกเพียงแค่สังเกตสถานการณ์ด้วยรอยยิ้ม บนใบหน้า "ข้าขอโทษ แต่.....แผนกเปลี่ยนแปลงคืออะไรกันแน่ ขอบคุณสำหรั บ ข้อเสนอของท่านแต่ข้าต้องการข้อมูลเพิ่มเติม" เขาตอบอย่างสุภาพคิด ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเข้าร่วมแผนกที่เขารู้จักชื่อเท่านั้น "ไม่ต้องกังวล" แซนโด้พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ "ผู้อำนวยการของ แผนกพ่อมดต้องการให้เจ้าเป็นนักเรียนของเขาแต่เดสคาร์เตสไม่ได้มา ที่นี่ในตอนนีการใช้ฉายแสงมันไม่ใช่ความคิดที่ดีนั่นเป็นเหตุผลว่า ทำไมข้าถึงถามเจ้าว่าเจ้าต้องการเข้าร่วมแผนกของข้าหรือไม่" ผู้คนเริ่มพึมพำหลังจากที่ได้ยินชื่อของผู้อำนวยการแผนกพ่อมด ดู เหมือนมีบางอย่างที่พิเศษเกี่ยวกับแผนกคาถา นอกจากนี้แองเจเล่สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของเคานท์ฮอสล่าเมื่อ เขาได้ยินชื่ อ "เอาล่ะ ไปรับรางวัลของเจ้า เจ้าสามารถเลือกตำแหน่งเพื่อตั้งวงเวทได้ แต่ตำแหน่งไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้เมื่อสร้างแล้ว" แซนโด้แนะนำ "ขอบคุณนายท่าน" แองเจเล่พยักหน้ า "ข้าจะพูดอีกนิดเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เจ้ามาที่นี่ ข้าได้เลือกสถานที่ที่ทำ เครื่องหมายของเจ้าแล้ว ใครบางคนจะช่วยเจ้าในการเลือกวงเวทมรดก ที่เตรียมไว้สำหรับผู้ชนะและถ้าเจ้าตัดสินใจที่จะสร้างวงเวทในสระ พลังงานของหอคอยพ่อมดมืดมันก็จะรับประกันความปลอดภัย มีอีก เรื่องหนึ่ง ตอนนี้เจ้าได้รับอนุญาตให้เข้าถึงทรัพยากรที่หายากที่แท้จริง ขององค์กร" เธอเสริ ม "ขอบคุณอีกครั้งนายท่าน" แองเจเล่วางมือขวาไว้บนหน้าอกและโค้งเล็กน้อย จากนั้นก็ก้าวออก จากเวที เขาเห็นยามสูงชุดเหล็กกล้าสีดำกำลังรอเขาเมื่อเขาออกจากเวที "โปรดตามข้ามาท่านแองเจเล่" ยามพูดอย่างมีความหมาย "มันเป็นครั้ง แรกที่ท่านมาที่นี่ดังนั้นโปรดอยู่ภายในหัวใจแห่งพฤกษา โลกภายนอก แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง โปรดระวังให้ดี" "แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงงั้นหรือ" แองเจเล่รู้สึกประหลาดใจแต่ สังเกตเห็นว่ายามไม่บอกสิ่งที่รู้แก่เขา "โลกนี้เป็นรอยแยกด้วยหรือ หรื อ ว่าโลกภายนอกเป็นที่ไหนสักแห่งในดินแดนอื่น หรือว่าเจ้าเพียงแค่บอก ข้าว่าโลกภายนอกอันตราย" แต่ยามไม่ได้ตอบ เขาหันไปทางซ้ายและเดินขึ้นบันไดวน แม้ว่าแองเจเล่ไม่ได้รับสิ่งที่เขาต้องการรู้เขาก็ไม่โกรธยาม เขาเพียงแค่ เดินหลังยามต่อเท่านั้น ในขณะที่เดินขึ้นบันไดแองเจเล่ก็เฝ้าดูแซนโด้มอบรางวัลให้กับผู้ชนะคน อื่นและเห็นคนที่คุ้นเคย มันเป็นผู้หญิงชุดเกราะขาว ผู้หญิงที่ถูกเขาฉีก ขาดเป็นชิ้นๆ เธอยืนอยู่ด้านหน้าที่นั่งผู้เข้าประชุมพร้อมกับผู้ชนะคนอื่นและได้รับตรา รูปต้นไม้จากแซนโด้แต่แล้วเธอก็หันมามองแองเจเล่ที่กำลังเดินขึ้น บันได ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปราวกับว่าเธอกำลังวางแผนแก้แค้น ผล ของการต่อสู้ทำให้เธออับอาย แองเจเล่เหลือบมองที่ผู้หญิงคนนั้น ทั้งสองรู้ว่าความรุนแรงของการ ต่อสู้นั้นมีมากแค่ไหนและวิธีที่จบแบบโหดร้าย การยอมรับความพ่าย แพ้มันแทบเป็นไปไม่ได้สำหรับเธอ เธอควรจะเป็นคนที่ได้รับวงเวท มรดกถ้าแองเจเล่ไม่ได้อยู่ในรอยแยกที่เธอบุก แองเจเล่เคลื่อนย้ายสายตาออกไปและตามยามไปที่ประตูขนาดเล็ก ทางขวา ข้างหลังประตูเป็นโถงที่มืดมิดซึ่งผนังดูเหมือนจะสร้างมาจากโคลนแห้ง และอากาศก็คลุ้ง โคลนเปียกใต้เท้าแองเจเล่ถูกทำให้แห้งด้วยอนุภาคพลังงานไฟที่เขา ปลดปล่อยออกไป ยามข้างหน้าเขาดูไม่สนใจเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมที่พวกเขาอยู่เขา เพียงก้าวไปข้างหน้า พวกเขาไปถึงสุดทางเดินอย่างรวดเร็วและพบประตูขนาดเล็กข้างหน้า เขา ยามผลักประตูและเชิญแองเจเล่เข้าไป แองเจเล่ค้นพบสิ่งผิดปกติเมื่อออกจากทางเดิน มันใช้เวลาประมาณสิบ วินาทีเพื่อถึงสุดทางเดินแต่เมื่อเขาหันกลับไปเขาก็ไม่พบประตูแรกที่เขา เห็น สิ่งเดียวที่เขามองเห็นคือความมืดมิดที่บริสุทธ ์ิ โถงกว้างอยู่ข้างหลังประตูเล็ ก พื้นปูด้วยหินอ่อนสีดำที่เรียบเหมือนกระจก เพดานตกแต่งด้วยลวดลาย สีดำและสีขาว มีเทียนตั้งห้อยอยู่บนผนังที่ดูเหมือนหัวของสัตว ์ ประหลาด แสงสลัวมาจากเทียนที่กำลังลกุไหม้ พวกเขาเดินประมาณครึ่งชั่วโมงเพื่อไปถึงผนั ง แองเจเล่และยามยืนอยู่ข้างหน้าผนังหินอ่อน ยามเอาปากกาขนนกสีดำ และขวดขนาดเล็กที่มีหมึกสีแดงออกมาแล้วจุ่มปากกาขนนกไปในขวด และเริ่มวาดประตูโค้งที่ผนั ง แค๊รก มันมีเสียงเปิดและทำให้เห็นบันไดไม้ที่ขึ้นข้างบน "นายท่านกำลังรอท่านอยู่" ยามหันมาหาเขาและพูด แองเจเล่พยักหน้าและก้าวเข้าไปในประตู แองเจเล่สังเกตยามที่หยุดข้างประตูราวกับว่าชายคนนี้ไม่ยอมขยับ จนกว่าแองเจเล่จะทำธุระเสร็จ แองเจเล่ก้าวขึ้นบันได ตึก-ตึก ตึก-ตึก ตึก-ตึก ตึก-ตึก หลายนาทีต่อมาแองเจเล่ก็มาถึงสุดบันไดและเห็นประตูไม้ที่เปิดอยู่ ครึ่งหนึ่ ง คบเพลิงสองอันได้สว่างอยู่บนผนัง เสียงเกิดมันคล้ายกับการต้มไขมั น แองเจเล่ยกมือขึ้นแล้วก็เคาะประตู "เข้ามา" มีเสียงมาจากข้างหลังประตูมันเป็นชายชราที่พูดในภาษา มีเทียซึ่งเป็นภาษากลางของทวีปกลาง "ขอโทษด้วย" แองเจเล่เปิดประตูและเข้าไปข้างใน ห้องมีขนาดทั่วไป เขาได้กลิ่นของหนังสือหนังในบรรยากาศภายในห้อง ท่ามกลางแสงสลัวเขามองเห็นโต๊ะไม้ที่ทาสีแดงและล้อมรอบไปด้วยชั้น หนังสือที่ไม่เป็นระเบียบ มีริ้วรอยบนใบหน้าของชายชราที่กำลังนั่งอยู่ข้างโต๊ะ เขามีเครายาว มากกว่าสามเมตรที่พาดไว้เหนือไหล่ซ้ายของเขา "ยินดีที่ได้พบ ข้าเป็นรองผู้อำนวยการของแผนกพ่อมด" ชายชรากำลั ง ค้นหาไปรอบๆโต๊ะและพบแว่นตาใต้หนังสือ ในที่สุดเขาก็มองเห็น ใบหน้าของแองเจเล่ได้อย่างชัดเจน "ผู้อำนวยการกำลังยุ่งและไม่มีเวลามาพบเจ้าที่นี่ข้าจะเป็นคนมอบ รางวัลให้กับเจ้าและเจ้าจะเป็นนักเรียนของเขา" ชายชราลุกขึ้นยืนและ เดินมาหาแองเจเล่"ข้าขอพูดตามตรง ผู้อำนวยการคาดหวังกับเจ้าไว้สูง ทักษะการต่อสู้ของเจ้าได้สร้างความประทับใจให้กับผู้อำนวยการแผนก ต่างๆ พวกเขาคิดว่าพรสวรรค์ที่เจ้ามีเกี่ยวข้องกับเผ่าโลหะโบราณ" "เผ่าโลหะหรือ" แองเจเล่ไม่รู้เกี่ยวว่าเผ่าโลหะคืออะไร เขามั่นใจว่าเขา เป็นมนุษย ์ "ใช่เผ่าโลหะเหล่านั้นมีความต้านทานเวทมนต์ที่น่ากลัว มันสามารถ ต้านทานความเสียหายจากคาถาใหญ่และร่างกายสามารถรักษาจาก อาการบาดเจ็บด้วยอัตราที่น่ากลัว ปัญหาคืออาหารที่พวกเขาต้อง พึ่งพาอาศัยมันไม่เพียงพอดังนั้นทั้งเผ่าจึงสูญพันธ์ุเนื่องจากความอด อยาก...." ชายชราเอาแว่นยายออกมาและวางมันไว้ทั่วหน้าของแอง เจเล่และรีบตรวจสอบทั้งร่างกายของแองเจเล่อย่างรวดเร็ว มีขนลุกทั่วผิวหนังของแองเจเล่ "นายท่าน.......ท่านสามารถบอกข้าได้ไหมว่ารางวัลของข้าอยู่ไหน" เขา ถอยหลังไปหนึ่งก้าว "รางวัลอยู่ที่นี่ ไม่ต้องกังวล" ชายชรากลับไปที่โต๊ะและวางแว่นขยายลง แล้วเอาบางอย่างที่มีสีดำออกมาจากลิ้นชัก "ใส่นี่" เขาโยนอุปกรณ์สีดำให้แองเจเล่ แองเจเล่จับอย่างระมัดระวังและเห็นว่ามันเป็นชิ้นเกราะไหล่มันดูคล้าย กับรางวัลสุดท้ายที่เขาได้รับแต่ชิ้นนี้มีขนาดใหญ่กว่าสองเท่า เขาสวมเกราะบนไหล่ซ้ายของเขา ตอนที่399: ความจริง (2) แปลนิยาย.วันศุกร์ ที่22 มิถุนายน 2018 ก่อนเที่ยงจะลงอีกตอนนะครั บ ชิ้นเกราะพอดีกับไหล่ซ้ายของเขาอย่างสมบูรณ์แบบและเขารู้สึกการ ไหลเวียนของข้อมูลที่ถูกส่งเข้าไปในสมองของเขา มันเป็นข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับวงเวทมรดก "เจ้ารู้สึกไหม นั่นเป็นข้อได้เปรียบของการมีชุดวงเวทมรดก หอคอยพ่อ มดมืดเป็นหนึ่งในองค์กรที่ทรงพลังที่สุดแต่เราสามารถสร้างชุดเหล่านี้ ได้ไม่กี่ชุดเท่านั้น เจ้านึกออกไหมว่าทรัพยากรจำนวนมากแค่ไหนที่ใช้ ไปกับมัน" ชายชราที่ชื่อเมดิซ่าหัวเราะในขณะที่เขาอธิบาย "และนี่" เขาโยนลูกสีขาวให้แองเจเล่ "นี่เป็นเมล็ดพันธุ์ของวงเวทมรดก ปลูกมันไว้ในสถานที่ทีเจ้าเลือกและสิ่งเดียวที่เจ้าต้องทำคือการรอ ตรวจสอบให้แน่ใจว่ามีเจ้าเพียงคนเดียวที่รู้ว่าปลูกเมล็ดพันธุ์ไว้ที่ไหน ไม่เช่นนั้นจะมีปัญหา" "เข้าใจแล้ว" แองเจเล่คว้าลูกสีขาวอย่างระมัดระวัง "ท่านสามารถมอบ ถุงกระเป๋าที่ทาทานให้ข้าได้ไหม ของข้าถูกทำลายระหว่างการแข่งขัน" "ไม่มีปัญหา" เมดิซ่าดึงกระเป๋าสีดำขนาดเล็กออกมาจากลิ้นชัก "นี่คือ สิ่งที่ข้าใช้เมื่อตอนที่ข้ายังเยาว์ มันทำมาจากหนังมังกร ข้าแน่ใจว่ามั น จะไม่ถูกทำลายในการต่อสู้ธรรมดา ข้าได้เฝ้าดูวิธีการต่อสู้ของเจ้า ข้า ชอบรูปแบบของเจ้า เจ้ารู้หรือไม่ว่าผู้อำนวยการมีนักเรียนสามคนแต่ข้า ชอบเจ้าที่สุด ข้าจะมอบมันให้เจ้าฟรีเพราะเรื่องนั้น" เมดิซ่ายกนิ้วให้ แองเจเล่ "มันเป็นประเพณีสำหรับผู้อำนวยการหรือที่จะรับผู้ชนะเป็นนักเรียนของ พวกเขา" แองเจเล่สอบถาม "มันเป็นกฎที่ผู้อำนวยการของแผนกที่สามารถรับผู้ชนะเป็นนักเรียนของ พวกเขาแต่มันไม่จำเป็นต้องเป็นแผนกพ่อมด หอคอยพ่อมดมืดไม่ได้ เป็นเจ้าภาพการแข่งขันบ่อยครั้ง ผู้อำนวยการของแผนกเปลี่ยนแปลงได้ เชิญเจ้าไม่ใช่หรือ เธออาจจะชอบเจ้าด้วย" ชายชราอธิบาย "ข้ารู้ว่าเจ้า กำลังคิดอะไร เจ้ากำลังสงสัยเกี่ยวกับประโยชน์ของการเป็นนักเรียน ของผู้อำนวยการใช่ไหม ข้าสามารถบอกเจ้าได้เรื่องหนึ่ง เจ้าจะสามารถ ปกป้องทุกสิ่งที่สำคัญของเจ้าในช่วงเวลาที่วุ่นวายที่กำลังจะมาถึง....." ชายชรายิ้มอย่างมีความหมาย "หืม ท่านจะมอบอำนาจให้ข้าหรือผู้มีอำนาจให้ข้า" แองเจเล่ยังคงสงบ โดยที่เขารู้ว่าเขากำลังเข้าใกล้ความลับของหอคอยพ่อมดมืดมากขึ้น "ผู้มีอำนาจหรืออำนาจมันจะมาด้วยกัน อย่างไรก็ตามเจ้าไม่สามาร ปกป้องอะไรเพียงเพราะมีผู้มีอำนาจหรืออำนาจ สิ่งที่น่ากลัวจะเกิดขึ้น ในเร็วๆนี้แต่สำหรับพ่อมดแบบเจ้าจะแข็งแกร่งขึ้น เจ้าจะต้องใช้เวลา อย่างน้อยหนึ่งร้อยปี" ชายชรายักไหล่ "เราไม่มีเวลาเหลือมากนัก" "ใครกันแน่ที่ท่านบอกให้ปกป้องข้า" สีหน้าของแองเจเล่เปลี่ยนไป เขา เอาชิ้นเกราะออกและเก็บลูกสีขาวใส่ถุงกระเป๋าแล้วผูกไว้กับเข็มขัดของ เขา "ให้ข้าอธิบายให้เจ้าฟังกรีน" มีเสียงเหมือนจากชายวัยกลางคนเข้ามา ใกล้ประตู "ยูเวนตุส เจ้าอีกแล้ว!" สีหน้าของเมดิซ่าแข็งขึ้นและเขาดูเหมือนจะไม่ สนใจหัวข้อนี้ เขากลับไปที่โต๊ะและนั่งลง "ไม่เป็นไร ข้าจะอธิบายให้เจ้ า ฟัง ทุกครั้งที่เจ้าอยู่ที่นี่เจ้าจะ...." เขาพูดยังไม่จบประโยคแต่ชายชราดู รำคาญชายที่ชื่อยูเวนตุส แองเจเล่หันไปมองชายมีเคราในชุดขาวที่กำลังยืนอยู่ข้างประตูเขาดู คล้ายมนุษย์ผู้ชายธรรมดา มีกระดาษสีเหลืองที่เต็มไปด้วยลายมือที่ยุ่ง เหยิง "เมดิซ่า ข้าเขียนบทกวีใหม่เจ้าช่วยอ่านและบอกข้าได้ไหม ข้ารับรองว่า ครั้งนี้มันจะต่างออกไป ข้าได้ปรับปรุงให้ดีขึ้นอย่างมาก" ชายคนนั้นยิ้ ม ในขณะที่เข้าไปใกล้โต๊ะของเมดิซ่า "เอาล่ะๆ วางลงก่อน บอกกรีนเกี่ยวกับความจริงของหอคอยพ่อมดมืด ข้าจะอ่านบทกวีของเจ้าในภายหลัง" ยูเวนตุสทำให้เมดิซ่าปวดหัว "กรีน นี่เป็นคนปกติระหว่างพวกเจ้าสามคน....เขารู้ว่าควรทำอะไรและเขาก ็ ทำงานหนัก...." เมดิซ่าพูดในขณะที่หยิบกองกระดาษขึ้นแต่ดูเหมือน เขาไม่ได้ประทับใจเลย "แค่อธิบายความจริงให้แองเจเล่....." ชายชราโบกมื อ ชายที่มีเคราหันมามองแองเจเล่แต่เริ่มหงุดหงิดทันทีมันเป็นเพราะเขา เตี้ยกว่าแองเจเล่เล็กน้อย "บัดซบ! เจ้าสูงกว่าข้า! ข้าเกลียดคนที่สูงกว่าข้า!" เขาพึมพำ "เอาล่ะ แองเจเล่ให้ข้าบอกความจริงของหอคอยพ่อมดมืดให้เจ้าฟัง ตอนนี้เจ้าเป็นสมาชิกหลักขององค์กร" "หืม" แองเจเล่มองไปที่ยูเวนตุส เขารู้ข้อมูลเกี่ยวกับหอคอยพ่อมดมืด มากกว่ า "ให้ข้าแนะนำตัวเองก่อน ชื่อของข้าคือยูเวนตุส เจ้าเรียกข้าว่ายูเวนก็ได้" "ตกลง" แองเจเล่พยักหน้ า ยูเวนตุสเคลียร์คอและในที่สุดก็เริ่มอธิบาย "หอคอยพ่อมดมืดไม่ได้ทรง พลังในทวีปกลางเท่านั้นแต่ยังมีพื้นที่อื่นของโลก แต่เราไม่ มี ความสัมพันธ์ใดๆกับลอร์ดพ่อมดทั้งสาม" สีหน้าของเขาเริ่มจริงจัง "เจ้ารู้ตัวตนที่แท้จริงของคนสองคนที่มาพร้อมกับผู้อำนวยการแซนโด้ใน พิธีหรือไม่" ก่อนที่แองเจเล่จะถามอะไรเขาก็เริ่มตอบคำถามของตัวเองแล้ว "ผู้หญิงที่มีสีหน้าไร้อารมณ์เป็นนักเรียนของผู้อำนวยการแซนโด้และยัง เป็นผู้ชนะการแข่งขันครั้งก่อน เคานท์ฮอสล่า..." เขาหยุดชั่วครู่"เขาเป็น ขุนนางของดินแดนแฟรี่" "ดินแดนแฟรี่หรือ" แองเจเล่หรี่ตา "หอคอยพ่อมดมืดมีความสัมพันธ์กับ ดินแดนแฟรี่งั้นหรือ ข้าคิดว่าทุกคนพยายามที่จะผนึกประตูเขามาที่ โลกของเราได้อย่างไร" "ใช่ความสัมพันธ์ระหว่างโลกของเราและดินแดนแฟรี่มีความซับซ้อน แต่เคานท์ฮอสล่าที่เจ้าเห็นเป็นเพียงภาพฉาย เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมประตู ส่วนใหญ่ถูกค้นพบในทวีปกลางแทนที่จะเป็นพื้นที่อื่นของโลก" ยูเวนตุ ส ยิ้มกว้าง "เราใช้เวลามากกว่าหนึ่งร้อยปีในการศึกษาและปรับปรุง สนามแม่เหล็ก ในที่สุดตอนนี้เราก็สามารถเข้าถึงได้" "ข้าจะบอกว่าดินแดนแฟรี่อันตรายมาก ในฐานะที่เป็นสมาชิกของ หอคอยพ่อมดมืดข้าว่าไม่ใช่ความคิดที่ดี" แองเจเล่รู้สึกกลัวเพราะเขา นึกถึงวันนั้นที่เขาได้พบกับผู้หญิงในชุดดำและมังกรที่กำลังบิ น "ไม่ใช่ความคิดที่ดีหรือ นั่นเป็นปัญหาที่ใหญ่ที่สุด" ยูเวนตุสหัวเราะ "หอคอยพ่อมดมืดเทียบเท่ากับจักรวรรดิอันดับหนึ่งในดินแดนแฟรี่" แองเจเล่ตกใจ "เป็นไปไม่ได้มันตั้งหลายปีแล้วตั้งแต่ที่พ่อมดคนสุดท้าย ค้นพบวิธีเดินทางไปดินแดนอื่น อย่าบอกข้านะว่าแฟรี่ไม่เคยออกจาก โลกของเราหลังการบุกรุก" "เจ้าพูดถูก ไม่มีใครสามารถเดินทางไปยังดินแดนอื่นได้ความจริงก็คือ สมาชิกที่โดดเด่นที่สุดของหอคอยพ่อมดมืดเข้าสู่ดินแดนแฟรี่ในสมัย โบราณ จักรวรรดิอันดับหนึ่งของดินแดนแฟรี่เกือบทั้งหมดถูกควบคุม โดยพ่อมดของเรา กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือแฟรี่ส่วนใหญ่ที่เจ้าพูดเป็น มนุษย์" คำพูดของยูเวนตุสยากที่จะเชื่ อ แองเจเล่ตระหนักว่าเขาอยู่ในเรือลำเดียวกับองค์กรหลังจากที่เขารู้ ความลับนีถ้าเขาตัดสินใจที่ปลดปล่อยความลับนี้ออกจากหัวใจแห่ง พฤกษาเขาก็จะถูกกำจัดทันที "สมาชิกที่โดดเด่นที่สุดกำลังพยายามอย่างหนักเพราะพวกเขาต้องการ กลับโลกพ่อมด" ยูเวนตุสยิ้ม "ความสมดุลที่เกิดจากลอร์ดพ่อมดทั้งสาม จะถูกทำลายโดยจักรวรรดิในเร็วๆนีในขณะนั้นความรุ่งโรจน์และ เกียรติยศจะกลับมาหาเรา" เขาหยิบตราทองคำขาวรูปเปลวไฟออกมา "รับไป มันจะพิสูจน์ว่าเจ้าเป็นนักเรียนของแผนกพ่อมด" แองเจเล่รับตราและมองไปที่มัน มีคำแกะสลักบนผิวของมั น "จักรวรรดิซูราน ห้วงอเวจีจะไม่มีวันตกลงไป ไม่มีใครจะหยุดยั้ง จักรวรรดิจากการก้าวหน้าได้" มันเขียนในภาษาโบราณ "คำสั่งจะถูกสร้างขึ้นมาใหม่เมื่อจักรวรรด์ิกลับมาที่ดินแดนนี้" เมดิซ่าพูด เสียงต่ำ มีความภาคภูมิใจอยู่ทั่วใบหน้าของเขา "ลอร์ดทั้งสามจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นง่ายๆ" แองเจเล่ส่ายหัว "ลอร์ดทั้งสามรู้ถึงการดำรงอยู่ของเรา พวกเขากำลังพยายามที่จะ ขัดขวางสมาชิกที่โดดเด่นที่สุดของเราจากการเข้าสู่โลกนี้เพราะฉะนั้น พวกเขาจึงก่อตั้งสภากลางเนื่องจากไม่มีใครอยากแบ่งปันอำนาจของ พวกเขากับ....คนแปลกหน้า" เมดิซ่าหัวเราะ "การกลับมาของเราจะช่วย พ่อมดในการฟื้นพลังของพ่อมดโบราณ ไม่มีใครสามารถหยุดเราได้" "นั่นคือสิ่งที่ท่านกำลังพูดถึงเมื่อท่านกล่าวถึงการมีอำนาจในการ ปกป้องใช่หรือไม่มันขึ้นอยู่กับว่าเราเป็นใคร" ในที่สุดแองเจเล่ก็เข้าใจ สถานการณ ์ "เจ้าพูดถูก เราเป็นสมาชิกหลักดังนั้นเราจึงได้รับอนุญาตให้ช่วยเพื่อน ของเรา ตราบใดที่ญาติหรือเพื่อนของเจ้าในโลกพ่อมดไม่ได้พยายามที่ จะต่อสู้กองทัพจักรวรรดิก็จะไม่โจมตีพวกเขา" ยูเวนตุสอธิบาย "นั่นหมายความว่าถ้าเจ้าเป็นสมาชิกหลักเจ้าและคนที่แข็งแกร่งจาก ดินแดนแฟรี่ก็จะได้รับอำนาจในการเป็นผู้นำกองทัพ เจ้าจะเป็นคนที่ ตัดสินใจว่าโจมตีใคร นั่นคือวิธีที่เจ้าช่วยคนที่ใกล้ชิดกับเจ้าในความ วุ่นวายที่กำลังจะเกิดขึ้น" เมดิซ่าเสริม "แต่มันมีปัญหาเนื่องจาก ดินแดนแฟรี่สามารถเข้ามาใกล้โลกของเราได้ในช่วงเวลาแห่งความ วุ่นวายที่กำลังใกล้เข้ามา ดินแดนอื่นก็เช่นกัน" ยูเวนตุสพยักหน้า "ข้าได้ไปโลกต้นไม้นอกเหนือจากดินแดนแฟรี่ก็มี เพียงแค่ดินแดนทะเลทรายที่ใกล้เข้ามา มันเป็นหนึ่งในดินแดนที่ อ่อนแอที่สุดดังนั้นจึงไม่มีอะไรต้องห่วง แต่ถึงกระนั้นดินแดนอื่นที่ อันตรายก็อาจทำได้เช่นกัน ดินแดนโกลาหล ดินแดนลืมเลือนและ ดินแดนที่รุกรานมากที่สุด....ดินแดนฝันร้าย ดินแดนเหล่านี้ค่อนข้าง ใกล้กับโลกพ่อมดแต่ถ้าดินแดนฝันร้ายมาถึง....." พวกเขาหยุดหลังจากที่กล่าวถึงชื่อของดินแดนนีใบหน้าของเขาพวก เคร่งเครียด "มันไม่อาจเป็นสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวเหล่านั้นได้....." เมดิซ่าพึมพำ "ถ้าสิ่งที่บันทึกในประวัติศาสตร์เป็นความจริงมันก็มีดินแดนนับไม่ถ้วน ใกล้ๆโลกของเรา ดินแดนฝันร้ายเป็นหนึ่งในนั้น เราอาจจะไม่ได้โชคร้าย อย่างนั้น" ยูเวนตุสโบกมือ "เจ้าจะกลายเป็นผู้บัญชาการของกองทัพ เมื่อไหร่ที่เจ้าจะเรียนรู้อย่าง จริงจัง" ใบหน้าของเมดิซ่าผ่อนคลายลงและเขาก็นั่งลง ตอนที่400: รางวัล (1) แปลนิยาย.วันศุกร์ ที่22 มิถุนายน 2018 "เจ้าต้องทำงานหนักเพื่อให้ทหารในอนาคตของเจ้าจะปฏิบัติตามคำสั่ง ของเจ้า" เมดิซ่าหยิบม้วนหนังสีน้ำตาลและโยนให้ยูเวนตุส "รับมัน อ่าน อย่างระมัดระวัง" "ขอบคุณ" ยูเวนตุสจับม้วนในลักษณะที่เหมือนเขากำลังจับสมบัติล้ำค่า แองเจเล่ยืนอยู่ข้างยูเวนตุสและแอบมองที่ม้วนเพื่อดูเนื้อหาแต่สิ่งเดียว ที่เขาเห็นคือบทกวีแปลกๆ "เจ้าคิดอย่างไร เราสามารถแบ่งปันกันได้ข้าคิดเสมอว่าบทกวีและเพลง เท่านั้นที่สามารถแสดงอารมณ์แห่งชีวิตได้" ยูเวนตุสพอใจ "ข้าขอผ่าน" แองเจเล่ส่ายหัว "ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมท่านต้องตัดประโยคที่ สมบูรณ์ออกเป็นหลายส่วน" แองเจเล่จำได้ว่าเขายังมีคำถามอีกหลายคำถามและกำลงัจะถาม "โอ้! ไม่นะ!" ทันใดนั้นก็มีเสียงแหลมสูงของผู้ชายมาจากโต๊ ะ มีกระดาษหนังลุกขึ้นยืนบนโต๊ะของเมดิซ่า ขอบของมันเปลี่ยนเป็นขา สั้นสองข้างและมันกำลังพยายามที่จะหลบหนี ปึก เมดิซ่าจับม้วนหนังและดึงมันกลับไปที่โต๊ะและเขียนต่อ "ไม่! เจ้าไม่สามารถทำให้ร่างกายที่สวยงามของข้าปนเปื้อนได้ข้ายังไม่ โต! พระเจ้า! โอ้! โอ้! โอ้!" กระดาษเริ่มครวญครางในขณะที่เมดิซ่าเขียน ต่อ ฉากนี้ค่อนข้างกวน "บัดซบ เมดิซ่า! เจ้าคิดจริงๆหรือว่าผมปลอมของเจ้าใหญ่พอสำหรับ หัวล้านๆของเจ้า! เจ้าไม่ควรจะใช้ข้าวาดรูปบนชายคนนี้" ปากกาขนนก สีดำในมือของเมดิซ่าก็ยังเริ่มคุย "ฟังสิ! ฟัง! ชายคนนี้กำลังครวญครางและมันน่าสะอิดสะเอียน! เจ้ารู้ ไหมว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน ทุกครั้ง ทุกครั้ง! ข้าไม่สามารถฟังเสียงคนๆนี้ ได้ข้าเป็นปากกาขนนกคุณภาพสูงที่มีประวัติยาวนาน! เจ้าไม่สามารถ นำไปเขียนบนกระดาษปกติได้ข้าแนะนำให้เจ้าทำลายมันเป็นชิ้นๆและ ใช้มันเช็ดตูดเจ้า" ปากกาขนนกหมายถึงกระดาษา เมดิซ่าถอนหายใจแต่ไม่ได้พูดอะไร ยูเวนตุสหัวเราะและมองไปที่ชายชรา "พวกมันกลายเป็นแฟรี่เมื่อไหร่ " เมดิซ่าไม่ได้สนใจข้อโต้แย้งระหว่างปากกาขนนกและกระดาษหนัง เขา เงยหน้าขึ้นและพูด "หลายวันก่อน ข้าคิดว่าข้าสามารถรับมือได้แต่....." แองเจเล่พูดไม่ออก "เกิดอะไรขึ้น แฟรี่อะไร" เขาสงสั ย "สถานที่นี้เป็นเหมือน....รอยแยกระหว่างโลกพ่อมดและดินแดนแฟรี่ บางครั้งวัตถุจะมีความรู้สึกเนื่องจากพลังลึกลับของดินแดนแฟรี่มั น เป็นเช่นเดียวกับบิสกิตและขนมปังม้วนที่เจ้าทานในมื้อกลางวัน ทุกสิ่ง ทุกอย่างจะเปลี่ยนเป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าแฟรี่ นี่เป็นเหตุผลว่าทำไม ดินแดนแฟรี่ถึงทรงพลัง พวกเขาไม่ต้องสืบพันธ์ุเพราะแฟรี่มีอยู่ทุกที่ และพวกเขาสามารถทำอะไรก็ได้" เมดิซ่าถอนหายใจเมื่ออธิบายเสร็จ "จริงหรือ นั่นคือดินแดนแฟรี่ " เสียงที่เกิดจากปากกาขนนกและกระดาษเริ่มดั ง ยูเวนตุสสบตากับแองเจเล่"เอาล่ะ ไปกันเถอะ เมดิซ่าสามารถรับมือกับ มันได้" "เอาล่ะ" ในที่สุดแองเจเล่ก็เข้าใจว่าทำไมดินแดนแฟรี่ถึงทำให้พ่อมด กลัว เขาออกจากห้องกับยูเวนตุสและกลับไปที่โถงผ่านบันไดไม้ ยามข้างประตูโค้งให้พ่อมดทั้งสองและหายไปหลังจากที่เปลี่ยนเป็นลูก ควันดำ แองเจเล่เหลือบมองที่ประตูที่ยามหายไปแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่คือผิวปกติ ของผนั ง "อย่าตกใจ เจ้าจะชินกับมันในไม่นานตราบใดที่เจ้าอยู่ที่นี่" ยูเวนตุสยัก ไหล่"ไปกันเถอะ ข้าจะแนะนำเจ้ากับ....เพื่อนสาวที่น่ารัก เจ้ารู้ใช่ไหม ว่ามักมีนักเรียนหญิงที่น่ารักอยู่ใกล้กับอาจารย์เคราขาวที่เป็นตำนาน นั่นคือสิ่งที่พวกเขามักเขียนในนิยาย" "อย่างงั้นหรือ" แองเจเล่ไม่แน่ใจว่าเขาควรสื่อสารกับยูเวนตุสอย่างไร พวกเขาผ่านโถงอย่างรวดเร็วและไปถึงพระราชวังเล็กๆที่มีน้ำพุอยู่ตรง กลาง น้ำสีเขียวของน้ำพุใสสะอาด มีหน้าต่างบนหลังคาที่มีแสงแดดสีทอง ส่อง มีสาวสวยชุดสีขาวกำลังยืนอยู่ข้างน้ำพุที่ดูอารมณ์เสีย ผมสีดำยาวของ เธอพาดอยู่เหนือไหล่และใบหน้าของเธอก็ดูเรียบเนียนและสวย แต่สิ่งที่ สะดุดตาที่สุดคือดวงตาสีเขียวอ่อนของเธอ "บัดซบ! .....มันจะกลายเป็นความอัปยศที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของข้า!" แองเจเล่และยูเวนตุสได้ยินหญิงสาวสาปแช่งในขณะที่พวกเขายังเดิน ไปที่น้ำพุหญิงสาวกำลังสาปแช่งและซักบางอย่างในน้ำพุ "เฮ้ไดน่า เจ้ากำลังทำอะไร" ยูเวนตุสชอบเห็นคนอื่นทุกข์ทรมาน เขาก้าวไปข้างหน้าและเข้าไปใกล้หญิงสาว "ของแสดงความยินดีด้วย! ข้าได้ยินมาว่าชุดชั้นในของเจ้าเปลี่ยนเป็นแฟรี่" "ยูเวนตุส! มีอะไร! ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่" หญิงสาวหันหัวมา เธอรีบซ่อน บางอย่างที่เธอกำลังซักไว้ข้างหลังเธอ "เอาล่ะ ให้ข้าแนะนำ นี่เป็นเพื่อนใหม่ของเรา เขาเป็นนักเรียนของ อาจารย์เราชื่อกรีน" ยูเวนตุสชี้ที่แองเจเล่ จากนั้นเขาก็หันกลับไปและแนะนำหญิงสาวกับแองเจเล่"นี่เป็น นักเรียนที่อายุน้อยที่สุดของเราอาจารย์เรา ไดน่า ข้าหวังว่าเจ้าจะทำ ความรู้จักกัน" ไดน่าพยักหน้าให้แองเจเล่อย่างไม่เต็มใจ "ยินดีที่ได้รู้จัก" "เช่นกัน" แองเจเล่ขมวดคิ้วเมื่อเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น "ข้าขอโทษแต่ข้าคิด ว่าข้าควรบอกให้เจ้ารู้ว่า...." เขาชี้ไปที่ขาของไดน่า ชุดสั้นๆของไดน่าแทบจะไม่ถึงหัวเข่าของเธอ มีกางเกงในสีขาวกำลังห้อยอยู่บนขาของหญิงสาว มันมีแขนสีขาว ปาก และมันก็มีคู่ดวงตาอยู่ข้างหน้า มันกำลังพยายามปีนลงเพื่อหนี "พอ! พอแล้ว! ข้าทนไม่ไหวแล้ว!" กางเกงในร้องไห้ในขณะที่ปีนลงไป "ไดน่า เจ้าปีศาจ! ครั้งที่ผ่านมาเจ้าอาบน้ำ 10 ชั่วโมง 32 นาทีข้าไม่ อยากเป็นกางเกงในของเจ้าอีกต่อไป มันไม่ใช่ว่าเจ้าจะตายถ้าไม่มี กางเกงในและ....ลมอาจจะทำให้เจ้ารู้สึกดี!" เงียบ เงียบสนิท ทั้งสามไม่ได้คาดหวังว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้น ใบหน้าของไดน่าแดงและมีน้ำตาในดวงตาของเธอ ทันใดนั้นหญิงสาวก ็ เปิดปากและกรีดร้องก่อนที่แองเจเล่หรือยูเวนตุสจะพูดอะไรได้ "อา!" "วิ่ง....." ยูเวนตุสและแองเจเล่รีบออกจากพระราชวั ง พวกเขายังได้ยินเสียงกรีดร้องของไดน่าแม้ว่าพวกเขาจะห่างจาก พระราชวังมากกว่าสิบเมตร "ไม่ต้องห่วง เจ้าสามารถพูดกับเธอได้ในภายหลัง นี่มันเป็นเรื่องที่น่าอึด อัด...เล็กน้อย...." ยูเวนตุสถอนหายใจ "ยังไงก็ตาม เจ้าวางแผนที่จะทำ อะไรกับชุดวงเวทมรดกของเจ้า เจ้าต้องการตั้งมันที่นี่หรือไม่" แองเจเล่มีบางอย่างในใจแล้ว "ข้าจะตั้งในสระพลังงาน" เขาคิดถึงเรื่องนี้ระหว่างทางมาที่นี่ ไม่มีสถานที่ใดที่ปลอดภัยอย่างสมบูรณ์ในโลกหลัก ถ้าเขาสร้างใน โบราณสถานใต้ภูเขาไฟมันก็ยากเกินไปที่เขาจะอธิบายสถานการณ์กั บ วิเวียน และการสร้างชุดวงเวทในดินแดนฝันร้ายก็เสี่ยงเกินไป จะเกิดอะไรถ้า พลังไม่สามารถโอนมายังโลกหลักได้ สถานที่นั้นอันตรายเกินไป การสร้างชุดวงเวทในสำนักงานใหญ่ของหอคอยพ่อมดมืดเป็นตัวเลือก ที่ดีที่สุด หอคอยพ่อมดมืดได้แนะนำว่าเขาควรสร้างชุดวงเวทด้วยสระพลังงาน สระพลังงานสามารถช่วยเขาโอนพลังได้เนื่องจากสถานที่นี้ปลอดภัย มันเป็นสิ่งที่องค์กรสัญญากับเขาไว้ แองเจเล่คิดเป็นเวลานานแต่เขายังตัดสินใจที่จะตั้งวงเวทที่สระพลังงาน ชุดวงเวทมรดกเป็นเครื่องมือที่ดีที่สุดที่เขาสามารถหาได้แต่เขาสงสัยว่า ชุดวงเวทนี้จะช่วยเขาหรือไม่หลังจากที่เขาพบวิธีเปิดใช้งานร่างจริงใน โลกหลั ก "ใช่ สระพลังงาน" แองเจเล่ย้ำที่ตั้ ง "เอาล่ะ ข้าจะพาเจ้าไปที่นั่น" ยูเวนตุสรู้ว่าแองเจเล่รู้ว่าแองเจเล่ได้ ตัดสินใจแล้วและเขาไม่ได้พูดอะไรอีก ยูเวนตุสบอกแองเจเล่มากขึ้นเกี่ยวกับแฟรี่ในขณะที่เขากำลังพาไปสระ พลังงาน พวกเขาออกจากโถงเดินไปเหนือสะพานไม้และเข้าหอคอยสูงที่ดู เหมือนลำต้นของต้นไม้ต้นไม้นี้ดูเหมือนจะเป็นกิ่งของต้นหลัก โถงหลักของกิ่งมืด มีรูปปั้นสีดำที่ดูเหมือนสัตว์ประหลาดกำลังปกป้อง สถานที่ นี รูปปั้นสีดำดูน่ากลัวและดูเหมือนจริง ดวงตาของพวกมันเป็นทับทิมที่ เรืองแสงและแหล่งที่มาของแสงเป็นแสงของโถง ข้างหน้าพวกมันเป็นประตูหินสี่เหลี่ยมผืนผ้าอีกประตูที่มีหัวมังกร แกะสลักบนผิวของมัน มังกรหลับตาของมันแน่นและมีควันสีเหลืองไหล ออกมาจากรูจมูกของมั น ยูเวนตุสกดบนหัวของมังกรและหลับตาหลายวินาที ครืด ประตูเปิดจากตรงกลางของหัวมังกร ในที่สุดพวกเขาก็เข้าโถงที่มีสระพลังงานตั้งอยู่ ภายในเป็นห้องโถงทรงกลมกว้างที่บรรจุสระสีเขียวที่กำลังส่องแสงนั บ ไม่ถ้วนซึ่งปกคลุมทั้งพื้นดิน สระมีขนาดแตกต่างกัน วงกลม รูปไข่ สี่เหลี่ยมมุมฉาก ทรงที่ไม่ สม่ำเสมอกันและรูปหยดน้ำ สระพลังงานทั้งหมดได้ทำให้โถงมืดสว่าง ขึ้น