ตอนที่396: เทเลพอร์ต (1) แปลนิยาย.วันจันทร์ที่18 มิถุนายน 2018 แองเจเล่จับแกนทั้งหก "มีเพียงหกหรือ" แองเจเล่สับสนดังนั้นเขาจึงรีบตรวจสอบตำแหน่งที่ ที่ เขาทิ้งศพของผู้หญิงชุดขาวไว้ ศพของผู้หญิงชุดขาวได้หายไปพร้อมกับแสงสีดำแล้วและสิ่งเดียวที่ยัง เหลืออยู่บนพื้นคือโคลนสีดำและหญ้าที่อยู่ภายในการระเบิด 'มีเทคนิคการฉายแบบนี้ด้วยหรือ บางที' แองเจเล่สงสั ย บาดแผลของเขาเกือบหายดีในขณะที่เขากำลังตรวจสอบ สภาพแวดล้อม อย่างไรก็ตาม มีพลังงานสำรองเพียงเล็กน้อยที่เหลืออยู่ ในชิป ถ้าผู้หญิงคนนั้นใช้ได้อีกหนึ่งหรือสองคาถาเขาก็จะเป็นผู้แพ้การ ต่อสู้ แองเจเล่ต้องการพลังงานและเลือดเพื่อช่วยในกระบวนการรักษาของ เขา ถ้ามีเลือดไม่เพียงพอเขาก็จะต้องพึ่งพลังงานที่เก็บไว้ในร่างกาย ของเขาและชิปเพียงอย่างเดียว แม้ว่ากระบวนการรักษาไม่ได้ใช้พลังงานมากแต่ครั้งนี้เขาได้รับความ เสียหายมากเกินไป แองเจเล่ฝุ่นออกจากร่างกายของเขาก่อนที่เขาจะเดินทางไปที่เนินเขา เล็กๆ "ออกมา!" ผมสีแดงยาวของเขาขยายและแทงไปในพุ่มไม้ยักษ์ข้างใต้ เนินเขาแล้วจับชายร่างผอมที่กำลังสวมหน้ากากสีขาวอย่างง่ายดาย "ถอดเสื้อผ้าออก" แองเจเล่พูดเสียงต่ำ ใบหน้าของชายคนนั้นเลวร้ายลงเมื่อสังเกตเห็นเจตนาฆ่าจากสายตา ของแองเจเล่และตัดสินใจที่จะปิดปาก เขารีบถอดเสื้อโค้ทและกางเกง ของเขาแล้วโยนไปให้แองเจเล่ มันเป็นโค้ทหนังสีดำ แองเจเล่จับโค้ทและกางเกงก่อนที่จะปล่อยให้ชายคนนั้นไป แต่เขาก็ขมวดคิ้วเมื่อเขาใส่เสื้อผ้า "มันเล็กเกินไปหน่อย...." ทั้งโค้ทและกางเกงเล็กเกินไป บนตัวแองเจเล่โค้ทสีดำดูเหมือนสูทแน่น เห็นได้ชัดว่าเสื้อผ้าแทบจะไม่พอดีกับร่างกายของแองเจเล่ พ่อมดบางคนที่เป็นพยานในการต่อสู้กำลังวางแผนซุ่มโจมตีเพราะแอง เจเล่ต้องใช้เวลารักษา แต่เมื่อเห็นว่าเพิ่งเกิดอะไรขึ้นพวกเขาก็ยอมแพ้ ทันที พ่อมดที่อยู่ใกล้ๆรีบหลบหนีไปจากที่ที่แองเจเล่อยู่และในไม่ช้าสถานที่ นี้ ก็เงียบสนิ ท แองเจเล่เดินลงไปในแม่น้ำในขณะที่กำลังสวมโค้ทหนัง เขาลังเลชั่วครู่ ก่อนที่เขาจะผูกแกนโดยใช้ผมสีแดงเข้มของเขา เขามีแกนสมบูรณ ์ ทั้งหมดสิบชิ้น ส่วนประกอบของแกนผิดปกติ แกนไม่ลอยอยู่บนผิวหรือจมลงไปใน แม่น้ำแต่มันยังค้างอยู่ แองเจเล่กระโดดเข้าไปในแม่น้ำและเริ่มว่ายน้ำ น้ำได้ชำระล้างคราบ เลือดออก ผมสีแดงยาวของเขาได้กระจายในน้ำ แกนถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีม่วงอ่อน มันมีความคล้ายคลึงกับเครื่องประดับผมที่หรูหราและลึกลับ แองเจเล่ว่ายช้าๆในแม่น้ำ มันเป็นเวลาสักพักเนื่องจากเขาอยู่ใน สภาพแวดล้อมที่เงียบสงบ เพราะเขารวบรวมแกนเพียงพอเขาจึงตัดสินใจที่จะพักผ่อนในช่วงเวลา ที่เหลือ ผู้หญิงชุดขาวมีแกนหกชิ้นและเขามีสี่ แองเจเล่มั่นใจว่าเขาจะเป็นผู้ชนะ เขาพิจารณาจากเวลาที่เหลืออยู่ไม่มากนัก นอกจากนี้มันก็ยังเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะค้นพบวิธีเดินทางไปรอยแยกอื่ น ให้ทันเวลาดังนั้นตอนนี้เขาจึงรออย่างอดทนเพื่อรอประกาศผล ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดในแม่น้ำ ไม่มีปลาและไม่มีพืชน้ำจืด สิ่งเดียวที่เขา มองเห็นคือน้ำที่ใสสะอาดของแม่น้ำ เขาลอยอยู่บนแม่น้ำและมองไปที่ท้องฟ้า รอยแตกสีดำท่ามกลางท้องฟ้าสีน้ำเงินใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เขาได้ยินเสียงดังจากรอยแตกที่เกิดจากลมแรง อากาศไหลเข้าไปในรอยแตกและแรงโน้มถ่วงในรอยแยกก็ค่อยๆลดลง ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาดูผ่อนคลายมากราวกับว่าเขากำลังหลับแต่ที่จริงแอง เจเล่กำลังใช้ชิปและคลื่นพลังจิตของเขาสำรวจสภาพแวดล้อมใน บริเวณใกล้เคียง ในที่สุดก็มีเสียงเข้มผู้ชายมาจากท้องฟ้าหลังจากที่รอคอยอย่าง ยาวนาน "หมดเวลา พ่อมดที่ล้มเหลวในการได้รับแกนจะถือว่าล้มเหลวในขณะที่ คนที่มีแกนจะถูกเคลื่อนย้าย" แถวแสงสีดำได้ปรากฏบนพื้นแล้วพุ่งขึ้นไปและส่งเข้าไปในรอยแตกใน ท้องฟ้าเมื่อเสียงผู้ชายสิ้นสุดลง คนที่ถูกส่งไปในรอยแตกเป็นพ่อมดที่ ล้มเหลวในการได้รับแกนที่สมบูรณ ์ หลังจากนั้นแสงสีขาวก็ลงมาจากท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นแถวแสง แสงแถวหนึ่งได้ปรากฏเหนือแองเจเล่และล้อมรอบร่างกายของเขา เขายังคงลอยอยู่ในน้ำ แสงสีขาวนำความอบอุ่นและความสดชื่นให้เขา ทำให้เขาไม่เหนื่อยอีกต่อไป นอกจากนี้ยังมีหยดน้ำอยู่ในนั้นด้วย มันดูเหมือนว่าหยดน้ำเหล่านี้ไร้น้ำหนักเมื่อพวกมันตกลงมาจากท้องฟ้า และจมเข้าไปในผิวหนังของแองเจเล่ หยดน้ำเติมพลังงานและร่างกายของเขาก็ถูกยืนขึ้นสูงด้วยพลังจากแถว แสง "เดี๋ยวก่อน..." สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป แถวแสงทำให้เขานึกถึงน้ำพุจาก เรื่องเล่าและตำนาน "น้ำพุแห่งการเกิดใหม่" "ถ้านี่เป็นน้ำพุแห่งการเกิดใหม่จริงๆ..." เขารีบเหลือบมองไปรอบๆ ขณะที่ลอยอยู่ในอากาศเขาเห็นแถวแสงมากกว่าสิบเส้นและมันเป็นพ่อ มดที่ได้รับแกนในรอยแยก ทุกคนได้รับบาดเจ็บ บางคนแขนขาหักในขณะที่บางคนทีรูอยู่ที่หัวหรือ คอแต่ไม่ว่าอาการบาดเจ็บจะรุนแรงแค่ไหนพวกเขาทั้งหมดก็หายเป็น ปกติด้วยแสงสีขาว แองเจเล่เห็นแม้แต่แม่มดที่ร่างกายครึ่งล่างหายไปแต่เธอก็ถูกรักษาหาย ด้วยแสง ส่วนล่างของร่างกายเธองอกใหม่ภายในไม่กี่วินาที "น่ากลัว.....ถ้านี่เป็นน้ำพุแห่งการเกิดใหม่จริงสิ่งที่อยู่เบื้องหลังของ หอคอยพ่อมดมืดก็คือ....." การแสดงออกของแองเจเล่แข็งขึ้น ภายในแแสงร่างกายของเขายังลอยขึ้นและทุกสิ่งทุกอย่างถูกปกคลุมไป ด้วยชั้นแสงบางๆ เขาเข้าไปในรอยแตกในท้องฟ้าในอีกไม่กี่นาทีและเข้าไปในพื้นที่มืด ทุกอย่างในอากาศลอยเพราะไม่มีแรงโน้มถ่วงในพื้นที่นี มีทางออกรูปไข่ปรากฏข้างหน้าเขาหลังจากนั้นสักพั ก แสงสีขาวเอาแองเจเล่ออกไปทันที แองเจเล่ตาบอดด้วยแสงเพราะเขาอยู่ในความมืดนานเกินไป ดวงตาของเขาปรับตัวเข้ากับความสว่างภายนอกทางออกในอีกไม่กี่ วินาทีต่อมาและในที่สุดเขาก็มองเห็นได้ว่าเขาอยู่ที่ไหน เขาอยู่ในห้องนอนกว้างขวางที่หรูหรา โทนสีหลักของห้องมีสีทองและมี เตียงขนาดควีนไซส์อยู่ตรงกลางห้อง ผ้าปูที่นอน ผนังและพรมทุกอย่าง มีสีทองเข้ม แองเจเล่เป็นเพียงคนเดียวที่อยู่ภายใน ห้องไม่มีประตูแต่มีหน้าต่าง สี่เหลี่ยมจัตุรัสบนผนังด้านหนึ่ ง มันเปิดครึ่งหนึ่งดังนั้นเขาจึงได้ยินเสียงน้ำและนกที่กำลังบินอยู่ข้างนอก "ที่นี่คือที่ไหน" เขามองไปรอบๆและยืนยันว่าหน้าต่างเป็นเพียงทางออก เดียวของห้อง เขารีบเดินไปที่หน้าต่างแล้วมองออกไปข้างนอก สิ่งที่อยู่ข้างใต้เขาคือหุบเขาขนาดมหึมาที่มีแม่น้ำ แต่น้ำดูเหมือนกำลัง เดือดและกระเด็นไปทั่ว แองเจเล่สังเกตว่าห้องถูกสร้างภายในลำต้นของต้นไม้ที่สูงตระหง่าน และกว้างที่ถูกล้อมรอบไปด้วยป่าสีดำที่มีภูเขาสูง มีฝูงกวางและ กระรอกที่กำลังกระโดดและวิ่งไปรอบๆแม่น้ำที่ไหลลงจากภูเขา เขายืนอยู่ข้างหน้าต่างและร่ายคาถา จากนั้นด้วยการดีดนิ้วของเขามันก็มีเปลวไฟสีแดงเข้มบินไปทางป่า ตู้ม มันระเบิดและเปลี่ยนเป็นตาไฟที่มองมาที่เขา ฉากข้างหน้าของตาไฟถูกส่งเข้าไปในวิสัยทัศน์ของแองเจเล่ แสงจากดวงอาทิตย์ที่กำลังตกได้ส่องผ่านหมอกบางและย้อมทุกอย่าง เป็นสีเหลืองซีด มันเป็นหุบเขาที่มีต้นไม้และผนังหิ น มีรอยแยกลึกตรงกลางของมั น ต้นไม้สูงตระหง่านอยู่บนหน้าผาขนาดใหญ่ที่ขอบของรอยแยก น้ำไหลลงมาตามกิ่งของต้นไม้สีน้ำตาลเข้มนีมันไหลลงไปในแม่น้ำใต้ รอยแยกทำให้ดูราวกับว่าน้ำมาจากต้นไม้ ลำต้นมันเต็มไปด้วยหน้าต่าง แสงสีขาวและสีส้มได้ออกมาจาก หน้าต่าง คนที่ยืนอยู่ในห้องเป็นพ่อมดที่มีสีหน้าที่ต่างกัน แม้ว่าบางส่วนของหน้าต่างจะปิดและไม่มีแสงออกมาจากมันก็ตาม "พ่อมดทุกคนที่เข้าร่วมการแข่งขันและได้รับแกนถูกส่งมาที่ต้นไม้มัน จะต้องทำให้พวกเขาใช้ทรัพยากรจำนวนมาก...." แหวนอเมทิสต์รูปดวงตาบนมือซ้ายของเขาไม่ได้รับความเสียหายเลย หลังจากการต่อสู้เหล่านั้นและเขายังสวมเสื้อผ้าที่เขาขู่จากพ่อมด ถุงกระเป๋าของเขายังถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง "การฉายแสงเหล่านั้นทั้งหมดมาจากไหนหรือว่าข้าเข้าสู่รอยแยกของ โลกจริงๆ" แองเจเล่สับสน "ถ้ามันเป็นเพียงการฉายจริงๆเสื้อผ้าและถุง กระเป๋าของข้าไม่ควรจะถูกทำลาย" เขาตรวจสอบผิวของโค้ทที่เขาสวม มันเป็นหนัง แองเจเล่เอนตัวลงและ ตรวจสอบแกนสีม่วงทั้งสิบที่ผูกติดอยู่กับผมของเขา พวกมันดูคล้ายกั บ เครื่องประดับผมที่ทำจากอัญมณี "มันไม่ใช่ภาพลวงตา แม้ว่าข้าจะไม่สามารถเปิดใช้งานความสามารถ ของข้าได้ แต่ข้าก็ยังสามารถแยกแยะความเป็นจริงและภาพลวงตา ด้วยสายเลือดผสานของข้า" "เดี๋ยวก่อน แต่ถ้าไม่ใช่การฉายแสงพ่อมดที่ถูกฆ่าก็ควรจะตาย...." เขา นึกถึงช่วงที่เขาฉีกผู้หญิงคนนั้นเป็นชิ้นๆ "มันแทบจะเป็นไปไม่ได้สำหรับ ทุกคนที่จะรอดด้วยร่างกายที่แตกสลายแบบนั้น...." แองเจเล่คิดชั่วครู่แต่เขาก็ยังไม่พบคำตอบที่เขาต้องการ มีข้อมูลไม่ เพียงพอในฐานข้อมูลของเขาดังนั้นเขาจึงต้องยอมแพ้ เขาเดินไปรอบห้องและตัดสินใจที่จะไม่ออกผ่านหน้าต่าง แองเจเล่นอ นบนเตียงและพักผ่อน มันจะต้องมีเหตุผลว่าทำไมพวกนั้นถึงส่งพวกเขามาที่ห้องแบบนี้ดังนั้ น สิ่งเดียวที่เขาควรทำคือรอ หลังจากผ่านไปประมาณสองชั่วโมงเขาก็ได้ยินเสียงกระพือปีกจา หน้าต่าง มันเป็นนกสีทองที่สะท้อนแสงแดดซึ่งค่อยๆลงบนขอบของหน้าต่าง แกว้ก นกสีทองกระโดดหลายครั้งและกางปีกขวาของมันทิ้งเมล็ดสีเขียวขนาด เล็กที่ขอบของหน้าต่าง เมล็ดเริ่มหยั่งรากลงบนขอบหน้าต่างทันทีมันดูเหมือนเข็มแหลมที่ กำลังแทงไปในกระดานไม้ ตอนที่397: เทเลพอร์ต (2) แปลนิยาย.วันพุธที่20 มิถุนายน 2018 ภายในสิบวินาทีมันก็มีขนาดเท่าฝ่ามือ มันโตเป็นพืชสีเขียวขนาดฝ่ามือ ที่มีดอกสีเขียวขนาดเท่ากำปั้นโตอยู่ข้างบน แค๊รก มันแตกออกแล้วมีของเหลวเหนียวโปร่งใสไหลลงมาบนพรม มีกลิ่นเหม็นที่รุนแรงกระจายในอากาศทันที มันทำให้แองเจเล่กระโดดจากเตียงและมองไปที่พืช เมื่อนกสีทองเห็น แองเจเล่ตื่นมันขึ้นมามันก็บินออกจากขอบหน้าต่างหลังจากที่กระพือ ปีก แค่ก แค่ก ดอกสีเขียวแตกออกแล้วเริ่มไอราวกับว่าเป็นคน ในไม่ช้าพืชก็โน้มลงไป และทำท่าราวกับว่ามันสำลักของเหลวเหนียว "ข้าขอโทษด้วยที่ขัดขวางฝันดีของเจ้า" มีเสียงหญิงชรามาจากดอก "เจ้า สังเกตเห็นไหมว่าการฟื้นตัวเร็วกว่าปกติในขณะที่เจ้าอยู่ที่ในหัวใจแห่ง พฤกษา" แองเจเล่หลบของเหลวเหนียวและยืนอยู่ข้างหน้าดอกนั้น เขายังขมวด คิ้ว "เจ้าเป็นใคร" เขาถามเสียงเบา "พืชนี้เป็นเครื่องมือในการสื่อสารใช่ หรือไม่" "ข้าเป็นคนติดต่อของเจ้า ข้าคิดว่าตอนนี้พวกเจ้าทุกคนมีคำถาม เดียวกัน น่าเศร้าที่นี่เป็นข้อความแบบทางเดียว ข้าจะไม่ได้รับความ คิดเห็นของเจ้า อาหารกลางวันของเจ้าจะถูกส่งให้เร็วๆนี้ดังนั้นเจ้าต้อง ช่วยตัวเอง หลังจากทานอาหารกลางวันเจ้าควรรู้ว่าสถานที่นี้คืออะไร และ....บัดซบ นิวแบส! สิ่งเดียวที่เจ้ารู้คือการกิน! กลับมา! กลับมา...." ชี่ ชี่ ในไม่ช้าเสียงก็เริ่มดังและข้อความก็หยุด แองเจเล่มองไปที่ของเหลวเหนียวบนพรม เขาพูดไม่ออกและกลิ่นใน ห้องมันเหมือนกับยาฆ่าเชื้อ เขานวดขมับของเขาหลายครั้ง "อาหารกลางวัน....ข้อความแปลกๆอธิบายได้ห่วยแตก.....ช่างมันเถอะ" เขาโบกมือและของเหลวเหนียวก็ลอยขึ้นไปในอากาศเป็นลูกโปร่งใส และบินออกจากหน้าต่าง แองเจเล่กลับไปที่เตียงของเขาเพื่อพักผ่อน เขาสังเกตเห็นว่าห้องช่วยใน การฟื้นฟูพลังจิตและร่างกายของเขา หญิงชราบอกว่าสถานที่นี้ชื่อว่า' หัวใจแห่งพฤกษา' บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาฟื้นตัวอย่าง รวดเร็ว แองเจเล่ได้ยินเสียงรบกวนจากภายนอกในขณะที่เขานอนลง เสียงดู เหมือนเด็กรับใช้หลายคนที่กำลังทำงาน "วิ่ง! ไปกันเถอะ! เร็วเข้า!" พวกเขาตะโกนและเสียงของพวกเขากำลั ง เข้ามาใกล้ แองเจเล่นั่งและมองไปข้างนอก "เกิดอะไรขึ้น" เขามองออกไปนอกหน้าต่างด้วยใบหน้าที่ตกตะลึง ข้างพืชสีเขียวที่ขอบของหน้าต่างไม้สีน้ำตาล มีบิสกิตสีดำที่มีครีมเรียงอยู่และปีนขึ้นมาบนหน้าต่างด้วยขาสั้นๆของ มัน ในมือของบิสกิตถือหอกสีดำที่ดูราวกับว่าพวกมันทำมาจากแป้ง "เพื่อความยุติธรรม!" หัวหน้าบิสกิตยกหอกขึ้นและตะโกนด้วยเสียง น่ารักเหมือนเด็ก "เพื่อความยุติธรรม!" "กูร์แมนดิสจะตก!" บิสกิตอื่นเริ่มตะโกนด้วยเพียงแต่พวกมันมีสีเหลืองเท่านั้น หัวหน้าบิสกิตเริ่มออกคำสั่ง "บิสกิตแห่งตระกูลเฮลิออสเรียงตัว! ส่วนที่ เหลือตามข้ามา!" บิสกิตแบ่งออกเป็นสามกลุ่มหลังจากที่ค้นหาตำแหน่งของพวกมัน หัวหน้าบิสกิตหันไปมองที่แองเจเล่ "บัดซบ! พี่น้อง โจมตี!" เขาชี้ไปที่แองเจเล่ด้วยหอกยาวของเขา "เจ้า ปีศาจที่ชั่วร้าย เพื่อชีวิตที่สงบสุขของบิสกิต! เจ้าตายไปซะ!" "ไป!" "จัดการเขา!" แองเจเล่เดินไปที่ขอบหน้าต่าง ฉากบิสกิตกำลังวิ่งมาหาเขามันตลกและ เขาไม่รู้ว่าเขาควรตอบสนองอย่างไร อาหารมาส่งที่นี่ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าเสียงนั้นหมายความว่าอย่างไร "นั่นคือวิธีที่อาหารถูกส่ง.....บิสกิตอาจเป็นอาหารกลางวันของข้า" ด้วยการดีดนิ้วของเขามันก็มีลูกไฟเกิดขึ้นและลอยเหนือบิสกิต "โอ้! ไม่! ข้ากำลังจะถูกย่าง!" "หัวใจของข้า....หัวใจของข้า!" บิสกิตตกลงไปที่พื้นและครีมในตัวพวกมันก็เริ่มละลาย มีกลิ่นนมที่น่ า ดึงดูดลอยอยู่ในอากาศ "ขอโทษ ข้าคาดเดา" แองเจเล่หายใจออกยาวๆ เขาหยิบพวกมันขึ้นมา หนึ่งชิ้นเมื่อพวกมันหยุดเคลื่อนไหวและส่งเข้าไปใปปากของเขา การรวมกันของบิสกิตกรอบและครีมทำให้มันสดชื่น มีน้ำตาลเพียงพอ ทำให้มันอร่อย "โอ้! พระเจ้า! พระเจ้า! เจ้าทำอะไร! เจ้าฆาตกร! นี่เป็นการสังหารหมู่!" ขนมปังม้วนอวบอ้วนปีนขึ้นมาที่ขอบหน้าต่าง มันเริ่มร้องไห้และใจหายกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่น้ำตาของมันเป็นเพียง น้ำตาลทรายขาว "ตระกูลบิสกิตครีมถูกกวาดล้างออกไปเพียงวันเดียว พระเจ้า! ไม่....มั น ไม่จริง...." แองเจเล่ไม่สนใจ เขาจับขนมปังม้วนและส่งเข้าไปในปากของเขา ก๊รอบ เขากัดขนมปังม้วนครึ่งหนึ่งและมันก็หยุดพูดทันที "มันดี" ขนมปังม้วนกรอบนอกนุ่มในและรสหวานจากแป้งสาลีและ น้ำตาลทรายขาวก็สมบูรณ์แบบ แองเจเล่อิ่มหลังจากที่กินอาหารทั้งหมดที่ปีนขึ้นมาบนหน้าต่าง มีอาหารไม่มากนักแต่พวกมันทำให้อิ่มอย่างน่าแปลกใจ เขาพักผ่อนอีกนิดหลังจากที่ทานอาหารกลางวัน ฝ่ายตรงข้ามของ หน้าต่างค่อยๆปรากฏประตูรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าบนผนังสีทอง แค๊รก ประตูถูกเปิดทำให้เห็นทางเดินโค้งภายใน ทางเดินถูกสร้างด้วยไม้สีน้ำตาล มีคนผ่านไปเป็นครั้งคราว แองเจเล่ลุกจากเตียงและดินไปที่ทางเดินแล้วมองไปรอบๆ ห้องของเขาตั้งอยู่ท่ามกลางผนังขนาดใหญ่ที่เป็นโถงทรงลูกบอล ผนังถูกทาสีดำและปกคลุมด้วยประตูเล็กๆ มีบันไดวนยาวเชื่อมกับห้อง ซึ่งนำไปสู่ชั้นล่างของโถง แองเจเล่เดินออกจาห้องที่เขาอยู่ในโถงค่อนข้างดัง บนพื้นที่ว่างใต้บันไดมีเก้าอี้สูงหลายตัวที่คลุมด้วยผ้าสีแดง เก้าอี้ถูกจัดไว้อย่างดีมีผู้คนนั่งอยู่บ้างแล้ว มีคนเดินออกจากห้องตลอดเวลา พวกเขาเดินลงบันไดและนั่งบนเก้าอี้ ราวกับว่าพวกเขากำลังรออะไรบางอย่าง มีคนมากมายที่คุยกับคนที่พวกเขาคุ้นเคย อย่างไรก็ตาม บางคนเป็นคนแปลกๆและกำลังตรวจสอบ สภาพแวดล้อมอยู่ตลอดเวลา แองเจเล่เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยหลายคน และบางคนก็มาจากรอยแยกเดียวกับเขา เขายืนอยู่ข้างประตูโดยไม่มีเสียงรบกวน ไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีคนสวมชุด สาวใช้สีขาวเข้ามาใกล้เขาและโค้งให้เขา "ยินดีต้อนรับสู่หัวใจแห่งพฤกษา ผู้ชนะการแข่งขันจะมีการประกาศ เร็วๆนี้ โปรดเก็บแกนไว้กับตัวและรอที่ที่นั่ง" เสียงของสาวใช้ดูเหมือน หญิงสาว อย่างไรก็ตาม แองเจเล่เห็นใบหน้าของสาวใช้เต็มไปด้วยริ้วรอยและ ผิวหนังของเธอก็แห้ง เธอเป็นหญิงชราที่ดูเหมือนเธอกำลังจะตาย แองเจเล่ยังคงสงบและพยักหน้าช้าๆ "เข้าใจแล้ว" "และห้องนี้จะเป็นห้องของท่านทุกครั้งที่อยู่ในหอคอยพ่อมดมืด โปรด จำตำแหน่งของมัน" หญิงชราแนะนำ "ตกลง" "เอาล่ะ มาลงบันไดกันเถอะ" หญิงชราเริ่มเดินไปทางซ้ายของโถง แองเจเล่มาพร้อมกับหญิงชรา ยังคงมีคนเดินออกมาจากห้องที่ถูกนำ โดยสาวใช้ชุดขาว พวกเขาเดินลงบันไดด้วยกันหลังจากที่ฟังคำอธิบาย แองเจเล่ผสมกับฝูงชนและไปถึงชั้นล่างสุดอย่างรวดเร็ว เขาตรวจสอบ ให้แน่ใจว่าไม่มีข้อจำกัดในการเลือกที่นั่งและนั่งตรงเก้าอี้ตรงมุมซ้าย "ผู้บัญชาการสิงโตมาถึงแล้ว!" มีเสียงดังก้องในโถง ที่ด้านหลังของโถงมีคนสามคนออกมาจากที่ไหนสักแห่งข้างหน้าประตู สีดำที่ปิดสนิท คนนำหน้าเป็นชายร่างสูงที่มีเคราหนาและคนที่ตามเขาเป็นผู้ชายและ ผู้หญิง ทั้งสองมีผมบลอนด์และมีรูปลักษณ์ที่น่าดึงดู ด ชายสูงมองไปรอบๆก่อนที่เขาจะเดินไปเก้าอี้ตัวหนึ่งและนั่งลงด้วยสี หน้านิ่งเฉยพร้อมกับคนของเขา "ผู้บัญชาการเคย์ลินมาถึงแล้ว!" มีชายผมสั้นสีเทาสวมทักซิโด้สีดำที่หรูหราปรากฏข้างหน้าประตูสีดำ เขาขดริมฝีปากยิ้มอ่อนโยนและนั่งลงบนเก้าอี้เงียบๆ ผู้คนค่อยๆเงียบลงและพวกเขาก็มุ่งมั่นกับเวทีขนาดเล็กข้างหน้าโถง มีแถวแสงสีทองสามเส้นลงบนเวทีสีดำในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา แถวแสงไม่ได้รุนแรง พวกมันนำความอบอุ่นเข้าสู่โถง มีคนปรากฏในแถวแสงทีละคน "พิธีถูกจัดโดยเคานท์ฮอสล่าและเจ้าของงานเป็นหัวหน้าแผนก เปลี่ยนแปลงท่านแซนโด้!" เสียงดังก้องในโถงอีกครั้ง ผู้หญิงสองคนและผู้ชายหนึ่งคนกำลังยืนอยู่ในแถวแสง ทุกคนสวมชุดสี ขาว ข้างหน้าเป็นสาวสวยผมยาวสีเขียวและมีริ้วรอยเล็กๆตรงมุมตาของเธอ ดวงตาสีน้ำเงินอ่อนของเธอส่องแสงเล็กน้อย เมื่อเสียงกล่าวถึงท่านแซนโด้เธอก็พยักหน้าต่อผู้เข้าประชุมและยิ้ม อย่างนุ่มนวล เคานท์ฮอสล่ากำลังยืนอยู่ทางขวาของแซนโด้และพยักหน้าให้ผู้เข้า ประชุมด้วยเช่นกัน เขาเป็นชายชราที่ผมเปลี่ยนเป็นสีขาวแล้ว ทางด้านขวาของแซนโด้เป็นหญิงสาวที่มีหน้าตาเฉยเมย เธอน่าจะเป็น แค่ผู้ชายของแซนโด้เมื่อพิจารณาว่าชื่อของเธอไม่ได้ถูกกล่าวถึ ง คนทั้งสามบนเวทีดึงดูดความสนใจของผู้เข้าประชุม ตอนที่398: ความจริง (1) แปลนิยาย.วันพุธที่20 มิถุนายน 2018 แซนโด้จับกระโปรงสีขาวของเธอขึ้นเล็กน้อยและมองไปรอบๆ เธอรอ จนกระทั่งเสียงทั้งหมดหายไปก่อนที่เธอจะเปิดปากอีกครั้ง "ข้ารู้สึกเป็นเกียรติที่ได้เป็นเจ้าภาพพิธีมอบรางวัลนีชื่อของข้าคือแซน โด้ข้าคิดว่าบางคนเคยได้ยินชื่อของข้าแล้วในขณะที่บางคนไม่เคย แต่ มันไม่เป็นไร" เธอปล่อยมือจากชุดและเสกไม้เท้าทองคำขาวในมือของ เธอ เธอโบกไม้เท้าสั้นในอากาศซึ่งมันปลดปล่อยลำแสงสีขาวออกมา มันลง ไปที่ผนังของเวทีและปรากฏเป็นหน้าจอแสงรูปไข่ขนาดใหญ่ ฉากของพ่อมดที่ต่อสู้ถูกเปิดเผยให้เห็นในนั้น มีบาร์บาเรี่ยนและนักธนูคาถาระยะไกลและคาถาอัญเชิญหรือแม้แต่ คาถาพื้นฐาน ผู้เข้าร่วมประชุมเฝ้าดูภาพเคลื่อนไหวบนหน้าจอโดยไม่ได้ส่งเสียงใดๆ แองเจเล่นั่งอยู่บนเก้าอี้ของเขาในขณะที่มองไปที่มันและเห็นช่วงที่ รุนแรงที่สุดในการต่อสู้ระหว่างเขาและผู้หญิงชุดเกราะสีขาว 'เขา' พุ่งออกมาจากแสงสีขาวด้วยร่างกายทั้งหมดของเขาแต่ถึงกระนั้น มันก็ไม่อาจซ่อนความบ้าคลั่งในสายตาของเขาได้ นอกจากนั้นก็มีการต่อสู้มากมายระหว่างพ่อมดคนอื่นที่เกิดขึ้นได้ถูก บันทึกไว้ ภาพเคลื่อนไหวค่อยๆหยุดชั่วคราวในฉากนี่บาร์บาเรี่ยนกำลังยกหมวก มีเขาขึ้นในอากาศ มีมรกตอยู่ตรงกลางของหน้าอกชายคนนั้นซึ่งกำลังส่งพลังงานสีเขียวไป ในร่างกายของเขาจากนั้นก็ถูกส่งเข้าไปในเส้นเลือดสีเขียวรอบร่างกาย ของเขา "คนที่ชนะมีฉายาว่าเหนือรอยแยก..." แซนโด้เอากระดาษออกมาและ เริ่มอ่าน "อูราม่อน! โปรดมาที่นี่และรับรางวัล!" มีชายสูงประมาณสองเมตรยืนขึ้นจากที่นั่งของเขา ตึก! ตึก! มีเสียงดังของฝีเท้าในขณะที่เขาเดินตรงไปที่เวที เขาดูคล้ายกับบาร์บาเรี่ยนในวิดีโอ แองเจเล่รู้สึกถึงความตื่นเต้นจาก ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของชายคนนั้น แซนโด้ชี้ไปทางชายคนนั้นเมื่อเขาถึงเวทีแสงสีน้ำเงินส่งประกายรอบๆ บาร์บาเรี่ยนหลายวินาที นั่นต้องเป็นเครื่องหมายสำหรับรางวัล แองเจเล่ได้ยินคนกระซิบใกล้เขา "มีเพียงคนสองคนเท่านั้นที่จะได้รับรางวัลในครั้งนี้และพวกเขาจะได้รั บ เชิญไปที่เวที ส่วนพวกเราจะต้องอยู่ที่นั่งของตัวเองแต่ข้าไม่รู้ว่าอีกคน เป็นใคร" "คนแรกเป็นอูราม่อน อีกคนได้รับแกนจำนวนมากแต่ล้มเหลวในการ ย้ายข้ามรอยแยก" แองเจเล่รักษาท่าทีที่สงบในขณะที่เขาฟังคนอื่นซุบซิ บ "คนต่อไปเป็นคนที่ได้รับจำนวนแกนที่มากที่สุดในรอยแยกของเขาแต่ ไม่ได้เดินทางข้ามรอยแยก!" แสงไฮไลท์ขยับอีกครั้งและหยุดทันทีเมื่ อ กระบอกแสงถึงแองเจเล่ "กรี น 2 จากเมืองท้องฟ้า!" แองเจเล่ลุกขึ้นยืนทันทีที่แซนโด้พูดจบ เขาสังเกตเห็นว่าพ่อมดที่อยู่ ใกล้ๆเขาหยุดพูดทันทีและคนหลายคนก็ดูถูกเขา สิ่งนั้นเป็ น ประสบการณ์ที่ไม่น่าพอใจ เขาออกจากที่นั่งของเขาและเดินไปที่เวทีจากทางซ้าย คนทั้งสามบนเวทีดูเหมือนเป็นคนที่ต่างออกไป พวกเขามองที่แองเจเล่ ด้วยใบหน้าที่อ่อนโยนราวกับว่าพวกเขาอยู่ที่นี่เพื่อดูแองเจเล่ แซนโด้รอจนแองเจเล่เดินไปถึงข้างหน้าและชี้ไปที่เขาด้วยไม้เท้าสั้น มีลำแสงสีขาวลงบนร่างกายของเขาและหายไปก่อนที่เขาจะรู้สึกถึ ง อะไร "พ่อมดกรีน นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าเดินทางมาเยี่ยมสำนักงานใหญ่ของ หอคอยพ่อมดมืดใช่ไหม" เคานท์ฮอสล่าขดริมฝีปากยิ้มอย่างอ่อนโยน แองเจเล่พยักหน้า "ใช่ มันเป็นครั้งแรกของข้า" "เจ้าจะเข้าร่วมแผนกเปลี่ยนแปลงหรือไม่" แซนโด้ถามด้วยความอยากรู้ แองเจเล่มองเห็นว่าแซนโด้ไม่ได้ล้อเล่นและดวงตาของหญิงสาวยังมอง มาที่เขา ทั้งสองกำลังรอคำตอบของเขา เคานท์ฮอสล่าไม่ได้พูดอะไรอีกเพียงแค่สังเกตสถานการณ์ด้วยรอยยิ้ม บนใบหน้า "ข้าขอโทษ แต่.....แผนกเปลี่ยนแปลงคืออะไรกันแน่ ขอบคุณสำหรั บ ข้อเสนอของท่านแต่ข้าต้องการข้อมูลเพิ่มเติม" เขาตอบอย่างสุภาพคิด ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเข้าร่วมแผนกที่เขารู้จักชื่อเท่านั้น "ไม่ต้องกังวล" แซนโด้พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ "ผู้อำนวยการของ แผนกพ่อมดต้องการให้เจ้าเป็นนักเรียนของเขาแต่เดสคาร์เตสไม่ได้มา ที่นี่ในตอนนีการใช้ฉายแสงมันไม่ใช่ความคิดที่ดีนั่นเป็นเหตุผลว่า ทำไมข้าถึงถามเจ้าว่าเจ้าต้องการเข้าร่วมแผนกของข้าหรือไม่" ผู้คนเริ่มพึมพำหลังจากที่ได้ยินชื่อของผู้อำนวยการแผนกพ่อมด ดู เหมือนมีบางอย่างที่พิเศษเกี่ยวกับแผนกคาถา นอกจากนี้แองเจเล่สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของเคานท์ฮอสล่าเมื่อ เขาได้ยินชื่ อ "เอาล่ะ ไปรับรางวัลของเจ้า เจ้าสามารถเลือกตำแหน่งเพื่อตั้งวงเวทได้ แต่ตำแหน่งไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้เมื่อสร้างแล้ว" แซนโด้แนะนำ "ขอบคุณนายท่าน" แองเจเล่พยักหน้ า "ข้าจะพูดอีกนิดเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เจ้ามาที่นี่ ข้าได้เลือกสถานที่ที่ทำ เครื่องหมายของเจ้าแล้ว ใครบางคนจะช่วยเจ้าในการเลือกวงเวทมรดก ที่เตรียมไว้สำหรับผู้ชนะและถ้าเจ้าตัดสินใจที่จะสร้างวงเวทในสระ พลังงานของหอคอยพ่อมดมืดมันก็จะรับประกันความปลอดภัย มีอีก เรื่องหนึ่ง ตอนนี้เจ้าได้รับอนุญาตให้เข้าถึงทรัพยากรที่หายากที่แท้จริง ขององค์กร" เธอเสริ ม "ขอบคุณอีกครั้งนายท่าน" แองเจเล่วางมือขวาไว้บนหน้าอกและโค้งเล็กน้อย จากนั้นก็ก้าวออก จากเวที เขาเห็นยามสูงชุดเหล็กกล้าสีดำกำลังรอเขาเมื่อเขาออกจากเวที "โปรดตามข้ามาท่านแองเจเล่" ยามพูดอย่างมีความหมาย "มันเป็นครั้ง แรกที่ท่านมาที่นี่ดังนั้นโปรดอยู่ภายในหัวใจแห่งพฤกษา โลกภายนอก แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง โปรดระวังให้ดี" "แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงงั้นหรือ" แองเจเล่รู้สึกประหลาดใจแต่ สังเกตเห็นว่ายามไม่บอกสิ่งที่รู้แก่เขา "โลกนี้เป็นรอยแยกด้วยหรือ หรื อ ว่าโลกภายนอกเป็นที่ไหนสักแห่งในดินแดนอื่น หรือว่าเจ้าเพียงแค่บอก ข้าว่าโลกภายนอกอันตราย" แต่ยามไม่ได้ตอบ เขาหันไปทางซ้ายและเดินขึ้นบันไดวน แม้ว่าแองเจเล่ไม่ได้รับสิ่งที่เขาต้องการรู้เขาก็ไม่โกรธยาม เขาเพียงแค่ เดินหลังยามต่อเท่านั้น ในขณะที่เดินขึ้นบันไดแองเจเล่ก็เฝ้าดูแซนโด้มอบรางวัลให้กับผู้ชนะคน อื่นและเห็นคนที่คุ้นเคย มันเป็นผู้หญิงชุดเกราะขาว ผู้หญิงที่ถูกเขาฉีก ขาดเป็นชิ้นๆ เธอยืนอยู่ด้านหน้าที่นั่งผู้เข้าประชุมพร้อมกับผู้ชนะคนอื่นและได้รับตรา รูปต้นไม้จากแซนโด้แต่แล้วเธอก็หันมามองแองเจเล่ที่กำลังเดินขึ้น บันได ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปราวกับว่าเธอกำลังวางแผนแก้แค้น ผล ของการต่อสู้ทำให้เธออับอาย แองเจเล่เหลือบมองที่ผู้หญิงคนนั้น ทั้งสองรู้ว่าความรุนแรงของการ ต่อสู้นั้นมีมากแค่ไหนและวิธีที่จบแบบโหดร้าย การยอมรับความพ่าย แพ้มันแทบเป็นไปไม่ได้สำหรับเธอ เธอควรจะเป็นคนที่ได้รับวงเวท มรดกถ้าแองเจเล่ไม่ได้อยู่ในรอยแยกที่เธอบุก แองเจเล่เคลื่อนย้ายสายตาออกไปและตามยามไปที่ประตูขนาดเล็ก ทางขวา ข้างหลังประตูเป็นโถงที่มืดมิดซึ่งผนังดูเหมือนจะสร้างมาจากโคลนแห้ง และอากาศก็คลุ้ง โคลนเปียกใต้เท้าแองเจเล่ถูกทำให้แห้งด้วยอนุภาคพลังงานไฟที่เขา ปลดปล่อยออกไป ยามข้างหน้าเขาดูไม่สนใจเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมที่พวกเขาอยู่เขา เพียงก้าวไปข้างหน้า พวกเขาไปถึงสุดทางเดินอย่างรวดเร็วและพบประตูขนาดเล็กข้างหน้า เขา ยามผลักประตูและเชิญแองเจเล่เข้าไป แองเจเล่ค้นพบสิ่งผิดปกติเมื่อออกจากทางเดิน มันใช้เวลาประมาณสิบ วินาทีเพื่อถึงสุดทางเดินแต่เมื่อเขาหันกลับไปเขาก็ไม่พบประตูแรกที่เขา เห็น สิ่งเดียวที่เขามองเห็นคือความมืดมิดที่บริสุทธ ์ิ โถงกว้างอยู่ข้างหลังประตูเล็ ก พื้นปูด้วยหินอ่อนสีดำที่เรียบเหมือนกระจก เพดานตกแต่งด้วยลวดลาย สีดำและสีขาว มีเทียนตั้งห้อยอยู่บนผนังที่ดูเหมือนหัวของสัตว ์ ประหลาด แสงสลัวมาจากเทียนที่กำลังลกุไหม้ พวกเขาเดินประมาณครึ่งชั่วโมงเพื่อไปถึงผนั ง แองเจเล่และยามยืนอยู่ข้างหน้าผนังหินอ่อน ยามเอาปากกาขนนกสีดำ และขวดขนาดเล็กที่มีหมึกสีแดงออกมาแล้วจุ่มปากกาขนนกไปในขวด และเริ่มวาดประตูโค้งที่ผนั ง แค๊รก มันมีเสียงเปิดและทำให้เห็นบันไดไม้ที่ขึ้นข้างบน "นายท่านกำลังรอท่านอยู่" ยามหันมาหาเขาและพูด แองเจเล่พยักหน้าและก้าวเข้าไปในประตู แองเจเล่สังเกตยามที่หยุดข้างประตูราวกับว่าชายคนนี้ไม่ยอมขยับ จนกว่าแองเจเล่จะทำธุระเสร็จ แองเจเล่ก้าวขึ้นบันได ตึก-ตึก ตึก-ตึก ตึก-ตึก ตึก-ตึก หลายนาทีต่อมาแองเจเล่ก็มาถึงสุดบันไดและเห็นประตูไม้ที่เปิดอยู่ ครึ่งหนึ่ ง คบเพลิงสองอันได้สว่างอยู่บนผนัง เสียงเกิดมันคล้ายกับการต้มไขมั น แองเจเล่ยกมือขึ้นแล้วก็เคาะประตู "เข้ามา" มีเสียงมาจากข้างหลังประตูมันเป็นชายชราที่พูดในภาษา มีเทียซึ่งเป็นภาษากลางของทวีปกลาง "ขอโทษด้วย" แองเจเล่เปิดประตูและเข้าไปข้างใน ห้องมีขนาดทั่วไป เขาได้กลิ่นของหนังสือหนังในบรรยากาศภายในห้อง ท่ามกลางแสงสลัวเขามองเห็นโต๊ะไม้ที่ทาสีแดงและล้อมรอบไปด้วยชั้น หนังสือที่ไม่เป็นระเบียบ มีริ้วรอยบนใบหน้าของชายชราที่กำลังนั่งอยู่ข้างโต๊ะ เขามีเครายาว มากกว่าสามเมตรที่พาดไว้เหนือไหล่ซ้ายของเขา "ยินดีที่ได้พบ ข้าเป็นรองผู้อำนวยการของแผนกพ่อมด" ชายชรากำลั ง ค้นหาไปรอบๆโต๊ะและพบแว่นตาใต้หนังสือ ในที่สุดเขาก็มองเห็น ใบหน้าของแองเจเล่ได้อย่างชัดเจน "ผู้อำนวยการกำลังยุ่งและไม่มีเวลามาพบเจ้าที่นี่ข้าจะเป็นคนมอบ รางวัลให้กับเจ้าและเจ้าจะเป็นนักเรียนของเขา" ชายชราลุกขึ้นยืนและ เดินมาหาแองเจเล่"ข้าขอพูดตามตรง ผู้อำนวยการคาดหวังกับเจ้าไว้สูง ทักษะการต่อสู้ของเจ้าได้สร้างความประทับใจให้กับผู้อำนวยการแผนก ต่างๆ พวกเขาคิดว่าพรสวรรค์ที่เจ้ามีเกี่ยวข้องกับเผ่าโลหะโบราณ" "เผ่าโลหะหรือ" แองเจเล่ไม่รู้เกี่ยวว่าเผ่าโลหะคืออะไร เขามั่นใจว่าเขา เป็นมนุษย ์ "ใช่เผ่าโลหะเหล่านั้นมีความต้านทานเวทมนต์ที่น่ากลัว มันสามารถ ต้านทานความเสียหายจากคาถาใหญ่และร่างกายสามารถรักษาจาก อาการบาดเจ็บด้วยอัตราที่น่ากลัว ปัญหาคืออาหารที่พวกเขาต้อง พึ่งพาอาศัยมันไม่เพียงพอดังนั้นทั้งเผ่าจึงสูญพันธ์ุเนื่องจากความอด อยาก...." ชายชราเอาแว่นยายออกมาและวางมันไว้ทั่วหน้าของแอง เจเล่และรีบตรวจสอบทั้งร่างกายของแองเจเล่อย่างรวดเร็ว มีขนลุกทั่วผิวหนังของแองเจเล่ "นายท่าน.......ท่านสามารถบอกข้าได้ไหมว่ารางวัลของข้าอยู่ไหน" เขา ถอยหลังไปหนึ่งก้าว "รางวัลอยู่ที่นี่ ไม่ต้องกังวล" ชายชรากลับไปที่โต๊ะและวางแว่นขยายลง แล้วเอาบางอย่างที่มีสีดำออกมาจากลิ้นชัก "ใส่นี่" เขาโยนอุปกรณ์สีดำให้แองเจเล่ แองเจเล่จับอย่างระมัดระวังและเห็นว่ามันเป็นชิ้นเกราะไหล่มันดูคล้าย กับรางวัลสุดท้ายที่เขาได้รับแต่ชิ้นนี้มีขนาดใหญ่กว่าสองเท่า เขาสวมเกราะบนไหล่ซ้ายของเขา ตอนที่399: ความจริง (2) แปลนิยาย.วันศุกร์ ที่22 มิถุนายน 2018 ก่อนเที่ยงจะลงอีกตอนนะครั บ ชิ้นเกราะพอดีกับไหล่ซ้ายของเขาอย่างสมบูรณ์แบบและเขารู้สึกการ ไหลเวียนของข้อมูลที่ถูกส่งเข้าไปในสมองของเขา มันเป็นข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับวงเวทมรดก "เจ้ารู้สึกไหม นั่นเป็นข้อได้เปรียบของการมีชุดวงเวทมรดก หอคอยพ่อ มดมืดเป็นหนึ่งในองค์กรที่ทรงพลังที่สุดแต่เราสามารถสร้างชุดเหล่านี้ ได้ไม่กี่ชุดเท่านั้น เจ้านึกออกไหมว่าทรัพยากรจำนวนมากแค่ไหนที่ใช้ ไปกับมัน" ชายชราที่ชื่อเมดิซ่าหัวเราะในขณะที่เขาอธิบาย "และนี่" เขาโยนลูกสีขาวให้แองเจเล่ "นี่เป็นเมล็ดพันธุ์ของวงเวทมรดก ปลูกมันไว้ในสถานที่ทีเจ้าเลือกและสิ่งเดียวที่เจ้าต้องทำคือการรอ ตรวจสอบให้แน่ใจว่ามีเจ้าเพียงคนเดียวที่รู้ว่าปลูกเมล็ดพันธุ์ไว้ที่ไหน ไม่เช่นนั้นจะมีปัญหา" "เข้าใจแล้ว" แองเจเล่คว้าลูกสีขาวอย่างระมัดระวัง "ท่านสามารถมอบ ถุงกระเป๋าที่ทาทานให้ข้าได้ไหม ของข้าถูกทำลายระหว่างการแข่งขัน" "ไม่มีปัญหา" เมดิซ่าดึงกระเป๋าสีดำขนาดเล็กออกมาจากลิ้นชัก "นี่คือ สิ่งที่ข้าใช้เมื่อตอนที่ข้ายังเยาว์ มันทำมาจากหนังมังกร ข้าแน่ใจว่ามั น จะไม่ถูกทำลายในการต่อสู้ธรรมดา ข้าได้เฝ้าดูวิธีการต่อสู้ของเจ้า ข้า ชอบรูปแบบของเจ้า เจ้ารู้หรือไม่ว่าผู้อำนวยการมีนักเรียนสามคนแต่ข้า ชอบเจ้าที่สุด ข้าจะมอบมันให้เจ้าฟรีเพราะเรื่องนั้น" เมดิซ่ายกนิ้วให้ แองเจเล่ "มันเป็นประเพณีสำหรับผู้อำนวยการหรือที่จะรับผู้ชนะเป็นนักเรียนของ พวกเขา" แองเจเล่สอบถาม "มันเป็นกฎที่ผู้อำนวยการของแผนกที่สามารถรับผู้ชนะเป็นนักเรียนของ พวกเขาแต่มันไม่จำเป็นต้องเป็นแผนกพ่อมด หอคอยพ่อมดมืดไม่ได้ เป็นเจ้าภาพการแข่งขันบ่อยครั้ง ผู้อำนวยการของแผนกเปลี่ยนแปลงได้ เชิญเจ้าไม่ใช่หรือ เธออาจจะชอบเจ้าด้วย" ชายชราอธิบาย "ข้ารู้ว่าเจ้า กำลังคิดอะไร เจ้ากำลังสงสัยเกี่ยวกับประโยชน์ของการเป็นนักเรียน ของผู้อำนวยการใช่ไหม ข้าสามารถบอกเจ้าได้เรื่องหนึ่ง เจ้าจะสามารถ ปกป้องทุกสิ่งที่สำคัญของเจ้าในช่วงเวลาที่วุ่นวายที่กำลังจะมาถึง....." ชายชรายิ้มอย่างมีความหมาย "หืม ท่านจะมอบอำนาจให้ข้าหรือผู้มีอำนาจให้ข้า" แองเจเล่ยังคงสงบ โดยที่เขารู้ว่าเขากำลังเข้าใกล้ความลับของหอคอยพ่อมดมืดมากขึ้น "ผู้มีอำนาจหรืออำนาจมันจะมาด้วยกัน อย่างไรก็ตามเจ้าไม่สามาร ปกป้องอะไรเพียงเพราะมีผู้มีอำนาจหรืออำนาจ สิ่งที่น่ากลัวจะเกิดขึ้น ในเร็วๆนี้แต่สำหรับพ่อมดแบบเจ้าจะแข็งแกร่งขึ้น เจ้าจะต้องใช้เวลา อย่างน้อยหนึ่งร้อยปี" ชายชรายักไหล่ "เราไม่มีเวลาเหลือมากนัก" "ใครกันแน่ที่ท่านบอกให้ปกป้องข้า" สีหน้าของแองเจเล่เปลี่ยนไป เขา เอาชิ้นเกราะออกและเก็บลูกสีขาวใส่ถุงกระเป๋าแล้วผูกไว้กับเข็มขัดของ เขา "ให้ข้าอธิบายให้เจ้าฟังกรีน" มีเสียงเหมือนจากชายวัยกลางคนเข้ามา ใกล้ประตู "ยูเวนตุส เจ้าอีกแล้ว!" สีหน้าของเมดิซ่าแข็งขึ้นและเขาดูเหมือนจะไม่ สนใจหัวข้อนี้ เขากลับไปที่โต๊ะและนั่งลง "ไม่เป็นไร ข้าจะอธิบายให้เจ้ า ฟัง ทุกครั้งที่เจ้าอยู่ที่นี่เจ้าจะ...." เขาพูดยังไม่จบประโยคแต่ชายชราดู รำคาญชายที่ชื่อยูเวนตุส แองเจเล่หันไปมองชายมีเคราในชุดขาวที่กำลังยืนอยู่ข้างประตูเขาดู คล้ายมนุษย์ผู้ชายธรรมดา มีกระดาษสีเหลืองที่เต็มไปด้วยลายมือที่ยุ่ง เหยิง "เมดิซ่า ข้าเขียนบทกวีใหม่เจ้าช่วยอ่านและบอกข้าได้ไหม ข้ารับรองว่า ครั้งนี้มันจะต่างออกไป ข้าได้ปรับปรุงให้ดีขึ้นอย่างมาก" ชายคนนั้นยิ้ ม ในขณะที่เข้าไปใกล้โต๊ะของเมดิซ่า "เอาล่ะๆ วางลงก่อน บอกกรีนเกี่ยวกับความจริงของหอคอยพ่อมดมืด ข้าจะอ่านบทกวีของเจ้าในภายหลัง" ยูเวนตุสทำให้เมดิซ่าปวดหัว "กรีน นี่เป็นคนปกติระหว่างพวกเจ้าสามคน....เขารู้ว่าควรทำอะไรและเขาก ็ ทำงานหนัก...." เมดิซ่าพูดในขณะที่หยิบกองกระดาษขึ้นแต่ดูเหมือน เขาไม่ได้ประทับใจเลย "แค่อธิบายความจริงให้แองเจเล่....." ชายชราโบกมื อ ชายที่มีเคราหันมามองแองเจเล่แต่เริ่มหงุดหงิดทันทีมันเป็นเพราะเขา เตี้ยกว่าแองเจเล่เล็กน้อย "บัดซบ! เจ้าสูงกว่าข้า! ข้าเกลียดคนที่สูงกว่าข้า!" เขาพึมพำ "เอาล่ะ แองเจเล่ให้ข้าบอกความจริงของหอคอยพ่อมดมืดให้เจ้าฟัง ตอนนี้เจ้าเป็นสมาชิกหลักขององค์กร" "หืม" แองเจเล่มองไปที่ยูเวนตุส เขารู้ข้อมูลเกี่ยวกับหอคอยพ่อมดมืด มากกว่ า "ให้ข้าแนะนำตัวเองก่อน ชื่อของข้าคือยูเวนตุส เจ้าเรียกข้าว่ายูเวนก็ได้" "ตกลง" แองเจเล่พยักหน้ า ยูเวนตุสเคลียร์คอและในที่สุดก็เริ่มอธิบาย "หอคอยพ่อมดมืดไม่ได้ทรง พลังในทวีปกลางเท่านั้นแต่ยังมีพื้นที่อื่นของโลก แต่เราไม่ มี ความสัมพันธ์ใดๆกับลอร์ดพ่อมดทั้งสาม" สีหน้าของเขาเริ่มจริงจัง "เจ้ารู้ตัวตนที่แท้จริงของคนสองคนที่มาพร้อมกับผู้อำนวยการแซนโด้ใน พิธีหรือไม่" ก่อนที่แองเจเล่จะถามอะไรเขาก็เริ่มตอบคำถามของตัวเองแล้ว "ผู้หญิงที่มีสีหน้าไร้อารมณ์เป็นนักเรียนของผู้อำนวยการแซนโด้และยัง เป็นผู้ชนะการแข่งขันครั้งก่อน เคานท์ฮอสล่า..." เขาหยุดชั่วครู่"เขาเป็น ขุนนางของดินแดนแฟรี่" "ดินแดนแฟรี่หรือ" แองเจเล่หรี่ตา "หอคอยพ่อมดมืดมีความสัมพันธ์กับ ดินแดนแฟรี่งั้นหรือ ข้าคิดว่าทุกคนพยายามที่จะผนึกประตูเขามาที่ โลกของเราได้อย่างไร" "ใช่ความสัมพันธ์ระหว่างโลกของเราและดินแดนแฟรี่มีความซับซ้อน แต่เคานท์ฮอสล่าที่เจ้าเห็นเป็นเพียงภาพฉาย เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมประตู ส่วนใหญ่ถูกค้นพบในทวีปกลางแทนที่จะเป็นพื้นที่อื่นของโลก" ยูเวนตุ ส ยิ้มกว้าง "เราใช้เวลามากกว่าหนึ่งร้อยปีในการศึกษาและปรับปรุง สนามแม่เหล็ก ในที่สุดตอนนี้เราก็สามารถเข้าถึงได้" "ข้าจะบอกว่าดินแดนแฟรี่อันตรายมาก ในฐานะที่เป็นสมาชิกของ หอคอยพ่อมดมืดข้าว่าไม่ใช่ความคิดที่ดี" แองเจเล่รู้สึกกลัวเพราะเขา นึกถึงวันนั้นที่เขาได้พบกับผู้หญิงในชุดดำและมังกรที่กำลังบิ น "ไม่ใช่ความคิดที่ดีหรือ นั่นเป็นปัญหาที่ใหญ่ที่สุด" ยูเวนตุสหัวเราะ "หอคอยพ่อมดมืดเทียบเท่ากับจักรวรรดิอันดับหนึ่งในดินแดนแฟรี่" แองเจเล่ตกใจ "เป็นไปไม่ได้มันตั้งหลายปีแล้วตั้งแต่ที่พ่อมดคนสุดท้าย ค้นพบวิธีเดินทางไปดินแดนอื่น อย่าบอกข้านะว่าแฟรี่ไม่เคยออกจาก โลกของเราหลังการบุกรุก" "เจ้าพูดถูก ไม่มีใครสามารถเดินทางไปยังดินแดนอื่นได้ความจริงก็คือ สมาชิกที่โดดเด่นที่สุดของหอคอยพ่อมดมืดเข้าสู่ดินแดนแฟรี่ในสมัย โบราณ จักรวรรดิอันดับหนึ่งของดินแดนแฟรี่เกือบทั้งหมดถูกควบคุม โดยพ่อมดของเรา กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือแฟรี่ส่วนใหญ่ที่เจ้าพูดเป็น มนุษย์" คำพูดของยูเวนตุสยากที่จะเชื่ อ แองเจเล่ตระหนักว่าเขาอยู่ในเรือลำเดียวกับองค์กรหลังจากที่เขารู้ ความลับนีถ้าเขาตัดสินใจที่ปลดปล่อยความลับนี้ออกจากหัวใจแห่ง พฤกษาเขาก็จะถูกกำจัดทันที "สมาชิกที่โดดเด่นที่สุดกำลังพยายามอย่างหนักเพราะพวกเขาต้องการ กลับโลกพ่อมด" ยูเวนตุสยิ้ม "ความสมดุลที่เกิดจากลอร์ดพ่อมดทั้งสาม จะถูกทำลายโดยจักรวรรดิในเร็วๆนีในขณะนั้นความรุ่งโรจน์และ เกียรติยศจะกลับมาหาเรา" เขาหยิบตราทองคำขาวรูปเปลวไฟออกมา "รับไป มันจะพิสูจน์ว่าเจ้าเป็นนักเรียนของแผนกพ่อมด" แองเจเล่รับตราและมองไปที่มัน มีคำแกะสลักบนผิวของมั น "จักรวรรดิซูราน ห้วงอเวจีจะไม่มีวันตกลงไป ไม่มีใครจะหยุดยั้ง จักรวรรดิจากการก้าวหน้าได้" มันเขียนในภาษาโบราณ "คำสั่งจะถูกสร้างขึ้นมาใหม่เมื่อจักรวรรด์ิกลับมาที่ดินแดนนี้" เมดิซ่าพูด เสียงต่ำ มีความภาคภูมิใจอยู่ทั่วใบหน้าของเขา "ลอร์ดทั้งสามจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นง่ายๆ" แองเจเล่ส่ายหัว "ลอร์ดทั้งสามรู้ถึงการดำรงอยู่ของเรา พวกเขากำลังพยายามที่จะ ขัดขวางสมาชิกที่โดดเด่นที่สุดของเราจากการเข้าสู่โลกนี้เพราะฉะนั้น พวกเขาจึงก่อตั้งสภากลางเนื่องจากไม่มีใครอยากแบ่งปันอำนาจของ พวกเขากับ....คนแปลกหน้า" เมดิซ่าหัวเราะ "การกลับมาของเราจะช่วย พ่อมดในการฟื้นพลังของพ่อมดโบราณ ไม่มีใครสามารถหยุดเราได้" "นั่นคือสิ่งที่ท่านกำลังพูดถึงเมื่อท่านกล่าวถึงการมีอำนาจในการ ปกป้องใช่หรือไม่มันขึ้นอยู่กับว่าเราเป็นใคร" ในที่สุดแองเจเล่ก็เข้าใจ สถานการณ ์ "เจ้าพูดถูก เราเป็นสมาชิกหลักดังนั้นเราจึงได้รับอนุญาตให้ช่วยเพื่อน ของเรา ตราบใดที่ญาติหรือเพื่อนของเจ้าในโลกพ่อมดไม่ได้พยายามที่ จะต่อสู้กองทัพจักรวรรดิก็จะไม่โจมตีพวกเขา" ยูเวนตุสอธิบาย "นั่นหมายความว่าถ้าเจ้าเป็นสมาชิกหลักเจ้าและคนที่แข็งแกร่งจาก ดินแดนแฟรี่ก็จะได้รับอำนาจในการเป็นผู้นำกองทัพ เจ้าจะเป็นคนที่ ตัดสินใจว่าโจมตีใคร นั่นคือวิธีที่เจ้าช่วยคนที่ใกล้ชิดกับเจ้าในความ วุ่นวายที่กำลังจะเกิดขึ้น" เมดิซ่าเสริม "แต่มันมีปัญหาเนื่องจาก ดินแดนแฟรี่สามารถเข้ามาใกล้โลกของเราได้ในช่วงเวลาแห่งความ วุ่นวายที่กำลังใกล้เข้ามา ดินแดนอื่นก็เช่นกัน" ยูเวนตุสพยักหน้า "ข้าได้ไปโลกต้นไม้นอกเหนือจากดินแดนแฟรี่ก็มี เพียงแค่ดินแดนทะเลทรายที่ใกล้เข้ามา มันเป็นหนึ่งในดินแดนที่ อ่อนแอที่สุดดังนั้นจึงไม่มีอะไรต้องห่วง แต่ถึงกระนั้นดินแดนอื่นที่ อันตรายก็อาจทำได้เช่นกัน ดินแดนโกลาหล ดินแดนลืมเลือนและ ดินแดนที่รุกรานมากที่สุด....ดินแดนฝันร้าย ดินแดนเหล่านี้ค่อนข้าง ใกล้กับโลกพ่อมดแต่ถ้าดินแดนฝันร้ายมาถึง....." พวกเขาหยุดหลังจากที่กล่าวถึงชื่อของดินแดนนีใบหน้าของเขาพวก เคร่งเครียด "มันไม่อาจเป็นสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวเหล่านั้นได้....." เมดิซ่าพึมพำ "ถ้าสิ่งที่บันทึกในประวัติศาสตร์เป็นความจริงมันก็มีดินแดนนับไม่ถ้วน ใกล้ๆโลกของเรา ดินแดนฝันร้ายเป็นหนึ่งในนั้น เราอาจจะไม่ได้โชคร้าย อย่างนั้น" ยูเวนตุสโบกมือ "เจ้าจะกลายเป็นผู้บัญชาการของกองทัพ เมื่อไหร่ที่เจ้าจะเรียนรู้อย่าง จริงจัง" ใบหน้าของเมดิซ่าผ่อนคลายลงและเขาก็นั่งลง ตอนที่400: รางวัล (1) แปลนิยาย.วันศุกร์ ที่22 มิถุนายน 2018 "เจ้าต้องทำงานหนักเพื่อให้ทหารในอนาคตของเจ้าจะปฏิบัติตามคำสั่ง ของเจ้า" เมดิซ่าหยิบม้วนหนังสีน้ำตาลและโยนให้ยูเวนตุส "รับมัน อ่าน อย่างระมัดระวัง" "ขอบคุณ" ยูเวนตุสจับม้วนในลักษณะที่เหมือนเขากำลังจับสมบัติล้ำค่า แองเจเล่ยืนอยู่ข้างยูเวนตุสและแอบมองที่ม้วนเพื่อดูเนื้อหาแต่สิ่งเดียว ที่เขาเห็นคือบทกวีแปลกๆ "เจ้าคิดอย่างไร เราสามารถแบ่งปันกันได้ข้าคิดเสมอว่าบทกวีและเพลง เท่านั้นที่สามารถแสดงอารมณ์แห่งชีวิตได้" ยูเวนตุสพอใจ "ข้าขอผ่าน" แองเจเล่ส่ายหัว "ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมท่านต้องตัดประโยคที่ สมบูรณ์ออกเป็นหลายส่วน" แองเจเล่จำได้ว่าเขายังมีคำถามอีกหลายคำถามและกำลงัจะถาม "โอ้! ไม่นะ!" ทันใดนั้นก็มีเสียงแหลมสูงของผู้ชายมาจากโต๊ ะ มีกระดาษหนังลุกขึ้นยืนบนโต๊ะของเมดิซ่า ขอบของมันเปลี่ยนเป็นขา สั้นสองข้างและมันกำลังพยายามที่จะหลบหนี ปึก เมดิซ่าจับม้วนหนังและดึงมันกลับไปที่โต๊ะและเขียนต่อ "ไม่! เจ้าไม่สามารถทำให้ร่างกายที่สวยงามของข้าปนเปื้อนได้ข้ายังไม่ โต! พระเจ้า! โอ้! โอ้! โอ้!" กระดาษเริ่มครวญครางในขณะที่เมดิซ่าเขียน ต่อ ฉากนี้ค่อนข้างกวน "บัดซบ เมดิซ่า! เจ้าคิดจริงๆหรือว่าผมปลอมของเจ้าใหญ่พอสำหรับ หัวล้านๆของเจ้า! เจ้าไม่ควรจะใช้ข้าวาดรูปบนชายคนนี้" ปากกาขนนก สีดำในมือของเมดิซ่าก็ยังเริ่มคุย "ฟังสิ! ฟัง! ชายคนนี้กำลังครวญครางและมันน่าสะอิดสะเอียน! เจ้ารู้ ไหมว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน ทุกครั้ง ทุกครั้ง! ข้าไม่สามารถฟังเสียงคนๆนี้ ได้ข้าเป็นปากกาขนนกคุณภาพสูงที่มีประวัติยาวนาน! เจ้าไม่สามารถ นำไปเขียนบนกระดาษปกติได้ข้าแนะนำให้เจ้าทำลายมันเป็นชิ้นๆและ ใช้มันเช็ดตูดเจ้า" ปากกาขนนกหมายถึงกระดาษา เมดิซ่าถอนหายใจแต่ไม่ได้พูดอะไร ยูเวนตุสหัวเราะและมองไปที่ชายชรา "พวกมันกลายเป็นแฟรี่เมื่อไหร่ " เมดิซ่าไม่ได้สนใจข้อโต้แย้งระหว่างปากกาขนนกและกระดาษหนัง เขา เงยหน้าขึ้นและพูด "หลายวันก่อน ข้าคิดว่าข้าสามารถรับมือได้แต่....." แองเจเล่พูดไม่ออก "เกิดอะไรขึ้น แฟรี่อะไร" เขาสงสั ย "สถานที่นี้เป็นเหมือน....รอยแยกระหว่างโลกพ่อมดและดินแดนแฟรี่ บางครั้งวัตถุจะมีความรู้สึกเนื่องจากพลังลึกลับของดินแดนแฟรี่มั น เป็นเช่นเดียวกับบิสกิตและขนมปังม้วนที่เจ้าทานในมื้อกลางวัน ทุกสิ่ง ทุกอย่างจะเปลี่ยนเป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าแฟรี่ นี่เป็นเหตุผลว่าทำไม ดินแดนแฟรี่ถึงทรงพลัง พวกเขาไม่ต้องสืบพันธ์ุเพราะแฟรี่มีอยู่ทุกที่ และพวกเขาสามารถทำอะไรก็ได้" เมดิซ่าถอนหายใจเมื่ออธิบายเสร็จ "จริงหรือ นั่นคือดินแดนแฟรี่ " เสียงที่เกิดจากปากกาขนนกและกระดาษเริ่มดั ง ยูเวนตุสสบตากับแองเจเล่"เอาล่ะ ไปกันเถอะ เมดิซ่าสามารถรับมือกับ มันได้" "เอาล่ะ" ในที่สุดแองเจเล่ก็เข้าใจว่าทำไมดินแดนแฟรี่ถึงทำให้พ่อมด กลัว เขาออกจากห้องกับยูเวนตุสและกลับไปที่โถงผ่านบันไดไม้ ยามข้างประตูโค้งให้พ่อมดทั้งสองและหายไปหลังจากที่เปลี่ยนเป็นลูก ควันดำ แองเจเล่เหลือบมองที่ประตูที่ยามหายไปแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่คือผิวปกติ ของผนั ง "อย่าตกใจ เจ้าจะชินกับมันในไม่นานตราบใดที่เจ้าอยู่ที่นี่" ยูเวนตุสยัก ไหล่"ไปกันเถอะ ข้าจะแนะนำเจ้ากับ....เพื่อนสาวที่น่ารัก เจ้ารู้ใช่ไหม ว่ามักมีนักเรียนหญิงที่น่ารักอยู่ใกล้กับอาจารย์เคราขาวที่เป็นตำนาน นั่นคือสิ่งที่พวกเขามักเขียนในนิยาย" "อย่างงั้นหรือ" แองเจเล่ไม่แน่ใจว่าเขาควรสื่อสารกับยูเวนตุสอย่างไร พวกเขาผ่านโถงอย่างรวดเร็วและไปถึงพระราชวังเล็กๆที่มีน้ำพุอยู่ตรง กลาง น้ำสีเขียวของน้ำพุใสสะอาด มีหน้าต่างบนหลังคาที่มีแสงแดดสีทอง ส่อง มีสาวสวยชุดสีขาวกำลังยืนอยู่ข้างน้ำพุที่ดูอารมณ์เสีย ผมสีดำยาวของ เธอพาดอยู่เหนือไหล่และใบหน้าของเธอก็ดูเรียบเนียนและสวย แต่สิ่งที่ สะดุดตาที่สุดคือดวงตาสีเขียวอ่อนของเธอ "บัดซบ! .....มันจะกลายเป็นความอัปยศที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของข้า!" แองเจเล่และยูเวนตุสได้ยินหญิงสาวสาปแช่งในขณะที่พวกเขายังเดิน ไปที่น้ำพุหญิงสาวกำลังสาปแช่งและซักบางอย่างในน้ำพุ "เฮ้ไดน่า เจ้ากำลังทำอะไร" ยูเวนตุสชอบเห็นคนอื่นทุกข์ทรมาน เขาก้าวไปข้างหน้าและเข้าไปใกล้หญิงสาว "ของแสดงความยินดีด้วย! ข้าได้ยินมาว่าชุดชั้นในของเจ้าเปลี่ยนเป็นแฟรี่" "ยูเวนตุส! มีอะไร! ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่" หญิงสาวหันหัวมา เธอรีบซ่อน บางอย่างที่เธอกำลังซักไว้ข้างหลังเธอ "เอาล่ะ ให้ข้าแนะนำ นี่เป็นเพื่อนใหม่ของเรา เขาเป็นนักเรียนของ อาจารย์เราชื่อกรีน" ยูเวนตุสชี้ที่แองเจเล่ จากนั้นเขาก็หันกลับไปและแนะนำหญิงสาวกับแองเจเล่"นี่เป็น นักเรียนที่อายุน้อยที่สุดของเราอาจารย์เรา ไดน่า ข้าหวังว่าเจ้าจะทำ ความรู้จักกัน" ไดน่าพยักหน้าให้แองเจเล่อย่างไม่เต็มใจ "ยินดีที่ได้รู้จัก" "เช่นกัน" แองเจเล่ขมวดคิ้วเมื่อเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น "ข้าขอโทษแต่ข้าคิด ว่าข้าควรบอกให้เจ้ารู้ว่า...." เขาชี้ไปที่ขาของไดน่า ชุดสั้นๆของไดน่าแทบจะไม่ถึงหัวเข่าของเธอ มีกางเกงในสีขาวกำลังห้อยอยู่บนขาของหญิงสาว มันมีแขนสีขาว ปาก และมันก็มีคู่ดวงตาอยู่ข้างหน้า มันกำลังพยายามปีนลงเพื่อหนี "พอ! พอแล้ว! ข้าทนไม่ไหวแล้ว!" กางเกงในร้องไห้ในขณะที่ปีนลงไป "ไดน่า เจ้าปีศาจ! ครั้งที่ผ่านมาเจ้าอาบน้ำ 10 ชั่วโมง 32 นาทีข้าไม่ อยากเป็นกางเกงในของเจ้าอีกต่อไป มันไม่ใช่ว่าเจ้าจะตายถ้าไม่มี กางเกงในและ....ลมอาจจะทำให้เจ้ารู้สึกดี!" เงียบ เงียบสนิท ทั้งสามไม่ได้คาดหวังว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้น ใบหน้าของไดน่าแดงและมีน้ำตาในดวงตาของเธอ ทันใดนั้นหญิงสาวก ็ เปิดปากและกรีดร้องก่อนที่แองเจเล่หรือยูเวนตุสจะพูดอะไรได้ "อา!" "วิ่ง....." ยูเวนตุสและแองเจเล่รีบออกจากพระราชวั ง พวกเขายังได้ยินเสียงกรีดร้องของไดน่าแม้ว่าพวกเขาจะห่างจาก พระราชวังมากกว่าสิบเมตร "ไม่ต้องห่วง เจ้าสามารถพูดกับเธอได้ในภายหลัง นี่มันเป็นเรื่องที่น่าอึด อัด...เล็กน้อย...." ยูเวนตุสถอนหายใจ "ยังไงก็ตาม เจ้าวางแผนที่จะทำ อะไรกับชุดวงเวทมรดกของเจ้า เจ้าต้องการตั้งมันที่นี่หรือไม่" แองเจเล่มีบางอย่างในใจแล้ว "ข้าจะตั้งในสระพลังงาน" เขาคิดถึงเรื่องนี้ระหว่างทางมาที่นี่ ไม่มีสถานที่ใดที่ปลอดภัยอย่างสมบูรณ์ในโลกหลัก ถ้าเขาสร้างใน โบราณสถานใต้ภูเขาไฟมันก็ยากเกินไปที่เขาจะอธิบายสถานการณ์กั บ วิเวียน และการสร้างชุดวงเวทในดินแดนฝันร้ายก็เสี่ยงเกินไป จะเกิดอะไรถ้า พลังไม่สามารถโอนมายังโลกหลักได้ สถานที่นั้นอันตรายเกินไป การสร้างชุดวงเวทในสำนักงานใหญ่ของหอคอยพ่อมดมืดเป็นตัวเลือก ที่ดีที่สุด หอคอยพ่อมดมืดได้แนะนำว่าเขาควรสร้างชุดวงเวทด้วยสระพลังงาน สระพลังงานสามารถช่วยเขาโอนพลังได้เนื่องจากสถานที่นี้ปลอดภัย มันเป็นสิ่งที่องค์กรสัญญากับเขาไว้ แองเจเล่คิดเป็นเวลานานแต่เขายังตัดสินใจที่จะตั้งวงเวทที่สระพลังงาน ชุดวงเวทมรดกเป็นเครื่องมือที่ดีที่สุดที่เขาสามารถหาได้แต่เขาสงสัยว่า ชุดวงเวทนี้จะช่วยเขาหรือไม่หลังจากที่เขาพบวิธีเปิดใช้งานร่างจริงใน โลกหลั ก "ใช่ สระพลังงาน" แองเจเล่ย้ำที่ตั้ ง "เอาล่ะ ข้าจะพาเจ้าไปที่นั่น" ยูเวนตุสรู้ว่าแองเจเล่รู้ว่าแองเจเล่ได้ ตัดสินใจแล้วและเขาไม่ได้พูดอะไรอีก ยูเวนตุสบอกแองเจเล่มากขึ้นเกี่ยวกับแฟรี่ในขณะที่เขากำลังพาไปสระ พลังงาน พวกเขาออกจากโถงเดินไปเหนือสะพานไม้และเข้าหอคอยสูงที่ดู เหมือนลำต้นของต้นไม้ต้นไม้นี้ดูเหมือนจะเป็นกิ่งของต้นหลัก โถงหลักของกิ่งมืด มีรูปปั้นสีดำที่ดูเหมือนสัตว์ประหลาดกำลังปกป้อง สถานที่ นี รูปปั้นสีดำดูน่ากลัวและดูเหมือนจริง ดวงตาของพวกมันเป็นทับทิมที่ เรืองแสงและแหล่งที่มาของแสงเป็นแสงของโถง ข้างหน้าพวกมันเป็นประตูหินสี่เหลี่ยมผืนผ้าอีกประตูที่มีหัวมังกร แกะสลักบนผิวของมัน มังกรหลับตาของมันแน่นและมีควันสีเหลืองไหล ออกมาจากรูจมูกของมั น ยูเวนตุสกดบนหัวของมังกรและหลับตาหลายวินาที ครืด ประตูเปิดจากตรงกลางของหัวมังกร ในที่สุดพวกเขาก็เข้าโถงที่มีสระพลังงานตั้งอยู่ ภายในเป็นห้องโถงทรงกลมกว้างที่บรรจุสระสีเขียวที่กำลังส่องแสงนั บ ไม่ถ้วนซึ่งปกคลุมทั้งพื้นดิน สระมีขนาดแตกต่างกัน วงกลม รูปไข่ สี่เหลี่ยมมุมฉาก ทรงที่ไม่ สม่ำเสมอกันและรูปหยดน้ำ สระพลังงานทั้งหมดได้ทำให้โถงมืดสว่าง ขึ้น

ตอนที่391: การกรอง (2) แปลนิยาย.วันศุกร์ ที่15 มิถุนายน 2018 นั่นคือวิธีที่มันทำงาน....แองเจเล่หยุดบิน เขาดูเหมือนจะเข้าใจ สถานการณ์ทั้งหมดแล้ว องค์กรได้ทำคิดที่จะทำให้แกนระเบิดเพื่อให้พ่อมดทุกคนมีโอกาสได้รับ เศษแกน ด้วยเหตุนี้พ่อมดที่ไม่มีความสามารถสูงจะไม่เสียเปรียบมาก เกินไป อย่างไรก็ตาม การต่อสู้เพื่อเศษแกนมันจะเป็นวิธีที่รุนแรงมาก ขึ้น ชิ มีเศษแกนบินผ่านทางด้านขวาของใบหน้าเขา ปึก แองเจเล่ยกมือขึ้นและจับแกน มันเป็นเศษแกนที่กำลังเรืองแสงเหมือนเพชร แต่จากนั้นเขาก็รู้สึกว่า เศษกำลังพยายามขยับออกไปและตอนนี้เขาแน่ใจว่าควรจะใส่ลงไปใน ภาชนะที่ปิดสนิ ท แรงดึงของเศษแกนมันจะนำเขาไปสู่สถานที่ที่มีเศษชิ้นอื่น....แองเจเล่ เข้าใจกฎนี้อย่างสมบูรณ ์ เขาสำรวจพื้นที่ใกล้เคียง เอาล่ะ มันยังอยู่ช่วงแรก ตอนนี้ข้าควรเริ่มรวบรวมเศษแกน ชี่ ร่างกายของเขาหายไปจากท้องฟ้ า ในเสี้ยววินาทีต่อมาเขาก็ปรากฏในพื้นที่และตอนนี้เขากำลังยืนอยู่บน ยอดเขา แองเจเล่มองไปที่ชายชราชุดคลุมดำที่กำลังยืนอยู่ข้างแม่น้ำ ชายชรามีสีหน้าเคร่งขรึมในขณะที่เขาดึงมือออกมาจากอกของผู้หญิง ผู้หญิงคนนั้นสวมชุดเกราะสีขาวแต่มีรูเลือดขนาดใหญ่ทางด้านขวาของ หน้าอกของเธอ "ส่งเศษแกนมาให้ข้า" แองเจเล่ยกมือขวาขึ้น มีเศษหินสีดำและสีเงิน รวมตัวใกล้กลางฝ่ามือของเขาและเปลี่ยนเป็นดาบใหญ่สีเทา ชายชราเหลือบมองที่แองเจเล่ในขณะที่มีแสงสีแดงกำลังกะพริบใน ดวงตาสีเขียวของเขาและทันใดนั้นเขาก็พยายามจับแองเจเล่จากที่ ห่างไกล ติ๊ง มีโล่เงินข้างหน้าแองเจเล่ที่สามารถปิดกั้นมือโปร่งใสได้อย่างง่ายดาย มี คลื่นเสียงสีขาวกระจายออกไปหลังจากที่ปะทะกันและมันหายไป ภายในไม่กี่วินาที มันดูเหมือนมือที่สร้างขึ้นจากอากาศและมันยาวประมาณสามเมตร กว้างประมาณหนึ่งเมตร มือโดนโล่เงินขนาดใหญ่อย่างแรงเพื่อ พยายามที่จะทำลายโล่ แองเจเล่จับดาบใหญ่ในมือขวาและทำฟันเป็นแนวตั้ง ครึ่งบนของใบ ดาบหินแตกเป็นชิ้นๆและขว้างไปทางชายชราชุดดำ ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม มันปะทุเหมือนระเบิด หินได้แตกเมื่อโดนพื้นดินใกล้แม่น้ำและโคลนกับ หญ้าก็กระเด็นไปในอากาศ แองเจเล่ไม่สนใจ เขาฟันอีกครั้งและสร้างหินแตกเพิ่มขึ้ น พื้นดินกำลังสั่นและพื้นที่ว่างข้างแม่น้ำก็เละเทะแล้ว มีแสงสีดำกำลังกะพริบในโคลนที่กำลังบินและหินแต่มันก็หายไปอย่าง รวดเร็วและไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก แองเจเล่ทิ้งดาบใหญ่หินลงบนพื้น โคลนและหินที่นี่เต็มไปด้วยแร่ธาตุข้าสามารถควบคุมพวกมันด้วย สนามพลังของข้า เขากระโดดลงไปและค่อยๆลงไปบนพื้นที่ว่างด้วย ความช่วยเหลือของควันสีเขียว ผู้หญิงชุดเกราะสีขาวและชายชราชุดดำกระแทกเข้ากับหินแต่มันดู เหมือนพวกเขายังมีชีวิตอยู่ ชายชราชุดดำพ่นเลือดออกมา เขามองไปที่แองเจเล่ด้วยใบหน้าซีด "ข้าขอโทษแต่ข้าคิดว่าข้าควรจะเป็นคนที่เก็บเศษแกนของพวกเจ้า" แอง เจเล่ยิ้มในขณะที่เขาขยับมือไปใกล้ดวงตาของชายชรา นิ้วของเขา ค่อยๆเปลี่ยนเป็นเข็มเงิ น ทันใดนั้นร่างกายของทั้งสองก็เปลี่ยนเป็นลำแสงสีดำและพุ่งขึ้นไปใน ท้องฟ้าเหมือนสายฟ้า มีเศษแกนสามชิ้นตกลงมาจากแสงและลงบนฝ่ า มือของแองเจเล่ "หืม" แองเจเล่แปลกใจ "ดูเหมือนองค์กรจะช่วยคนที่ใกล้ตายจริงๆ" เขา จับเศษแกนและเก็บพวกมันไว้ในทรงกลมโลหะ "เอาล่ะ ต่อไป" เขามองไปที่ผิวของแม่น้ำและเดินไปที่เศษแกนต่อไป ภายใต้แม่น้ำมีชายคนหนึ่งคอยเฝ้าดูสถานการณ ์เขาถอนหายใจด้วย ความโล่งอก ******************************* หนึ่งวันต่อมา.... น้ำกำลังไหลผ่านแม่น้ำ มีสายสีขาวตรงกลางแม่น้ำซึ่งเป็นน้ำตกจาก ภูเขา แองเจเล่ยืนอยู่ทางด้านขวาของแม่น้ำกำลังถือดาบกางเขนด้วยมือทั้ง สองข้างและมองไปที่อีกด้านของแม่น้ำอย่างสงบ ภูเขาสีเขียวอีกด้านเงียบสนิท หมอกสีขาวลอยอยู่ในอากาศเหนือแม่น้ำ มีคนหลายคนกำลังเฝ้าดูสิ่งที่เกิดขึ้นที่แม่น้ำจากยอดภูเขา "นักดาบกำลังต่อสู้กับปีศาจราตรี.....เจ้าคิดว่ายังไง" ชายคนหนึ่งถาม เสียงนุ่ ม "ข้าไม่รู้เกี่ยวกับระดับของนักดาบแต่เขาได้ฆ่าคนทุกคนระหว่างทางของ เขา ฮิโน่นกสายฟ้าด้วยที่แพ้เขาแต่ปีศาจราตรียังเป็นหนึ่งในพ่อมดที่ แข็งแกร่งที่สุดในการแข่งขันนี้" ชายอีกคนพู ด "วงเวทที่ตั้งโดยปีศาจราตรีได้ฆ่าพ่อมดมากกว่ายี่สิบคนที่ไล่ล่าเศษแกน ของเขาและทุกคนอยู่ระดับสูง ข้าไม่คิดว่านักดาบสามารถชนะได้" คน สุดท้ายพูดเสริม "เอาล่ะ มันไม่ใช่ธุระของเรา เราเพียงต้องทำให้แน่ใจ ว่าเราสามารถปกป้องเศษแกนของเราได้นักดาบได้รู้แล้วว่าเราอยู่ที่นี่ เขาไม่ได้โจมตีเราเพราะเราไม่ได้ครอบครองเศษแกนมากนัก แต่ปีศาจ ราตรีได้ครอบครองแกนสมบูรณ์สองตัว นักดาบจะไม่ปล่อยโอกาสนี้ไป" ทั้งสามถอนหายใจด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ในอาณาเขตของพวกเขา พวกเขาได้รับพิจารณาให้เป็นพ่อมดที่แข็งแกร่งและมันเป็นครั้งแรกที่ พวกเขาพบคนอื่นที่ได้รับการพิจารณาให้อยู่ระดับเดียวกับพวกเขา อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าพวกเขาก็ค้นพบด้วยตัวเองว่าพวกเขาอ่อนแอ หลังจากต่อสู้กับหัวกะทิคนอื่นจากองค์กร ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึง ตัดสินใจที่จะตั้งทีมเพื่อป้องกันเศษแกนที่พวกเขามี องค์กรไม่ได้ระบุ อย่างชัดเจนแต่ถ้าหากพวกเขาล้มเหลวในการเก็บเศษแกนแม้แต่ชิ้น เดียวในตอนที่จบการแข่งขันการลงโทษมันจะเลวร้ายยิ่งกว่าการลบ ความทรงจำของพวกเขาออกไป..... มีพ่อมดมากกว่า 60 คนในแผนกและครึ่งหนึ่งได้แพ้การต่อสู้แล้ว พ่ อ มดที่ยงอยู่รู้ว่าคนอื่นแข็งแกร่งแค่ไหน พ่อมดที่แข็งแกร่งที่สุดชื่อว่านักดาบ ปีศาจราตรีและคนตาย ชื่อเหล่านี้ได้รับการตั้งโดยพ่อมดที่เป็นส่วนหนึ่งของแผนก ชื่อของผู้ ครอบครองเป็นคนที่เก่งที่สุดภายในแผนก นักดาบครอบครองแกนสมบูรณ์อย่างน้อยหนึ่งชิ้นและปีศาจราตรีก ็ เช่นเดียวกัน คนตายช้ากว่าแต่เขาก็มีแกนสมบูรณ์หนึ่งชิ้นเช่นกัน นักดาบหรือปีศาจราตรีจะเป็นคนครอบครองแกนสมบูรณ์ที่มากที่สุ ด หลังการต่อสู้นี แองเจเล่กำลังยืนอยู่ข้างแม่น้ำด้วยท่าทางที่สงบ ชิ้ง ชิ้ง เขากำลังถูดาบสองเงินสองเล่มในมือ เขากำลังเดินไปอีกด้านของแม่น้ำ น้ำที่กระเด็นโดนหลังรองเท้าบู้ทสีเงิน ของเขา "หืม ปีศาจราตรีใช่ไหม นั่นเป็นชื่อเล่นที่พวกเขามอบให้เจ้า" แองเจเล่ เดินไปในขณะที่เขาพูด ผมสีแดงยาวของเขากำลังลอยในอากาศ เขา เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและข้างหน้าสายตาของเขาก็มีแสงสีน้ำเงินกำลัง กะพริ บ แองเจเล่ไม่ได้ใช้ลูกลาวา แม้ว่ามันสามารถรับมือกับความเสียหาย จำนวนมากได้แต่พ่อมดทุกคนในทวีปกลางจะรู้ว่าเขาเป็นใครเมื่อเขา โยนคาถา เขาสามารถพึ่งได้เพียงสนามพลังโลหะที่ยกระดับและคาถา ครั้งเดียวที่เก็บไว้ในชิปก็คือไพโรบลาสต ์ เขาไม่เคยพักผ่อนในวันแรก แองเจเล่ตามเศษแกนและเอาเศษแกนจาก พ่อมดทุกคนที่เขาได้เจอ ไม่มีใครสามารถยับยั้งเขาได้ มีพ่อมดคนหนึ่งที่ชื่อว่านกสายฟ้า เขาได้ทิ้งรอยไหม้บนไหล่ขวาของแอง เจเล่แต่มันก็แค่นั้น มีทั้งหมดห้าแกนในพื้นที่ที่พวกเขาอยู่และแองเจเล่กำลังจะพบคนที่ แข็งแกร่งกว่านกสายฟ้านั่นก็คือปีศาจราตรี เขารู้สึกถึงแรงจากแกนทั้งสองที่ปีศาจราตรี มี ปัญหาคือภูมิหลังของปีศาจราตรี เขาได้รู้จากพ่อมดที่เขาจัดการว่าปีศาจราตรีเป็นหนึ่งในสมาชิกหลัก ของหอคอยพ่อมดมืดและถูกกล่าวหาว่าเข้าร่วมการแข่งขันเพราะความ ปรารถนาที่จะได้รับวงเวทมรดก แองเจเล่ได้ข้ามแม่น้ำในขณะที่คิดเรื่องนี เขาก้าวขึ้นไปบนโคลนแข็ง นกสีขาวหลายตัวได้บินออกมาจากพืชที่มี ชีวิตชีวาในภูเขา นกออกจากพื้นที่อย่างรวดเร็ว แองเจเล่เงยหน้าขึ้นเฝ้าดูนกบินจากไป เงาของนกได้ผ่านใบหน้าของ เขาและขนนกสีขาวก็ค่อยๆตกลงมาจากท้องฟ้า เขาจับมันแล้วบีบ อย่างแรงจนมันเป็นชิ้นๆ ชี่ สายสีแดงนับไม่ถ้วนดูเหมือนใยแมงมุมปรากฏบนพื้นดินและเริ่มส่อง แสงทันที แสงสีแดงได้ปีนขึ้นจากเท้าของแองเจเล่พยายามจับเขาไว้กับพื้นดิน คลื่นล่องหนปรากฏบนผิวของภูเขาและสาวสวยได้ปรากฏมาจากที่ไหน สักแห่ง เธอมีใบหน้าซีดและกำลังสวมชุดเกราะสีดำ เกราะอกของเธอ แทบจะไม่สามารถปกคลุมหน้าอกของเธอได้แต่ขาของเธอได้รับการ ปกป้องอย่างดีจากเกราะหนา ไม่มีอะไรที่เอวของเธอ "นักดาบ......เจ้าได้แพ้การต่อสู้แล้วในขณะที่เจ้าก้าวขึ้นไปบนกับดักแรง โน้มถ่วงของข้า" ผมบลอนด์ยาวของเธอที่พาดอยู่เหนือไหล่มันดูเหมือน ไหมที่หรูหรา เธอมองที่แองเจเล่เหมือนมองไปที่คนตาย "แรงโน้มถ่วงของแผ่นดินนี้จะหยุดเจ้าจากการเคลื่อนไหว ส่งแกนมาให้ ข้า เจ้าไม่มีโอกาสชนะ" เมื่อเขายกมือขึ้นเขาก็รู้สึกได้ว่าแรงโน้มถ่วงจำกัดการเคลื่อนไหวของ เขา "เจ้าคือปีศาจราตรีงั้นหรือ" เขามองไปที่หญิงสาวด้วยความอยากรู้ หญิงสาวมีคู่ดวงตาสีดำ เธอกำลังถืออาวุธยาวที่คล้ายจันทร์เสี้ยวที่ ล้อมรอบไปด้วยควันดำ "เจ้ากำลังพยายามที่จะทำอะไร" หญิงสาวหัวเราะเยาะและขยับอาวุธ ของเธอโดยที่มันทิ้งเงาเบลอไว้ข้างหลัง เธอเล็งที่เอวของแองเจเล่ทันที แองเจเล่ยิ้มและค่อยๆขยับมือไปทางหญิงสาว มีรอยเงินสามรอย ปรากฏบนใบหน้าของเขา โคลนและหินจากพื้นดินและภูเขารอบหญิงสาวเริ่มบินไปทางเธอใน ขณะที่แองเจเล่ขยับมือ ตุ้บ เคร๊ง "ทั้งสองโดนพร้อมกัน" เอวของแองเจเล่โดนใบดาบแต่เสียงมันเหมือนกับโลหะที่ปะทะกัน สิ่งที่ เหลืออยู่บนบาเรียโลหะของเขาเป็นรอยแผลแสง "นั่นคือทั้งหมดที่เจ้าสามารถทำได้งั้นหรือ ช่างน่าผิดหวัง...." แองเจเล่ ส่ายหัว "เจ้าอ่อนแอเกินไป.....ข้าคาดหวังว่ามันจะดีกว่านี้" หญิงสาวล้อมรอบไปด้วยโคลนและหิน แสงสีแดงกะพริบรอบร่างกาย ของเธอและมีใบหน้าสีดำค่อยๆปรากฏข้างหลังเธอในขณะที่ปีกคู่สีน้ำ เงินบนหลังของเธอเริ่มกระพือ ตูมมมม ปีศาจราตรีร่ายสามคาถาที่แข็งแกร่งที่สุดของเธอก่อนที่เธอจะเป่าหิน ทั้งหมดออกไป เลือดได้ไหลออกมาจากปากของเธอ ตอนนี้เธอมองแองเจเล่ด้วยความ เจ็บปวด "เจ้ากล้าดียังไง...." ตอนที่392: การเข้าหาและการก้าวข้าม (1) แปลนิยาย.วันศุกร์ ที่15 มิถุนายน 2018 "เจ้าจะทำอะไรได้ถ้าเจ้าไม่สามารถขยับได้" ปีศาจราตรีพูดอย่างไม่ ชัดเจนในขณะที่เธอพยายามขยับชุดของเธอ หญิงสาวยกมือขวาขึ้น ขณะที่เธอทำเช่นนั้นมันก็มีลำแสงสีแดงพุ่งขึ้น ออกจากวงเวทที่วาดบนพื้นดินที่กำลังล้อมรอบแองเจเล่ไว้ตรงกลาง แองเจเล่ยืนอยู่ระหว่างวงเวทเงียบๆ เขาไม่สามารถเคลื่อนที่ได้อย่าง อิสระเนื่องจากผลของเวงวทซึ่งทำให้เขาถูกตรึงไว้ ลำแสงสีแดงที่ ดู เหมือนน้ำมันกำลังปีนขึ้นมาบนร่างกายของเขา วิสัยทัศน์ของเขาถูกบดบังด้วยแสงสีแดงทำให้เขามองไม่เห็นอะไร มัน รู้สึกเหมือนเขากำลังยืนอยู่ในหม้อน้ำมันที่กำลังเดือด มีแสงสีน้ำเงินกะพริบในดวงตาของเขาแต่มันก็หายไปหลังจากผ่านไป หลายวินาที แองเจเล่มีสีหน้าที่ผิดหวั ง "ไม่เลว ข้าไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าจะตั้งกับดักเช่นนีมันน่าประทับใจ" แอง เจเล่ยิ้มและพูดเสียงดัง "เจ้าสามารถผูกมัดได้จริงๆ...." ตู้ม กำปั้นหินทุบข้างหลังเขาอย่างแรงทำให้เขาไม่สามารถพูดอะไรได้ กำปั้นมีสีน้ำตาลเข้มและขนาดเท่าล้อ มันทำจากหินและโคลน แองเจเล่รับรู้ถึงอีกการโจมตีที่กำลังจะมาจากข้างหลัง มันรู้สึกว่ามีอะไร บางอย่างกำลังจะตีเขาอย่างแรง เขาขมวดคิ้วและพยายามที่จะหัน กลับไปว่าเขากำลังถูกอะไรโจมตีแต่กำปั้นหินเร็วกว่าปฏิกิริยาของเขา ตุ้บ การโจมตีโดนเขาทันทีแองเจเล่รู้ว่ากำปั้นได้ตีเขาโดยที่เขาไม่สามารถ หันกลับไปได้อย่างสมบูรณ ์ แค๊รก กำปั้นหินแตกและเปลี่ยนกลับไปเป็นก้อนหินนับไม่ถ้วนที่ผสมกับโคลน ในขณะที่มันตกลงไปที่พื้ น ชี่ มีสายสีเงินวาดเป็นเส้นในอากาศและหายไปในแสงสีแดงข้างหลัง หลังจากการโจมตีมันก็เป็นเสียงคำรามที่ดูเหมือนมาจากอสูรมาพร้อม กับเสียงของวัตถุหนักที่ตกลงไปที่พื้นดิน "โกเล็มดินหรือ" แม้ว่าสายตาของแองเจเล่จะเบลอแต่เขาก็ได้ยินเสียง จากข้างหลัง มันเป็นเสียงที่เขาได้ยินหลายครั้งในช่วงที่เขาอยู่ใน ห้องทดลอง "นั่นเป็นโกเล็มระดับสูง ทำไมเจ้าต้องเสียเวลาไปกับมัน" แองเจเล่ไม่ได้มองที่หลัง เป๊าะ ด้วยการดีดนิ้วของเขามันก็มีหินสีดำขนาดต่างๆลอยขึ้นเหนือพื้นดิน เศษหินทุกก้อนค่อยๆเปลี่ยนเป็นของแหลมคมและเล็งไปทุกทิศทุกทาง มีร่องรอยแสงสีเงินกะพริบบนรอยแผลบนใบหน้าของแองเจเล่ ชี่ ชี่ชี่ หินแหลมบินออกไปทุกทิศทุกทาง แสงสีแดงได้รับผลจากคลื่นระเบิดที่ เกิดจากการโจมตีอย่างไม่หยุดยั้ง แองเจเล่ตั้งใจฟังเสียงรอบตัวเขา ข้างหน้าของเขามีเสียงคล้ายกับหินที่โดนผิวของภูเขา หินด้านซ้ายของ เขาดูเหมือนจะไม่โดนอะไร สิ่งเดียวกันเกิดขึ้นกับด้านขวาของเขา อย่างไรก็ตามเมื่อหินโดนทางแม่น้ำเขาก็ได้ยินเสียงหญิงสาวร้องด้วย ความเจ็บปวด เขายังคงยืนอยู่ในตำแหน่งเดิมของเขาในขณะเดียวกันก็มีเข็มเงินหลาย เล่มปรากฏรอบตัวเขา "โจมตี " ฟึบๆๆๆ มีเงาของเข็มเงินกะพริบไปทางด้านหลังของเขา ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง มีเสียงที่เกิดจากโลหะกระทบกับวัตถุ "บ้าเอ้ย" เขาได้ยินเสียงสบถจากปีศาจราตรีที่เห็นได้ชัดว่าอยู่ข้างหลัง เขา ร่างกายของแองเจเล่เบาขึ้นและแสงสีแดงที่มาจากวงเวทจางหายไป "เวลาถึงขีดจำกัดแล้วหรือ มันน่าประทับใจที่เจ้าสามารถขังข้าอยู่ในวง เวทได้นานขนาดนั้น ข้าคิดว่าวงเวทควรจะทำงานนานกว่านี้ถ้าร่างกาย ของข้าไม่ได้แข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ...." เขาพูดอย่างไม่หยุดหย่อน แองเจเล่เหยียดตัวและหันกลับไป แสงสีแดงได้หายไปแล้วและตอนนี้มีหญิงสาวที่กำลังยืนอยู่บนผิวของ แม่น้ำ แขนขวาของเธอได้รับบาดเจ็บในการต่อสู้ในขณะที่ใบดาบใน ด้ามจับของเธอแตกครึ่ง มีคู่รูเลือดบนแขนขวาของเธอที่เกิดจากเข็มเงิน ปีศาจราตรีกำลังหน้าบึ้งในขณะที่จ้องแองเจเล่ด้วยความเกลียดชัง แอง เจเล่มองเห็นรูปปั้นมนุษย์สีดำในมือขวาของเธอแต่เขาไม่แน่ใจว่ามัน สามารถทำอะไรได้ "เอาล่ะ เจ้าชนะ" ปีศาจราตรีกำลังหายใจอย่างหนักเพื่อทำให้ตัวเอง สงบลง "ข้าจะมอบแกนสมบูรณ์ให้เจ้าหนึ่งชิ้นในขณะที่ข้าเก็บอีกชิ้นไว้ เจ้าจะว่ายังไง หรือบางทีเจ้าต้องการต่อสู้ถึงตายกับข้า" แองเจเล่ยิ้มอย่างอ่อนโยนและบริสุทธ์ิใจ เขาก้าวเท้าขวาลงบนพื้นดิน ตู้มมม รอยแตกบนพื้นดูเหมือนใยแมงมุมและแองเจเล่ได้หายไปจากที่เดิมของ เขา ตู้ม ปีศาจราตรีถูกผลักโดยแองเจเล่จากนั้นเธอก็บินขึ้นไปในอากาศและ กระแทกเข้าไปในผนังภูเขาอย่างรุนแรง ในไม่ช้าแองเจเล่ก็ปรากฏ ข้างหน้าเธอ แองเจเล่ตีเธอเข้าไปในผนังของภูเขาเป็นผลให้มีเศษหินตกลงมาจาก หน้าผาแต่ทุกก้อนถูกปิดกั้นด้วยโล่พลังงานของเขา "หืม" แองเจเล่จ้องที่ปีศาจราตรีด้วยความอยากรู้อยากเห็น "บาเรีย พลังงานของเจ้าแข็งแกร่ง" เขาพบว่าหญิงสาวไม่ได้รับบาดเจ็บเลย แม้แต่น้อยจากการถูกตี ปีศาจราตรีหัวเราะเยาะตอบและโบกมือซ้าย ตู้มมม เปลวไฟสีเขียวระเบิดขึ้นในอากาศ แองเจเล่ปลิวจากไปด้วยแรง กระแทกที่รุนแรง มันทำให้เขาถอยกลับออกไปมากกว่าสิบก้าวแต่เขา ไม่ได้ล้มลงไปกับพื้ น แองเจเล่ส่ายหัวเล็กน้อยเพราะเขารู้สึกมึน เขามองไปที่ปีศาจราตรีแต่ หญิงสาวยังไม่ได้รับบาดเจ็บ "สิ่งประดิษฐ์เวทมนต์ป้องกันจากอาจารย์ของเจ้าใช่ไหม ทำไมเจ้าถึงไม่ เปิดใช้งานมันก่อนหน้านี้" เขาถามเธอ "ข้าต้องการทดสอบว่าข้าแข็งแกร่งแค่ไหน นั่นคือเหตุผลที่ข้าบอกว่าเจ้า จะไม่สามารถทำร้ายข้าได้ข้าควรจะมอบแกนให้เจ้าหนึ่งชิ้นแทนเพราะ ข้าแพ้การต่อสู้เจ้าควรจะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ถ้าเจ้าต้องการหยุดข้า" ปีศาจราตรีตอบกลับอย่างเย็นชา มีรอยยิ้มที่อ่อนโยนปรากฏบนใบหน้าของแองเจเล่ "เชื่อหรือไม่ว่าบาเรียป้องกันรอบร่างกายของเจ้าไม่สามารถหยุดข้าได้ ถ้าข้าใช้พลังที่แท้จริงของข้า" ปีศาจราตรีหรี่ตา ทันใดนั้นเธอก็พบคลื่นพลังงานที่ผิดปกติที่รั่วออกมา จากร่างกายของแองเจเล่ "นี่เป็นแกน" เธอโยนลูกปัดคริสตัลสีดำไปในอากาศในขณะที่เธอจดจ่อ อยู่กับแองเจเล่ปีศาจราตรีกระโจนหนีและค่อยๆหายไปในความมืด หญิงสาวไม่ได้ต้องการยุ่งกับเขาอีกต่อไปในขณะที่เธอไม่แน่ใจว่าจะ เกิดอะไรขึ้นหลังจากที่เธอไม่ไป แองเจเล่ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวและจับลูกปัด ค่าสถานะของเขาสูง มากจนความปฏิกิริยาของเขารวดเร็วอย่างบ้าคลั่ง ปีศาจราตรีไม่อาจ สร้างความเสียหายกับเขาได้การโจมตีของหญิงสาวอ่อนแอกว่านก สายฟ้าแต่วงเวทของเธอยังทำให้เขาประทับใจ พ่อมดกลางๆจะสูญเสียความสามารถในการต่อสู้หลังจากที่ถูกขังอยู่ใน วงเวทนั้น จากนั้นปีศาจราตรีก็จะชนะเมื่อพ่อมดที่ติดกับดักไม่มีสติ พอที่จะรักษาโล่พลังงานของพวกเขา แต่เธอไม่สามารถสร้างความ เสียหายให้กับแองเจเล่ได้มากพอ รูปปั้นสีดำเป็นไพ่ลับของหญิงสาวแต่เธอไม่ได้เปิดใช้งานเต็มที่ดู เหมือนเธอพิจารณาว่าเธอไม่ต้องการให้พ่อมดคนอื่นเข้าร่วมการต่อสู้ เมื่อพวกเขาสังเกตเห็นว่าเธอได้กลายเป็นเป้า แองเจเล่ไม่ได้รับบาดเจ็บ จากการโจมตีสุดท้ายของเธอดังนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะทิ้งแกนหนึ่งชิ้ น และจากไป ในขณะนี้แองเจเล่ครอบครองแกนที่สมบูรณ์สองชิ้นและได้ทำแกนชิ้นที่ สามโดยการรวมเศษแกนทั้งกระเป๋า เขายกมือขึ้นและลูกปัดคริสตัลสีดำขนาดเท่าลูกตาสามลูกก็กำลังหมุน อยู่บนฝ่ามือของเขา "แกนสมบูรณ์สามชิ้น....แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะสามารถ ออกไปได้โดยการรวบรวมแกน...." แองเจเล่มองไปที่ท้องฟ้ า เมฆสีขาวนุ่มกำลังลอยอยู่ในท้องฟ้า สถานที่นี้ดูคล้ายกับพื้นที่ในโลก หลัก แองเจเล่ไม่อยากจะเชื่อว่านี่เป็นรอยแยกโลก แองเจเล่ยกมือซ้ายขึ้นและมองไปที่แหวนอเมทิสต์ที่สวมอยู่บนนิ้วของ เขา มีกระแสน้ำวนสีดำกำลังหมุนอย่างเงียบๆตรงกลางของอัญมณี แองเจเล่มุ่งความสนใจและสังเกตแกนทั้งสามในมืออย่างละเอียด เขา สังเกตเห็นว่าพื้นที่รอบๆแกนบิดเบี้ยวเล็กน้อย สนามพลังที่บิดเบี้ยวล้อมรอบร่างกายของแองเจเล่แต่มันมีรัศมีเล็กมาก จนพอดีกับคนหนึ่งคน ดังนั้นนี่คือประโยชน์ของแกน สนามพลังจะพาข้าไปสู่พิกัดและปกป้อง ข้าจากอันตรายเมื่อรอยแยกโลกยุบลงอย่างสมบูรณ์ ข้าควรจะ ปลอดภัยถ้าข้าสามารถปกป้องแกนที่จะนำข้ากลับไปที่โลกหลัก แอง เจเล่เดา สิ่งเดียวที่ข้าต้องทำในตอนนี้คือหาสถานที่ปลอดภัยและรอ การมาถึงของมัน เขาตรวจสอบสภาพแวดล้อมแล้วเขาก็เดินเข้าไปในเนินเขาและเริ่มขึ้น ไป แองเจเล่ถึงยอดเขาในอีกไม่กี่นาทีต่อมา ด้วยการโบกมือขวาของเขา เขาได้สร้างสนามว่างบนเนินเขาและนั่งไขว้ขาเพื่อเริ่มพักชั่วคราว มีคลื่นพลังงานที่แตกต่างกันยี่สิบคลื่นล้อมรอบเนินเขาและมันมาจาก พ่อมดที่ได้เห็นการต่อสู้ระหว่างแองเจเล่และปีศาจราตรีพวกเขา พยายามที่จะซุ่มโจมตีผู้แพ้แต่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บสาหั ส ผลของการต่อสู้ระหว่างพ่อมดส่วนใหญ่อาศัยกับคาถาที่ร่ายทันที คาถาพิเศษและสิ่งประดิษฐ์เวทมนต์หรืออุปกรณ์เวทมนต ์การต่อสู้ เช่นนี้มักจะสรุปภายในไม่กี่นาที ความแตกต่างในเรื่องพลังระหว่างแองเจเล่และปีศาจราตรีก็ไม่อาจ ปฏิเสธได้แองเจเล่เดินเข้าไปในกับดักแต่ปีศาจราตรีก็ไม่สามารถทำให้ พ่อมดที่ไม่สามารถเคลื่อนที่ได้เกิดอาการบาดเจ็บ นั่นเป็นเหตุผลที่เธอ ยอมรับการพ่ายแพ้โดยไม่ได้เปิดใช้งานสิ่งประดิษฐ์เวทมนต์เต็มที่ แองเจเล่นั่งอยู่บนยอดเนินเขาอย่างเงียบๆและเวลาก็ผ่านไปอย่าง รวดเร็ว มันมืดขึ้นเรื่อยๆ เมื่อกลางคืนมาถึงการมองเห็นในพื้นที่ก็ลดลง รอยแยกค่อยๆเกิดขึ้นอย่างช้าๆที่ขอบฟ้ามืด มันดูเหมือนสีที่ถูกฉีก ออกเป็นชิ้นๆและรอยแตกของมันก็เป็นประตูสู่ห้วงเหวที่ไม่มีที่สิ้นสุด การไหลเวียนของอากาศที่่เบาบางที่ไหลออกมาจากรอยแยกโลกพุ่งขึ้ น ไปในท้องฟ้า แองเจเล่ยังนั่งอยู่บนพื้นที่ว่างและถูกล้อมรอบไปด้วยสนามพลังที่ทำ จากอากาศบริสุทธ ์ิสนามพลังกำลังส่งอากาศบริสุทธ์ิให้เขา ดวงตาของเปิดในขณะที่เขาตรวจพบการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน ของการไหลเวียนอากาศ แองเจเล่เงยหน้าขึ้นและมองไปที่รอยแยกใน ท้องฟ้า ตู้ม เกิดเสียงระเบิดจากเนินเขาอีกฟากหนึ่ง งูโปร่งใสยกหัวของมันขึ้นเมื่ อ ควันสีขาวปรากฏและคำรามใส่ท้องฟ้า มันเป็นงูขาวที่ยาวมากกว่าสิบเมตรและมันกำลังขยับร่างกายของมันไป รอบๆเนินเขา แองเจเล่มองเห็นคนสวมเสื้อผ้าสีขาวทองกำลังบินไปใกล้ๆงูแล้ว ปลดปล่อยควันสีดำจากมือของเขา มันเปลี่ยนเป็นเงารูปมนุษย์และ โดนร่างกายของงู ทุกครั้งที่เงาโดยร่างกายของงูงูพยายามที่จะดิ้นรนและคำรามด้วย ความเจ็บปวด ในขณะเดียวกันชายคนนั้นก็สามารถหลบการโจมตี ทั้งหมดของงูได้อย่างง่ายดาย หลายนาทีต่อมางูก็ตกลงไปบนพื้นทำให้โคลนและน้ำจากแม่น้ำ กระเด็นไปทั่ว แองเจเล่ลดหัวลงและหยุดมองการต่อสู้มันอาจจะดูเหมือนการต่อสู้ ใหญ่แต่ความเสียหายที่พวกเขาสามารถทำได้มันต่ำกว่า 200 หน่วย การต่อสู้นั้นเขาสามารถชนะได้อย่างง่ายดาย ตอนที่393: การเข้าหาและการก้าวข้าม (2) แปลนิยาย.วันอาทิตย์ที่17 มิถุนายน 2018 อีกด้านของหุบเขา งูตกลงไปบนพื้นดินและชายชุดขาวก็ค่อยๆลงบนหัวของมั น เขาเป็นชายหนุ่มที่มีสีหน้าว่างเปล่ากำลังสวมชุดเกราะเต็มตัวสีขาวทอง และสวมถุงมือหนังสีดำ หลังถุงมือมีการแกะสลักเป็นสี่เหลี่ยมด้าน ขนาน "มันจบแล้วเควิน" เขาพูดเสียงสงบในขณะที่เขายืนอยู่ข้างดวงตาสีขาว ของงู งูลืมตาของมันทำให้เห็นพื้นที่ที่มืดมิดภายใน มีชายชุดดำปีนออกมาจากตาขวาของงูร่างกายของเขาเต็มไปด้วย บาดแผลและตกลงไปบนพื้นทันที "เศษแกนอยู่ไหน" ชายชุดขาวถามเสียงเข้ม ชายชุดดำหัวเราะเยาะและเปิดปาก "สายเกินไปแล้ว ข้าได้ส่งมันไปให้ คนอื่นโดยใช้หุ่นเชิด ถ้าเจ้าต้องการก็ไปเอากับที่หุ่นเชิด" "หุ่นเชิด...." ชายชุดขายสีหน้าเคร่งเครียด "เจ้ากำลังวางแผนอะไร" "เรารู้จักกันมาหลายปีแต่ข้าไม่ได้คาดหวังว่าจะเจอเจ้าที่นี่ทำไมข้าควร เก็บเศษแกนไว้ให้เจ้าถ้าข้ารู้อยู่แล้วว่าข้าไม่สามารถชนะการต่อสู้กับ เจ้าได้ ข้าไม่ได้โง่ " ชายชุดดำหัวเราะเยาะและหายไปในรอยแตกบนท้องฟ้าหลังจากที่ เปลี่ยนเป็นลำแสงสีดำ "คนโง่" ชายชุดขาวไม่ได้เฝ้าดูลำแสงสีดำจากไป เขาหันกลับไปและมุ่ ง หน้าไปเศษแกนชิ้นต่อไป "เจ้าจะสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างถ้าเจ้าไม่เก็ บ เศษแกนไว้กับตัวเอง หอคอยพ่อมดมืดจะไม่เสียทรัพยากรของพวกเขา ไปกับการลบความทรงจำของเจ้า" "หุ่นเชิด..." ชายชุดขาวพึมพำและสีหน้าของเขาก็เริ่มเคร่งเครียดมากขึ้น เขาตามทางที่นำโดยเศษแกนและเพิ่มความเร็วของเขา หลังจากผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงเขาก็มาถึงสถานที่ที่อยู่ใกล้แม่น้ำ เขาหันไปมาหลายครั้งและไปถึงหุบเขาเล็กๆ ชายคนนั้นอ้าปากค้างในขณะที่เขาก้าวเข้าไปในหุบเขา มีชายชุด น้ำตาลกำลังต่อสู้กับพ่อมดสี่คนด้วยตัวคนเดียว ลำแสงไฟฟ้าสีดำที่ผสมกับเปลวไฟกระเด็นไปทั่ว คลื่นพลังงานโปร่งใส ปรากฏขึ้นและหายไปเป็นครั้งคราว พวกพ่อมดกำลังโจมตีชายคนนั้น เหมือนมันเป็นการแข่งขันคู่ ทุกครั้งที่พ่อมดทั้งสี่พยายามเตรียมคาถาที่แข็งแกร่งพวกเขาก็จะถูกขัด โดยชายชุดน้ำตาล อย่างไรก็ตาม พวกเขาตัดสินใจที่ร่ายคาถาทีละคน ดังนั้นชายชุดน้ำตาลจะต้องป้องกันการโจมตีของพวกเขา ทั้งหุบเขาเต็มไปด้วยเสียงที่เกิดจากกระแสไฟฟ้า ระเบิดไฟและสายลม ที่เกิดจากอนุภาคพลังงานลมกับเสียงคำรามที่โกรธเกรี้ยวจากโกเล็ ม ธาตุ ชายชุดขาวจำชายที่กำลังต่อสู้กับพ่อมดทั้งสี่ได้ทันทีว่าเขาเป็นหุ่นเชิด (ฉายา) "เอาล่ะ หมดเวลาแล้ว" มีรอยยิ้มที่ลึกลับบนใบหน้าของหุ่นเชิดเมื่อเขา ยกมือขวาขึ้ น ทันใดนั้นทั้งสี่ก็หยุดเคลื่อนไหว พวกเขาไม่ได้ร่ายคาถาอีกต่อไปและดู กลัว พ่อมดทั้งสี่โจมตีลูกไฟสีดำที่ปลดปล่อยโดยหุ่นเชิ ด ตู้มมม ลำแสงสีดำทั้งสี่ทะยานไปในอากาศหลังจากที่ระเบิด หุ่นเชิดโบกมือขวา เศษแกนสีดำได้พุ่งไปในฝ่ามือของเขาและรีบก่อเป็น แกนที่ไม่สมบูรณ ์ "เปิดเผยตัวเองออกมาแมลง" เสียงของเขาเริ่มจริงจัง แต่หุ่นเชิดไม่ได้ พูดกับชายชุดขาว เขากำลังมองไปที่อีกด้านของภูเขา ทันใดนั้นก็มีคลื่นโปร่งใสปรากฏบนภูเขาและมีเงารูปมนุษย์ก้าวออกมา จากคลื่นในขณะที่ร่างกายของเขาแข็งตัวอย่างรวดเร็ว มันเป็นสิ่งมีชีวิต ที่มีหัวเป็นแมลงและร่างกายเป็นมนุษย ์ หัวของแมลงดูคล้ายกับหัวของหนอนผีเสื้อ มีหนวดสีเขียวสองเส้นบน หัวของมันและดวงตาของมันก็ได้สะท้อนสีม่วงอ่อน ดวงตาเหล่านั้นดู เหมือนพวกมันถูกเอามาจากแมลงวันขนาดใหญ่ "เจ้าพบข้าได้อย่างไร" แมลงฟังดูสับสน เสียงของเขาเข้มและแหบแห้ง หุ่นเชิดหัวเราะแต่เขาไม่ได้ตอบคำถาม เขาเพียงแค่จ้องไปที่แมลง บรรยากาศหนักอึ้งในขณะที่ทั้งสองหยุดพู ด "แมลง อะไรเป็นเหตุผลที่ทำให้เจ้าซุ่มโจมตีข้า เจ้าเป็นพ่อมดที่แข็งแกร่ง และเจ้าควรไปหาอัลบาทอส ข้าแน่ใจว่าเขามีเศษแกนมากกว่าข้า" หุ่น เชิดหรี่ตาของเขาและเปิดปากอีกครั้ง "อัลบาทอสหรือ ทำไมเจ้าไม่บอกให้ข้าไปหานักดาบเลยล่ะ" แมลง หัวเราะเยาะ "ข้าชอบคนที่ตายเร็วกว่าคนที่ตายช้า" "ดีเข้ามาถ้าเจ้าต้องการ" หุ่นเชิดยักไหล่ ทั้งสองหยุดพูดหลังจากที่จบบทสนทนา พวกเขากลัวพลังของกันและ กันแต่พวกเขาก็ยังพยายามหาช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการเริ่มการต่อสู้ หุบเขาเงียบสนิ ท มีเพียงเสียงที่เกิดจากสายลม ชายชุดขาวค่อยๆสูดลมหายใจและเริ่มถอยออกไป เขารู้ว่าเขาไม่ สามารถชนะหนึ่งในสองพ่อมดที่แข็งแกร่งนี้ได้ มีคลื่นโปร่งใสปรากฏในท้องฟ้าเหนือหุบเขาเมื่อทั้งสามกำลังแสดงท่าที คลื่นมีเส้นผ่าศูนย์กลางห้าเมตรและขยายตัวอย่างช้าๆ มันดูเหมือน จานแก้วขนาดมหึมา ชี่ มีมนุษย์ชุดขาวค่อยๆก้าวออกมาจากคลื่น มันเป็นผู้หญิงที่กำลังสวมชุดเกราะสีขาวแน่น ร่างกายของเธอบางและ มีกระดูกสีขาวหกท่อนเรียงอยู่บนหลังของเธอ พวกมันดูคล้ายคู่ปีก กระดูกที่ไม่มีขนใดๆ หุ่นเชิดและแมลงเงยหน้าของพวกเขาขึ้นพร้อมกัน สีหน้าของพวกเขา เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว มันดูเหมือนพวกเขาตระหนักได้ว่ามันเกิดอะไร ขึ้น "มีพ่อมดแข็งแกร่งที่เพิ่งข้ามผ่านมาเขตนี้" หุ่นเชิดพูดเสียงเข้ม "เธอ อาจจะมีแกนสมบูรณ์มากกว่าสี่ชิ้นถ้าเธอสามารถกระโดดข้ามมาเขตนี้ ได้ข้าแน่ใจว่าเธอเป็นพ่อมดที่แข็งแกร่งที่สุดในเขตเริ่มต้นของเธอ" (ตอนก่อนหน้านี้เคยแปลไปว่าเป็นแผนก ผมแปลผิดนะครับ) "คลื่นโปร่งใสเป็นคลื่นรอยแยกและเธอใช้แกนเพื่อทำลายกำแพงที่กั้ น ระหว่างเขต" สีหน้าของเขาเริ่มเคร่งเครียด แมลงรู้ว่าสถานการณ์เปลี่ยนไป เขาสบตากับหุ่นเชิดและพวกเขา ตัดสินใจที่จะจัดการผู้บุกรุกก่อน มีพ่อมดที่แข็งแกร่งจากเขตต่างๆที่ไม่ได้มาที่นี่เพื่อเยี่ยมชม เธอมาที่นี่ เพื่อรวบรวมแกนเพิ่ม พวกเขารู้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถชนะการต่อสู้กับเธอถ้าต่อสู้คนเดียว และพวกเขาต้องทำงานร่วมกัน "ตอนนี้" หุ่นเชิดเหวี่ยงแขนและสายสีขาวนับไม่ถ้วนบินไปทางผู้หญิงใน อากาศ แมลงกระทืบเท้าและมีเงาสีดำของแมลงปรากฏบนพื้นพุ่งไปทางเงา ของผู้หญิงที่กำลังลอยในอากาศ เงาเคลื่อนที่โดยไม่ได้ปลดปล่อยคลื่ น พลังงานใดๆและมันเงียบสนิ ท มันเกือบจะดูเหมือนว่ามันไม่ใช่ครั้งแรกที่ทั้งสองทำงานร่วมกัน ผู้หญิงคนนั้นมองไปที่ทั้งสองและหรี่ตาของเธอ วู้ดดดด ช่วงเวลาต่อมาทุกสิ่งทุกอย่างในพื้นที่ก็หยุดขยับ สายสีขาวในอากาศ เงาดำบนพื้น แขนของหุ่นเชิด ปากของแมลงและ เท้าขวาของชายชุดขาว.... แม่น้ำหยุดไหลและการไหลเวียนของอากาศก็หายไปอย่างสมบูรณ ์ นอกจากนี้สียังหายไปจากพื้นที่ แม่น้ำ ภูเขาและวัตถุอื่นในพื้นที่พวกมันทั้งหมดเปลี่ยนเป็นสีดำและสี ขาว ด้วยการดีดนิ้วของผู้หญิงคนนั้นมันก็มีลำแสงสีขาวสามเส้นพุ่งออกมา จากนิ้วของเธอและลงไปบนหน้าผากของทั้งสาม ชี่ ชี่ มีลำแสงสีดำสองเส้นพุ่งไปในอากาศและเศษแกนสีดำก็รวมอยู่บนฝ่า มือของเธอ ผู้หญิงคนนั้นรวบรวมแกนและคลายคิ้วของเธอ ในที่สุดสีก็กลับมาใน พื้นที่หลังจากผ่านไปหลายวินาที สิ่งเดียวที่เหลืออยู่บนตำแหน่งเดิมของหุ่นเชิดเป็นกองผงไม้เขาหลบหนี ด้วยนกไม้ขนาดใหญ่ *** สีหน้าของหุ่นเชิดซีดลงและความเร็วของนกไม้เพิ่มขึ้น เขาเห็นว่ายังมี พ่อมดต่อสู้ข้างล่างเขา ผู้หญิงชุดขาวกำลังบินมาทางเขาด้วยความเร็วที่กำลังเพิ่มขึ้น พ่อมดที่ เธอผ่านทั้งหมดโดนสายแสงสีขาวและเปลี่ยนเป็นแสงสีดำ เศษแกน จากพื้นที่ข้างล่างทั้งหมดถูกรวบรวมโดยผู้หญิงคนนั้น มันรู้สึกเหมือนผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้เก็บเกี่ยวและไม่มีพ่อมดคนใด สามารถหลบหนีจากการโจมตีของเธอได้ ฟองสีขาวกำลังลอยออกมาจากปากของหุ่นเชิด เขาใช้เทคนิคลับใน การหลบหนีแต่เทคนิคนี้ก็ทำให้ร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บ แม้ว่าเขา จะเป็นพ่อมดที่แข็งแกร่งแต่เขาก็ไม่สามารถเปิดใช้งานเทคนิคลับได้ อย่างต่อเนื่อง พ่อมดคนอื่นสังเกตเห็นสถานการณ์และเริ่มหลบหนีบางคนขี่สัตว์เวท มนต์ของพวกเขา บางคนได้รับความช่วยเหลือจากโกเล็มลมของพวก เขา บางคนกำลังเร่งด้วยพลังบริสุทธ์ิของอนุภาคพลังงาน พ่อมดทุกคนพยายามที่จะเคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูงสุดที่พวกเขา สามารถทำได้ พ่อมดที่เคลื่อนที่ช้าได้ถูกจัดการโดยผู้หญิงคนนั้น ลำแสงสีดำพุ่งไปในอากาศและผู้หญิงคนนั้นยังรวบรวมเศษแกน "มุ่งหน้าไปสถานที่ของนักดาบ" บางคนตะโกน "บัดซบ ผู้หญิงคนนี้มาจากที่ไหน" มีพ่อมดที่แขนหักตะโกนในขณะที่ กำลังบินไปในอากาศด้วยความเร็วสูงสุด "ใช่ไปหานักดาบ ผู้หญิงคนนี้มาจากเขตอื่นและนักดาบเป็นเพียงคน เดียวที่สามารถหยุดเธอได้" หุ่นเชิดตะโกนด้วยเช่นกัน เขารู้ว่าพลังจิต ของเขากำลังตํ่าลง เขาหลบหนีจากการโจมตีแรกโดยใช้แพะรับบาป และการบาดเจ็บของเขาทำให้เขาช้าลง "ข้าจะให้เศษแกนทั้งหมดของข้าแก่นักดาบ ถ้าเศษแกนทั้งหมดในเขต ถูกเธอเอาไประดับของเราทุกคนในองค์กรก็ตะลดลง" เขายังคงตะโกน ทันใดนั้นผู้หญิงชุดขาวก็หยุดและเฝ้าดูพ่อมดบินไปเหมือนกองทัพผึ้ง เธอค่อยๆลงบนยอดเขา เธอยกมือขึ้นและก่อเป็นธนูยาวที่มีแสงสีขาว ชี่ เธอดึงสายธนูจนสุดในขณะที่มีเปลวไฟสีขาวปรากฏในตาขวาของเธอ สายตาของเธอมองข้ามภูเขาและแม่น้ำไปตกลงบนพื้นที่ว่างที่อยู่บน ยอดเขา ทันใดนั้นแองเจเล่ก็ลืมตาและทั้งสองก็สบตากันแม้ว่าจะมีระยะห่าง ระหว่างพวกเขา ตอนที่394: ผู้ชนะ (1) แปลนิยาย.วันอาทิตย์ที่17 มิถุนายน 2018 ทั้งสองคนรู้ว่าพวกเขามีความมั่นใจในความสามารถของตัวเอง หลังจากที่สบตากั น แองเจเล่ค่อยๆลุกขึ้นยืนและสแกนอีกด้านของพื้นที่ มีแสงสีขาวริบหรี่บนยอดของภูเขา แม้ว่าทั้งสองจะอยู่ห่างกันแต่แองเจเล่ก็รู้สึกถึงแรงกดดันที่ตรงกลาง หน้าอกของเขา มันดูเหมือนผู้หญิงชุดขาวกำลังเล็งมาที่หน้าอกของเขา ช่า แองเจเล่ได้ยินเสียงแปลกๆ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงบางอย่างที่ถ่วงน้ำหนักของเขา ตรงกลางหน้าอกของเขามีกางเขนสีขาวปรากฏ มันกำลังกะพริบ มัน เป็นสัญญาณของการโจมตีที่กำลังใกล้เข้ามา เครื่องหมายได้ทะลุบาเรียพลังงานและโล่สนามพลังของเขา จากนั้นมั น ก็ลงบนร่างกายของเขาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น.....ใบหน้าของแอง เจเล่แย่มาก แต่ด้วยเหตุบางอย่างคลื่นพลังงานจากกางเขนดูคุ้นเคยกับเขา แองเจเล่ยกมือขึ้นและสร้างดาบกางเขนเงินสองเล่ม เขาฟันไขว้ใน อากาศโดยทิ้งร่องรอยกางเขนเงินไว้ เมื่อมาถึงจุดนี้แองเจเล่ตัดสินใจที่จะพึ่งพาค่าสถานะที่สูงของเขา เนื่องจากเขาไม่แน่ใจว่าคาถาที่เขารู้จะได้ผลกับคู่ต่อสู้คนนี้ของเขา หรือไม่คู่ต่อสู้บางคนที่เขาต่อสู้มีคาถาที่แข็งแกร่งกว่าเขาแต่พวกเขาก ็ ยังแพ้ ด้วยความคิดนี้เขาจึงเลือกใช้คาถาที่เพิ่มทักษะกายภาพของเขาควบคู่ ไปกับโล่พลังโลหะ แองเจเล่เอียงดาบทั้งสองไปข้างหน้าและกระโดดลงเขา เขาเอนไปใกล้ พื้นดินและเริ่มวิ่งไปทางผู้หญิงชุดขาวด้วยความเร็วสูงสุด เขารู้ว่าผู้หญิงชุดขาวครอบครองความสามารถในความแม่นยำที่น่า เหลือเชื่อด้วยวิธีที่เธอล็อคเป้าหมายของเธอ เขาต้องลดระยะห่าง ระหว่างพวกเขา แม้ว่าแองเจเล่จะได้รับความช่วยเหลือของชิปเขาก็ไม่สามารถเอาชนะ การยิงธนูได้โดยปราศจากธนูยาวที่ดีทางออกเดียวที่เขามีคือเข้าไปใกล้ ผู้หญิงชุดขาวและเริ่มการต่อสู้ระยะใกล้ แองเจเล่เหมือนจุดสีดำที่กำลังเคลื่อนที่ระหว่างภูเขาและแม่น้ำ เขา เดินทางเร็วมากจนร่างกายของเขาเป็นเงาเบลอ พ่อมดที่กำลังบินในท้องฟ้าได้ผ่านไปเหมือนนก ไม่กี่วินาทีต่อมาพ่อมด ทุกคนก็ได้ออกจากพื้นที่แองเจเล่และผู้หญิงชุดขาวเป็นเพียงคนที่ยัง อยู่ที่ นี่ แองเจเล่ได้ยินเสียงดังที่เกิดจากลมและสิ่งรอบข้างก็ไม่อาจสังเกตได้ สิ่งเดียวที่เขามองเห็นได้อย่างชัดเจนคือเส้นทางข้างหน้า ทันใดนั้นก็มีแสงสีขาวกะพริบจากยอดเขาในขณะที่เขากำลังตรงไปที่ มัน ชี่ มีเสียงแหลมคมและแปลกๆเข้ามาใกล้เขาและมันคมชัดขึ้นทุกวินาที แก้วหูของแองเจเล่ได้รับบาดเจ็บจากการฟังเสียง เขารู้ว่าเขาต้อง ป้องกันเมื่อเขาได้เห็นแสงสีขาว มีชั้นเงินรวมข้างหน้าเขาตามด้วยโล่โปร่งใสแล้วก็ดาบสองเล่มในมือ ของเขา ตู้ม มีแรงกระทบโดนร่างกายของแองเจเล่แรงมากจนบาเรียโลหะถูกทำลาย ทันทีตามด้วยโล่พลังงานจากแมงป่องคริสตั ล แสงสีขาวที่เป็นธนูได้ทะลุผ่านดาบกางเขนทั้งสองอย่างง่ายดายและ โดนหน้าอกของแองเจเล่อย่างแรง มันเป็นเวลาไม่กี่วินาทีแองเจเล่หยุดหายใจเมื่อลูกธนูโดนหน้าอกของ เขา ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเขาล้อมรอบไปด้วยแสงสีขาวและหูของเขาก ็ กำลังดังวิ้งอยู่ในหู [คำเตือน คำเตือน สนามพลังโลหะถูกทำลาย ต้องซ่อมแซม] เสียงของ ซีโร่ดังก้องในหูของเขา [คุณถูกโจมตีด้วยการโจมตีพลังงานที่ไม่รู้จัก ความเสียหาย: มากกว่า 500 หน่วย ร่างกายคุณได้รับความเสียหาย 0.42 เปอร์เซ็นต ์ต้องการ เวลาฟื้นฟู: 2 วินาที] แองเจเล่ถอยไปมากกว่าสิบก้าวหลังจากที่ถูกโจมตีโดยลูกธนู เขามอง ไปที่หน้าอกของเขาหลังจากที่แสงสีขาวหายไป มีบาดแผลขนาดเท่าเล็บทิ้งไว้ตรงกลางหน้าอกของเขาทำให้เห็นเนื้อสี ชมพูภายใต้ผิวหนัง อย่างไรก็ตาม บาดแผลฟื้นฟูด้วยอัตราที่น่า เหลือเชื่อ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แองเจเล่รู้ว่าค่าสถานะที่สูงของเขาสามารถทำอะไรให้ เขาได้บ้าง แองเจเล่ไม่สามารถเปลี่ยนไปร่างจริงของเขาได้แต่ความอึดของเขาก็สูง กว่าอสูรเวทมนต ์ เขาพุ่งไปทางภูเขาโดยไม่ลังเล ผู้หญิงชุดขาวดูสับสนในขณะที่เธอตรวจสอบธนูยาวของเธอ แต่เธอไม่รู้ ว่าทำไมแองเจเล่ไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสหลังจากที่โดนโจมตี มีจุดสีดำกำลังเคลื่อนที่ไปตามแม่น้ำ มันเข้าไปใกล้ภูเขาอย่างรวดเร็ว ผู้หญิงชุดขาวดึงสายธนูอีกครั้ง ชี่ มีลูกธนูโปร่งใสบนธนูและเธอก็ร่ายคาถาเสียงเข้ม หลายวินาทีต่อมา คาถาที่ร่ายก็เสร็จสมบูรณ ์ "มู บูล คูล ธนูเกลียวแห่งโชคชะตา!" มีลูกธนูแหลมคมหลายลูกปรากฏบนธนูทีละดอก ลูกธนูทำมาจากแสง สีขาวและเรียงตัวกันอย่างรวดเร็ว ลูกธนูทุกดอกเล็งไปที่แงอเจเล่ในมุม แปลกๆ ลูกธนูหลายสิบดอกบนธนูดูเหมือนเส้นฟันเลื่อยที่น่ากลัว เปลวไฟสีขาวปรากฏในตาขวาของผู้หญิงชุดขาวอีกครั้ง "โจมตี!" ชี่ ลูกธนูนับไม่ถ้วนหายไปจากธนูและพุ่งเป็นเส้นโค้งหลายเส้นในอากาศ บินไปทางแองเจเล่จากทุกทิศทุกทาง ท้องฟ้าปกคลุมไปด้วยลูกธนูโปร่งใสทันที มันเหมือนดาวที่กำลังตกมาจากท้องฟ้า ลูกธนูเริ่มพุ่งลงมาเมื่อเข้าไป ใกล้เป้าหมายของมัน ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม! ลูกธนูทุกดอกโดนเป้าหมาย ลูกธนูเริ่มระเบิดหลังจากที่โดนและแสงสีขาวก็ปกคลุมพื้นที่ลูกธนูจะ ระเบิดทุกครั้งที่มีแสงสีขาวกะพริบ ผู้หญิงชุดขาวไม่ได้หยุด เธอทิ้งธนูยาวทันที มันหายไปในอากาศหลังจากที่เปลี่ยนเป็นเส้นแสง จากนั้นเธอก็ยกมือ ขวาขึ้น "เทล!" "เทล!" วู้ดดด มีแผ่นสีขาวขนาดใหญ่ที่ยาวประมาณสองเมตรค่อยๆปรากฏข้างหลัง ผู้หญิงชุดขาว บนแผ่นมีรูนห้าตัวกำละงกะพริบ แต่ละตัวเป็นอุปกรณ ์ หรืออาวุธ รูนเหล่านี้ก่อเป็นวงเวทสีดำตรงกลางของแผ่น "มินซ์!" "มินซ์!" ผู้หญิงชุดขาวกวักมือขวาของเธอ แค๊รก แผ่นสีขาวเริ่มหมุนและหนึ่งในรูนก็หยุดใกล้มือขวาของเธอ ชี่ มีขวานทองปรากฏในมือเธอหลังจากที่มันส่องแสง แผ่นสีขาวค่อยๆสลายหายไปหลังจากที่ขวานรวมตัวเป็นของแข็งเต็มที่ ความยาวของขวานสีทองที่รวมทั้งด้ามจับมันยาวประมาณสองเมตร และความกว้างมันใหญ่กว่าผู้หญิงชุดขาว มันดูเรียบง่ายแต่ลึกลับและ เหมือนขวานปกติที่ใช้โดยพลทหารทั่วไป ผู้หญิงชุดขาวจับขวานแน่นและเฝ้าดูเงาดำที่เพิ่งกระโดดออกมาจาก พื้นที่ที่ปกคลุมไปด้วยแสงสีขาว เธอไม่ยอมเสียเวลา เธอกระโดดลงจาก ภูเขาและฟันไปข้างหน้า แองเจเล่เห็นผู้หญิงชุดขาวกระโดดลงมาจากภูเขาเมื่อเขาหลบหนีจาก การโจมตีของลูกธนูหญิงชุดขาวกำลังกวัดแกว่งขวานของเธอแต่เขา สังเกตเห็นคลื่นพลังที่ผิดปกติที่มาจากอาวุธนั้น เคร๊ง มันฟังดูเหมือนโลหะที่กระทบกัน การโจมตีได้ฉีกชุดคลุมสีดำของเขา และทิ้งรอยสีขาวไว้บนไหล่ขวาของเขา แองเจเล่หยุดไปข้างหน้าทันทีหลังจากที่ได้รับความเสียหาย ร่างกาย ของเขากำลังลุกไหม้ท่ามกลางเปลวไฟสีขาวและมีแสงสีขาว ระยิบระยับไปทั่ว มันเกือบจะดูเหมือนเขากำลังถูกกินด้วยเปลวไฟสี ขาวขนาดมหึมาที่สูงมากกว่าสิบเมตร ผู้หญิงชุดขาวจ้องเงียบๆในขณะที่เธอจับขวาน "มันจบแล้ว" เธอพูด  ภายนอกสนามรบในเมืองท้องฟ้า ในห้องลับของเมือง ที่พื้นห้องมืดมีหน้าจอขนาดใหญ่ที่แสดงการต่อสู้มากมายที่เกิดขึ้นใน พื้นที่ต่างๆ ตัวหน้าจอขนาดใหญ่ถูกแบ่งเป็นห้าส่วนรูปเปลือกหอยและการต่อสู้ จากตำแหน่งต่างๆกำลังถูกถ่ายทอดสดโดยตรง มีเก้าอี้สีดำห้าตัวล้อมรอบหน้าจอ ผิวของเก้าอี้ได้รับความเสียหายเล็กน้อย นอกจากนี้พวกมันทั้งหมดถูก แกะสลักด้วยรูปสัตว์ประหลาดและพืช มันดูเหมือนบางคนพยายามที่ จะซ่อมแซมเก้าอี้และเติมผิวที่แตกด้วยโลหะผสมพิเศษ มีเงารูปมนุษย์ห้าคนอยู่บนเก้าอี้เหล่านั้น ควันสีดำห้อมล้อมเงาและ คลื่นพลังจิตที่พวกเขาหมุนเวียนสามารถบิดแสงและพื้นที่ได้เอง "รอยแยกที่สี่ได้จบลงและนักล่าได้กระโดดไปอีกรอยแยก ข้าคิดว่าเธอ จะเป็นผู้ชนะของการแข่งขันนี้" เงาที่อยู่ส่วนซ้ายสุดพูด เสียงดูเหมือน ชายชรา ดวงตาของเขาตกลงไปที่หน้าจอรูปเปลือกหอยหนึ่ง ในภาพออกอากาศมีหญิงสาวสวมชุดเกราะสีขาวกำลังยืนอยู่ใกล้แม่น้ำ ข้างหน้าภูเขาและกำลังมองไปที่ลูกไฟสีขาวที่กำลังลุกไหม้ ภายใน ลูกไฟเป็นคู่ต่อสู้ของเธอที่เป็นพ่อมดที่แข็งแกร่งที่สุดในรอยแยกที่เธอ เข้ามา "ใช่ผู้สืบทอดนักล่าได้ประสบความสำเร็จในการเปิดใช้งานอุปกรณ ์ แนวคิด เธอเพียงต้องเปิดใช้ความสามารถที่ผนึกของอุปกรณ์แนวคิด เมื่อต่อสู้กับพ่อมดธรรมดา เมื่อเผชิญหน้ากับพ่อมดที่แข็งแกร่งที่ไม่ สามารถจับกุมได้ทันเธอก็ยังสามารถใช้ความสามารถพิเศษของ อุปกรณ์และจากนั้นก็ใช้พลังของเธอที่เป็นแม่มดระดับที่สามเพื่อชนะ ข้าไม่คิดว่าใครในรอยแยกนั้นจะรอดจากการต่อสู้กับเธอได้" อีกเงาเห็น ด้วยแต่คนนี้ฟังดูเหมือนผู้หญิง "ข้าไม่คิดว่านักดาบจะแพ้ง่ายแบบนั้น" "ใช่ข้าเห็นด้วย" อีกสองเงาดำได้แสดงความคิดเห็นที่ต่างออกไป เงาสุดท้ายนั่งอยู่บนเก้าอี้ของเขาก็พูดขึ้นมา "เราไม่ควรจะสรุปเร็วเช่นนั้น มาเฝ้าดูกันต่อ" เขาพูดเสียงเบา มันมีการเปลี่ยนแปลงทันทีที่เขาพูดจบ มีผู้ชายที่ห่อหุ้มด้วยเปลวไฟสีขาวกระโดดออกมาจากลูกไฟและ เปลี่ยนเป็นเงาสีขาวพุ่งไปทางผู้หญิงชุดขาว "ข้ารู้อยู่แล้ว นักดาบได้ครอบครองร่างกายภาพที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่ ผู้เข้าร่วมดังนั้นเขาจะไม่แพ้ง่ายๆ" หนึ่งในเงาดำที่มีความคิดที่ขัดแย้ง หัวเราะ "นักล่าจะไม่แพ้ ข้าจะไม่กลับคำพูดของข้า" เสียงผู้หญิงพึมพำ ***************************** เปลวไฟสีขาวรอบร่างกายของแองเจเล่ได้ถูกเผาเป็นขี้เถ้าและถุง กระเป๋าก็ถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้เขากำลังวิ่งตัวเปล่า สนามพลังโลหะของเขาถูกทำลายและเขาไม่ได้พึ่งเชี่ยวชาญโลหะอี ก ต่อไป แม้ว่าร่างกายของเขาจะและสนามพลังที่ถูกทำลายมันจะไม่เป็น ปัญหาแต่เขาก็ติดอยูในสถานการณ์ที่ยากลำบาก อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ได้ทำให้เขาโกรธ มันเป็นถุงกระเป๋า ในนั้นวัสดุ คาถาหายากมากมายและยาที่สำคัญสำหรับเขารวมทั้งยาอัญเชิญของ โกเล็มโลหิต มันเป็นยาที่ใช้เวลานานในการพัฒนาและเขาได้ใช้มัน เพียงครั้งเดียวในดินแดนฝันร้าย ร่างกายของแองเจเล่ได้เปลี่ยนเป็นสายสีขาวพุ่งไปทางผู้หญิงชุดขาว ด้วยความเร็วสูงสุดของเขา ผู้หญิงคนนั้นดูตกใจ เธอไม่อยากจะเชื่อกับ สิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้ น "เจ้ากล้าดียังไง.....ถุงกระเป๋าของข้า...." แองเจเล่โห่ร้องและไปใกล้ ผู้หญิงชุดขาวแล้วเขาก็พยายามที่จะจับใบหน้าของเธอ เขามั่นใจว่าถ้า การโจมตีนี้โดนหัวของหญิงชุดขาวจะระเบิดเพราะพลังที่น่าเหลือเชื่อ ของเขามีมากเกินไป ผู้หญิงชุดขาวรีบสงบความตื่นตระหนกของเธอ เธอกำลังเฝ้าดูแองเจเล่ พุ่งเข้ามาหาเธอแต่สีหน้าของเธอก็ไม่เปลี่ยน เธอมองที่แองเจเล่ราวกับ ว่าเธอมองไปที่ศพ เป๊าะ ด้วยการดีดนิ้วของหญิงชุดขาวเวลาก็หยุดลง สีได้หายไปจากโลก ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนเป็นสีเดียว แองเจเล่รู้สึกตกใจเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเขาได้ติดอยู่ในกาลเวลา มือของ เขาห่างจากจมูกของเธอประมาณหนึ่งเซนติเมตร แต่ตอนนี้เขาไม่ สามารถขยับได้แม้แต่นิ้วเดียว ตอนที่395: ผู้ชนะ (2) แปลนิยาย.วันอาทิตย์ที่17 มิถุนายน 2018 "นั่นมัน...." แองเจเล่รู้ทันทีว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น เขาได้เห็นสถานการณ ์ เช่นนี้หลายครั้งแล้ว "อุปกรณ์แนวคิด!" แสงสีเขียวปรากฏบนตัวเขาและตอนนี้เขาสามารถขยับได้อีกครั้ง เขา ไม่ยอมเสียเวลาในการเล็งไปที่หัวของผู้หญิงคนนั้นในการแก้แค้น ตุ้บ เกิดการระเบิดของแสงระหว่างทั้งสอง ขวานขนาดใหญ่ลงบนหน้าผาก ของแองเจเล่ทำให้เขาปลิวออกไป ผู้หญิงชุดขาวใช้โอกาสนี้ในการ กระโดดหนีออกไป ผู้หญิงชุดขาวเร็วมากจนแองเจเล่มองไม่ทันว่าเธอเพิ่งทำอะไร เขารู้สึก สับสนหลังจากที่ได้รับการโจมตี "ไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าจะรู้เกี่ยวกับอุปกรณ์แนวคิด" ผู้หญิงชุดขาวค่อยๆ เดินไปทางแองเจเล่พร้อมกับขวานที่กำลังลาก "อย่างไรก็ตาม เจ้าต้อง เจอกับคนที่ไม่ได้รู้เพียงเกี่ยวกับอุปกรณ์แนวคิด.....เจ้าจะแพ้และไม่เคย สัมผัสความลับของแกน" เว้ง เธอยกขวานขึ้นสูง "มันจบแล้ว รอยแยกแห่งความหมดหวัง" มันราวกับการโจมตีธรรมดาเมื่อเธอฟันลงมา แสงที่รุนแรงได้ครอบคลุมทุกสิ่งทุกอย่างภายในพื้นที่ ************************** ภายในห้องลั บ "นั่นแหละ รอยแยกแห่งความหมดหวังมีความเสียหายใกล้เคียงกับ คาถาที่ปล่อยออกมาโดยพ่อมดระดับสี่ความเสียหายที่มันทำได้ ค่อนข้างน่ากลัว" เสียงผู้หญิงดังก้องในห้อง "ข้าไม่คิดว่านักดาบสามารถทนต่อการโจมตีจากอุปกรณ์นี้ได้แม้ว่า ร่างกายของเขาจะแข็งแกร่ง" อีกเงาดำถอนหายใจและพูดแทรก "น่ า เศร้า ถ้ามันไม่ใช่นักล่าที่บุกรอยแยกนี้นักดาบก็จะชนะอย่างง่ายดาย เขาเพียงแค่โชคร้าย" เงาดำอีกสองเงาส่ายหัวด้วยเช่นกัน "ใช่มีอะไรไม่มากนักที่เขาสามารถทำได้" "เจ้าคิดว่ายังไงเดสคาร์เตส" หนึ่งในพวกเขามองไปที่คนที่ไม่ได้แสดง ความคิดเห็น เดสคาร์เตสเป็นชายคนนั้นที่คิดว่าแองเจเล่จะไม่แพ้อย่างง่ายดาย เขาจดจ่ออยู่กับหน้าจอ แม้ว่าแสงสีขาวจะปกคลุมภาพที่ออกอากาศ มันดูเหมือนเขาสามารถมองผ่านมันได้ "ข้าคิดว่านักดาบยังอยู่ข้าเชื่อใจเขา" "ห๊ะ" คนอื่นดูตกใจเมื่อฟังปฏิกิริยาของเขา "มาดูกันว่าจะเป็นอย่างไร ผู้ชนะไม่เป็นนักดาบก็นักล่า พวกเขามีแกน สมบูรณ์มากมายและสิ่งเดียวที่เราต้องทำคือการรอ กฎนั้นเรียบง่าย พ่อมดที่มีจำนวนแกนสูงสุดจะเป็นผู้ชนะ" เดสคาร์เตสพูดอย่างมี ความหมาย ***************************** มันยังคงมีการระเบิดแสงและพื้นดินก็สั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่อง น้ำใน แม่น้ำได้ระเหยทำให้เห็นทางน้ำแห้ง โคลน หญ้าและหินทั้งหมดได้ สลายไป หลายนาทีต่อมาแสงก็จางหายไป ตำแหน่งเดิมขจองแองเจเล่มีรอยแยกลึกและมื ด ผู้หญิงชุดขาวยืนอยู่ข้างรอยแยกและมองไปแต่ไม่มีอะไรนอกจากความ มืด "เขาจะต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือไม่ก็ตาย" ขวานที่กำลังใช้มือขวาจับ ได้เปลี่ยนเป็นริ้วแสงและหายไป "เทล" แผ่นสีขาวได้ปรากฏข้างหลังเธออีกครั้งและมันก็หมุน มีรูนกะพริบและ บินไปในมือของเธอเปลี่ยนเป็นธนูยาวสีขาว มันเป็นธนูเดียวกับที่เธอใช้ ก่อนหน้านี "ลูกธนูแห่งแสง" ผู้หญิงชุดขาวดึงสายธนูเล็กน้อย รอยแยกมืดค่อยๆสว่างขึ้นด้วยลูกธนูแสงและมันเกือบจะดูเหมือนแสง เคลือบผนังของรอยแยก ตู้มม พื้นดินสั่นอีกครั้งเมื่อแสงถูกแสงส่อง จากนั้นมันก็มีเงาสีขาวกระโดด ออกมาและพยายามโจมตีผู้หญิงชุดขาวด้วยกำปั้นของเขา ผู้หญิงชุดขาวรีบเอนถอยไปเพื่อหลบการโจมตีเมื่อเธอมองไปที่เงาสี ขาวสีหน้าของเธอก็เริ่มแย่ลง มันเป็นชายที่ได้รับการโจมตีของเธอหลายครั้ง แต่ตอนนี้ชายคนนี้แทบ เปลือยมีเพียงผมสีแดงยาวของเขาที่กำลังปกคลุมส่วนลับของเขา เขา จ้องไปที่ผู้หญิงชุดขาวข้างหน้าเขาด้วยมุ่งมั่นอย่างสมบูรณ ์ เธอมองเห็นกระดูกที่หักผ่านรอยแผลลึกตรงกลางหน้าอกของชายคน นั้นแต่มันก็รักษาด้วยอัตราที่ไม่น่าเชื่ อ แองเจเล่จ้องไปที่เธออย่างเคร่งขรึม ประสบการณ์ครั้งนี้เขาไม่มีวิธีต่อสู้ กลับและมันเป็นครั้งแรกของเขา เสื้อผ้าทั้งหมดของเขาได้ถูกเผา แผลที่หน้าอกของเขาอยู่ในสภาพเลวร้ายเมื่อหลายนาทีก่อน แต่ หลังจากที่ซ่อนตัวในรอยแยกตอนนี้มันก็ดูดีขึ้น อุปกรณ์และระดับคาถาของผู้หญิงชุดขาวแข็งแกร่งกว่าเขา เมื่อเขาใช้ เทคนิคสายเลือดผสานของเขาพลังสายเลือดทั้งหมดของเขาช่วยในการ เปลี่ยนร่างจริงของเขาแต่เขาก็ไม่สามารถเปิดใช้งานพลังสายเลือดใดๆ ได้อีกหลังจากนั้น และถึงแม้ว่าเทคนิคลูกลาวาของเขาสามารถต่อต้าน กับพ่อมดที่ระดับใกล้เคียงกับเขาได้แต่มันก็ไม่ได้ผลกับผู้หญิงคนนีเขา มั่นใจว่ามันเป็นการเสียพลังงานไปเปล่าๆดังนั้นเขาจึงใช้พลังงานเพื่อ ฟื้นฟ ก่อนที่จะเขาสามารถทำอะไรได้ผู้หญิงชุดขาวก็จะใช้โอกาสนี้หยุดเขา นอกเหนือจากนั้นแมงป่องคริสตัลและเชี่ยวชาญโลหะไม่มีโอกาสที่ ต่อต้านเธอ ข้าต้องใช้ร่างกายของข้าอย่างชาญฉลาด แองเจเล่วางแผนต่างๆไว้ในใจแล้วเขาก็เหยียบย่ำไปข้างหน้าและแล้ว ทิ้งหลุมขนาดใหญ่ไว้บนพื้น เขาพุ่งไปด้วยความเร็วสูงสุดของเขา ตอนแรกเขาคิดว่าถอยกลัง เนื่องจากเขารู้ว่าเธอมีอุปกรณ์แนวคิด อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาค้นพบว่า เธออยู่ในระดับที่ต่างกันอย่างสิ้นเชิงเขาก็ตัดสินใจที่จะใช้พลังงานและ พลังทั้งหมดของเขา แองเจเล่โจมตีอากาศด้วยกำปั้นของเขา เขา ปลดปล่อยคลื่นพลังงานล่องหนไปทางผู้หญิงชุดขาว ตุ้บ มีรอยแตกขนาดใหญ่ปรากฏบนภูเขา โคลนและหินได้กระเด็นไปทั่ว แต่กำปั้นพลาด ร่างกายของผู้หญิงชุดขาวเบลอชั่วครู่และหายไปจากตำแหน่งเดิม ใน เสี้ยววินาทีต่อมาเธอก็อยู่ข้างหลังแองเจเล่แล้ว "เจ้ายังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร มันเป็นไปได้ไง" เธอเปลี่ยนอาวุธและมีมีด หยักสีขาวปรากฏในมือของเธอ ปลายมีดเคลือบด้วยเปลวไฟสีขาว เปลวไฟนี้ดูไม่เหมือนกับเปลวไฟสีขาวอื่นๆที่เธอใช้มันหนาแน่นและ แรงกว่า ผู้หญิงชุดขาวสะบัดมีดเบาๆและเปลวไฟบนปลายมีดก็หนาแน่นขึ้น แต่ ใบหน้าของเธอซีดลงเนื่องจากทักษะนี้ได้ใช้พลังจิตจำนวนมาก "ตาย!" ทันใดนั้นมือและมีดของเธอก็ได้หายไป ในชั่วอึดใจต่อมามันก็ปรากฏ มีดได้จมลงไปในหลังของแองเจเล่อย่าง สมบูรณ์ แองเจเล่ไม่มีเวลาพอที่จะตอบโต้ผู้หญิงชุดขาวเร็วมากจนเขาไม่รู้ว่า เกิดอะไรขึ้นและมันไม่มีอะไรที่ซีโร่ทำให้เขาได้ ค่าสถานะของเขาสูงแต่มีดสามารถแทงหลังของเขาได้อย่างง่ายดาย ราวกับว่ามันแทงเนย แต่มันก็ไม่มีเลือดไหลออกมาจากบาดแผล แองเจเล่มองลงไป เขาเห็นว่ามีดแทงทะลุผ่านเขานานแล้ว และ เนื่องจากพลังแปลกปลอมเขาจึงไม่สามารถขยับได้แม้แต่นิ้วเดียวแ ผู้หญิงชุดเกราะขาวกะพริบอีกครั้งเคลื่อนที่ห่างไปอยู่ที่เนินเขาขนาด เล็กที่ห่างไปมากกว่าสามสิบเมตรในขณะที่เธอเฝ้าดูแองเจเล่ที่ถูกเจาะ โดยมีดของเธอ ชี่ มีกระบอกแสงสีขจาวตกลงมาจากท้องฟ้าและลงที่ที่แองเจเล่อยู่ มันมี ความกว้างมากกว่าสิบเมตรและเกือบจะดูเหมือนท้องฟ้าและแผ่นดิน เชื่อมต่อกัน โลกที่มีสีได้กลับมาหลังจากที่กระบอกแสงปรากฏ แม่น้ำยังคงไหลเวียนและอากาศก็กลับมาหมุนเวียน ในที่สุดพ่อมดก็มี โอกาสเฝ้าดูสิ่งที่เกิดขึ้ น "นั่นเป็นทักษะที่แข็งแกร่งที่สุดของข้า การพิพากษาล้างบาป...." ผู้หญิ ง ชุดขาวพึมพำ "เจ้าจะถูกทำให้บริสุทธ์ิและเป็นแก๊สภายในสิบวินาที..." "อั๊ก!" ทันใดนั้นเธอก็ปิดปากเมื่อเธอพ่นเลือดออกมา มีจุดแสงสีขาว ผสมกับเลือดของเธอ ภายในห้องลั บ "ตอนนี้มันจบแล้ว ไม่มีอะไรที่นักดาบสามารถทำได้อีกต่อไป" "เอาล่ะ นักล่าควรจะเป็นผู้ชนะการแข่งขันนี้" "ตอนนี้เราต้องรอจนการผลลัพธ์สุดท้ายจากเขตอื่น" เงาดำทั้งสี่พูดสั้นๆ เดสคาร์เตสถอนหายใจเบาๆ เขาคิดว่าแองเจเล่จะพบวิธีที่จะหาทางสู้ กลับได้ "ข้าไม่เคยรู้ว่านักล่าสามารถใช้การพิพากษาล้างบาปได้....ข้ า คิดว่าเธอเกือบจะอยู่ระดับสี่" "เดี๋ยวก่อน...!" ทันใดนั้นหนึ่งในเงาดำก็ตะโกน "เกิดอะไรขึ้น!" เขาชี้ไปที่ หน้าจอด้วยใบหน้าตกใจ เงาดำที่เหลือได้ยินเขาและรีบหันมามองหน้าจอ ทันใดนั้นพวกเขาก็ไร้ คำพูด ในออกอากาศสดมีเงาเบลอกระโดดออกมาจกากระบอกสีขาวและพุ่ง ไปทางนักล่ า "เขา-เขายังมีชีวิต!" เงาดำพูดเสียงสั่น ชายคนนี้ได้รับบาดเจ็บมากมายและได้รับบาดเจ็บอย่างหนักแต่เขาก็ยัง มีชีวิตและรอดพ้นจากการพิพากษาล้างบาป.... ห้องลับเงียบสนิท เมื่อพวกเขาเห็นแองเจเล่พุ่งไปทางนักล่าพวกเขาก ็ รู้สึกเย็นยะเยือกที่กระดูกสันหลังของพวกเขา  ร่างกายส่วนบนของแองเจเล่ถูกเผาเป็นสีดำและมีรูเลือดที่หน้าอกของ เขา แทบไม่มีเนื้อบนแขนทั้งสองข้างของเขาและพื้นที่ส่วนใหญ่ที่เอว ของเขาก็ได้หาย ชายคนนี้ดูเหมือนผีดิบที่ถูกเผาแต่เขายังพุ่งได้รวดเร็วราวกับว่าไม่มี อะไรเกิดขึ้นกับเขา นักล่ายังคงพ่นเลือดออกมา ใบหน้าของเธอซีด เธอหันไปเห็นชายคน นั้นพุ่งมาหาเธอและเคลื่อนที่จากที่เดิมของเธอไปสิบเมตร เป็นเพราะเธอเหลือพลังจิตไม่มากพอ เธอเกือบจะตกลงไป อย่างไรก ็ ตามเธอก็หันและพยายามหลบหนีอีกครั้ง ชี่ ผมสีแดงได้ล็อคแขนขวาของเธอและดึงเธอกลับมาจากการหลบหนี "คิดจะวิ่งงั้นหรือ" แองเจเล่ตะโกนเสียงดัง ผมสีแดงยาวของเขาไม่ได้รั บ ผลจากกระบอกแสง มันกำลังขยายออกไปอย่างรวดเร็วในขณะที่มุ่ ง หน้าไปหาเธอ ชี่ ชี่ ผู้หญิงชุดขาวถูกยกขึ้นไปในอากาศเหมือนหุ่นเชิดและผมสีแดงของเขา กลายเป็นใยขนาดใหญ่ที่หยุดการเคลื่อนไหวใดๆก็ตาม ผมส่วนที่เหลือ ยังบินอยุ่ในอากาศ แองเจเล่เดินไปหาเธอและเห็นเธอยังอาเจียนเลือด "เอาล่ะ ตอนนี้มันจบแล้ว" เขาพูดเสียงต่ำ "เจ้าเป็นคนแรกที่ทำร้ายข้าได้ ถึงขนาดนี้" มีความสิ้นหวังในดวงตาของเธอในขณะที่เธอมองไปที่ผีดิบที่ถูกเผา อย่างเงียบๆ ในขณะนี้หน้าอกขนาดใหญ่ขาวยาวและเอวบางของเธอดู แปลกเมื่อเธอถูกยกขึ้นด้วยผมของเขา "ฮ่าๆ...." แองเจเล่หัวเราะเบาๆ เขาเข้าไปใกล้เธอ บาดแผลบนไหล่ของเขาหายแล้ว แองเจเล่คว้าไปที่หน้าอกของเธอด้วยมือทั้งสองข้าง สวบ เลือดและอวัยวะภายในกระเด็นไปในอากาศ ตั้งแต่ตรงกลางหน้าอกของผู้หญิงชุดขาวได้ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ แองเจเล่ยืนอยู่ในฝนเลือดและทิ้งศพลงไปบนพื้ น ผู้หญิงชุดขาวได้เปลี่ยนเป็นแสงสีดำและพุ่งขึ้นไปในอากาศ ใน ขณะเดียวกันก็มีแกนสีดำหกชิ้นบินไปทางแองเจเล่และเริ่มหมุนรอบตัว เขา นี่เป็นการต่อสู้ที่ยากที่สุดที่เขาได้ต่อสู้มาเมื่อไม่นานมานีเขาไม่มีทาง ตอบโต้และถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นแม่มดระดับสี่เขาก็จะตาย เหตุผลเดียวที่ เขาชนะได้เป็นเพราะผู้หญิงชุดขาวมีพลังจิตไม่พอ

ตอนที่386: เยี่ยมชม (1) แปลนิยาย.วันอาทิตย์ที่10 มิถุนายน 2018 แองเจเล่รู้ว่าเฟรย่ากำลังวางแผนบางอย่างแต่เขาไม่สนใจ เขาหลอม ดาบยาวและดูดซึมเข้าไปในผิวหนังของเขา ชั้นโลหะบนร่างกายของเขา ทำจากโลหะมีค่าปกติหลังจากที่ต่อสู้กับปีศาจตาและความต้านทาน เวทมนต์ก็ต่ำกว่าก่อนหน้านี ถ้าปราศจากวัสดุต้านทานเวทมนต์จากนักรบกรงเล็บมันก็ไม่มีอะไร มากนักที่เขาสามารถทำได้นอกจากนี้นักรบกรงเล็บเกือบจะหายไป จากโลกนี้และแองเจเล่โชคดีที่เขาพบหลายตัวบนฝั่งตะวันตก อย่างไรก ็ ตาม วัฒนธรรมพ่อมดในทวีปกลางพัฒนาไปมากกว่าและวัสดุเช่นนี้จะ ถูกใช้เพื่อสร้างอุปกรณ์พิเศษสำหรับสงคราม มันแทบเป็นไปไม่ได้ สำหรับองค์กรที่จะแบ่งพวกมันกับสมาชิก แองเจเล่คิดว่าตัวที่เขาพบถูก ฝึกโดยเจ้าของคฤหาสน ์ เขาอาจจะได้รับกรงเล็บโดยการขอวิเวียนแต่หัตถ์ธาตุอยู่ในสงคราม และเขาไม่ต้องการรบกวนเธอด้วยเรื่องที่ไม่สำคัญ ทุกสิ่งสามารถเกิดขึ้นได้ในดินแดนฝันร้าย เขาจะหาของที่เขาต้องการ ได้ในไม่ช้ า แองเจเล่พาเฟรย่าไปที่ห้องอาหารและพวกเขาก็เริ่มกินอาหารเย็น เสียงเดียวในโถงเกิดจากมีดและส้อม ทั้งสามไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่จด จ่อกับการกินอาหาร "โอเฟียร ์มาหาข้าหลังจากทานอาหารเย็น" ทันใดนั้นแองเจเล่ก็พูดเสียง สงบ "ข้าหมายถึงห้องอ่านหนังสือ" "ค่ะนายท่าน" โอเฟียร์ฟังดูตกใจเล็กน้อยแต่สีหน้าของเธอไม่ได้เปลี่ยน เธอรู้ว่าวันนี้จะมาถึง เธอพบว่าวิธีที่แองเจเล่ดูแลเฟรย่าแปลกเล็กน้อย และเธอคิดว่าสัตว์ประหลาดชราแบบแองเจเล่ต้องมีงานอดิเรกแปลกๆ เฟรย่าทำตัวเหมือนไม่ได้ยินบทสนทนาและกินอาหารของเธอ ขนมปังขาวและซุปข้าวโพดเนื้อที่เธอเพิ่งทำเสร็จภายในไม่กี่วินาที เธอ เกือบจะสำลักอาหารแต่เธอเกลียดสเต็กพริกไทยดำและเธอไม่สัมผัส มันแม้แต่น้อย "ข้าอิ่มแล้ว" เธอวางเครื่องเงินลง เธอผลักเก้าอี้และออกจากห้องอาหาร แองเจเล่เหลือบมองที่เฟรย่าและเป็นอีกครั้งที่เขารู้ว่าหญิงสาวกำลัง วางแผนอะไรบางอย่าง หลังจากที่ทานอาหารเย็นกับโอเฟียร์เสร็จแอง เจเล่ก็เปลี่ยนเครื่องเงินเป็นลูกบอลขนาดใหญ่แล้วดูดซึมเข้าไปใน ผิวหนังของเขา ของเหลือถูกรวมไว้ในชามแล้วถูกแช่แข็งด้วยอนุภาค พลังงาน เครื่องเงินถูกควบคุมโดยสนามพลังโลหะแต่ซากอาหารที่เหลือก็จะตก ลงไป แองเจเล่ขยับจานไปเหนือถังขยะก่อนที่จะเปลี่ยนพวกมันกลับเป็ น ของเหลวโลหะ ของเหลือได้ตกลงไปในถังอย่างง่ายดาย เขาพาโอเฟียร์ไปที่ชั้นสองและเข้าห้องอ่านหนังสือหลังจากที่ทำความ สะอาดโต๊ะ แค๊รก ประตูถูกล็อคโดยแองเจเล่และรูนงูดำปรากฏบนผิวของมัน "เอาล่ะ นั่งลงสิ" มีรอยยิ้มที่อ่อนโยนปรากฏบนใบหน้าของแองเจเล่โอ เฟียร์ยังเหลือบมองไปรอบๆและเขานั่งลงบนเก้าอี้ข้างหน้าต่างก่อน โอเฟียร์พยักหน้า "ขอบคุณ" เธอนั่งลงฝั่งตรงข้าม "ข้าควรทำอะไร" แอง เจเล่ไม่ได้ทำอะไรกับเธอในช่วงหลายวันที่ผ่านมาดังนั้นเธอจึงไม่คิดว่า เธอจะตกอยู่ในอันตราย "มีบางอย่างที่ข้าต้องบอกเจ้า" แองเจเล่ร่ายคาถาภาพลวงตาบนตัวของ เขาเองเพื่อปกปิดรูปลักษณ์ที่แปลกประหลาดของเขาหลังจากที่กลับไป ที่คฤหาสน์เพราะเขาไม่ต้องการให้เฟรย่ากลัว เขาดูเหมือนมนุษย์ธรรมดา "ข้าคิดว่าเจ้ารู้เหตุผลว่าทำไมข้าถึงนำเจ้ามาจากปีศาจตา ไม่ใช่ว่าข้า ต้องการที่จะช่วยเจ้า เจ้าไม่มีที่จะไปดังนั้นข้าจึงนำเจ้ากลับมาที่ คฤหาสน์ของข้า ข้ามีเพื่อนมนุษย์หลายคนและข้าไม่ต้องการกินเจ้าแต่ เราเป็นเพียงคนแปลกหน้าและข้าไม่ต้องการมอบทรัพยากรให้เจ้าฟรี นั่นคือปัญหา" โอเฟียร์กำลังสวมชุดเดรสและผูกผมหางม้าสีบลอนด์ยาว เธอดูน่ารัก และบริสุทธ ์ิ เธอยังสงบ "ข้าเข้าใจได้ว่าท่านกังวลเรื่องอะไร ข้าจะต้องทำอะไรเพื่อให้ ท่านเชื่อใจ หรือว่าข้าควรชดใช้ให้ท่านอย่างไร ท่านก็รู้ว่าถ้าท่านไล่ข้า ออกจากคฤหาสน์ข้าจะตายภายในไม่กี่นาทีมันไม่มีตัวเลือกอื่นให้ข้า เลือก" "ข้าดีใจที่เจ้าเข้าใจ" แองเจเล่ยิ้ม "ข้าเพียงต้องการให้ช่วยเจ้าการ ทดลองเล็กๆ" "ข้าจะทำทุกอย่างตามที่ท่านต้องการ" โอเฟียร์พยักหน้า แองเจเล่พยักหน้า เขาดูพอใจ "ดี ข้าชอบคนที่เชื่อฟัง เจ้าจะต้องจ่ายถ้ า เจ้าต้องการอะไร นั่นเป็นความจริงของโลกนี้" เขาลุกขึ้นยืน "มาเริ่มกันเลยเถอะ" "ตามที่ท่านต้องการ" โอเฟียร์ลุกขึ้นยืนด้วยเช่นกัน แองเจเล่ชี้โอเฟียร ์ มีพลังล่องหนค่อยๆยกโอเฟียร์ขึ้นและช่วยเธอนอนลงในอากาศ แองเจเล่โบกมือขวา ร่างกายของโอเฟียร์ขยับไปที่ฐานตรงกลางห้องและลดตํ่าลง แองเจเล่เดินไปที่ฐานและค่อยๆถอดเสื้อผ้าจากร่างกายของโอเฟียร ์ หญิงสาวสั่นเล็กน้อยแต่เธอพยายามอย่างดีที่สุดที่จะสงบลง เธอไม่เคย สวมเสื้อผ้าใดๆในเซลล์เลือดและเธอเคยชินกับมันแล้วแต่เธอรู้สึกอึดอัด เล็กน้อยที่ถูกจ้องโดยผู้ชาย โอเฟียร์เฝ้าดูแองเจเล่เอาเสื้อผ้าของเธอออกและเอาหลอดทดลองสีน้ำ เงินออกมาจากชั้น เขาค่อยๆเทผงลงบนท้องของหญิงสาว ผงลงบนผิวของโอเฟียร์ มันดูเหมือนน้ำแข็งก้อนเล็กๆและเย็นมาก เธอ รู้สึกว่าครึ่งล่างของร่างกายเธอชาเนื่องจากความเย็นของผง "นี่คืออะไร" เธออดไม่ได้ที่จะถาม "มันเย็น" แองเจเล่ตอบในขณะที่เขาเทผงอย่างระมัดระวัง "ผงจะช่วยทำให้เจ้า ปลอดภัย ในไม่ช้าเจ้าก็จะเคยชินกับมัน" โอเฟียร์กัดริมฝีปากของเธอ ร่างกายของเธอกำลังเย็นขึ้นเรื่อยๆ เธอ แทบจะไม่สามารถขยับแขนขาของเธอได้และเธอเริ่มมีปัญหาในการ หายใจ แองเจเล่มองไปที่หญิงสาวอย่างละเอียด เขาสร้างวงเวทรูปล้อบนท้องของหญิงสาว ผิวหนังของเธอขาวและ สะอาด ผงสีน้ำเงินซึมเข้าไปในผิวหนังของหญิงสาวอย่างเงียบๆในขณะที่มัน เข้าสู่ร่างกายของเธอ ดูเหมือนวงเวทกลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเธอ หลังจากที่ทุกสิ่งทุกอย่างเสร็จสิ้ น "ไม่ต้องกังวล ข้าไม่ทำร้ายเจ้า.....สิ่งเดียวที่เจ้าต้องทำคือผ่อนคลาย อย่าคิดมาก" เสียงที่อ่อนโยนของแองเจเล่ฟังดูอบอุ่น มันช่วยโอเฟียร ์ ผ่อนคลาย มีคลื่นพลังงานแปลกๆล้อมรอบร่างกายของเธอ แองเจเล่พอใจกับการเริ่มต้นการทดลอง เป๊าะ เขาดีดนิ้ว วงเวทสีน้ำเงินบนท้องของโอเฟียร์เริ่มลุกไหม้เปลวไฟสีแดงเข้มทำให้ ห้องสว่างขึ้นเล็กน้อย ร่างกายของหญิงสาวอุ่นขึ้นด้วยเปลวไฟอย่างรวดเร็ว แองเจเล่ทำท่ามือหลายท่าข้างหน้าหน้าอกและสายพลังงานสีแดงเริ่ม รวมตัวกันในอากาศ สายพลังงานหนาขึ้น พวกมันดูเหมือนริบบิ้นสีแดง นับไม่ถ้วนกำลังจมลงไปในท้องของโอเฟียร ์ "ฮีลินมูยาซุเวยลา ดวงจันทร์แห่งการสืบพันธุ์" แองเจเล่รีบร่ายคาถา และสร้างโซ่ไฟยาวระหว่างมือของเขา เปลวไฟบนโซ่ค่อยๆจางหายไปเปลี่ยนเป็นจุดแสงสีแดงนับไม่ถ้วนที่ตก ลงบนวงเวท สีหน้าของแองเจเล่เริ่มเคร่งเครียด เขาโบกมือขวาและเลือดปรากฏบนนิ้วชี้มือขวาของเขา เขารีบกดลงบน วงเวท มันดูเหมือนเลือดสีแดงถูกดูดเข้าไปในวงเวทด้วยอะไรบางอย่างใน ขณะที่เลือดสัมผัสกับผิวหนังของเธอ แองเจเล่ค่อยๆลดนิ้วชี้ลงและมองไปที่บาดแผล มันหยุดเลือดไหลแล้ว ความอึดที่สูงของเขาชวยเขาฟื้นตัวภายในไม่กี่วินาที "เอาล่ะ เจ้าสามารถทำกิจวัตรประจำวันได้เหมือนปกติแต่เจ้าต้องแจ้ง ให้ข้ารู้ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับร่างกายของเจ้า" แองเจเล่มองไปที่โอเฟียร ์ หญิงสาวยังพยายามคิดให้ออกว่าเกิดอะไรขึ้น "เข้าใจแล้ว" โอเฟียร์ย่นคิ้วและเธอค่อยๆลุกขึ้นนั่ง หญิงสาวหน้าแดง และผิวหนังของเธอก็เคลือบไปด้วยแสงสีแดง เธอมองไปที่วงเวทบนท้องของเธอ วงเวทมีเพียงสองชั้นข้างเส้นที่ ซับซ้อน มันเป็นวงกลมและสามเหลี่ยม ทั้งวงเวทเรียบง่ายแต่มีเซลล์เนื้อสีแดง ขนาดเล็กตรงกลางวงเวทกำลังเต้น สิ่งนี้ดูแปลกเล็กน้อยแต่เธอไม่รู้สึ ก เจ็บปวดใดๆ "เอาล่ะ มีสิ่งหนึ่งที่ข้าต้องบอกให้เจ้ารู้เกี่ยวกับการทดลอง" แองเจเล่เริ่ ม อธิบาย "ร่างกายของเจ้าได้รับการดัดแปลงโดยเซลล์เลือดและเจ้าไม่ สามารถสืบพันธุ์ในฐานะมนุษย์ได้อีกต่อไป เจ้าต้องเข้าใจว่าถ้าการ ทดลองของข้าประสบความสำเร็จเจ้าจะสามารถสืบพันธุ์ได้อีกครั้ง ดังนั้นโปรดเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการเปลี่ยนแปลงที่อาจจะเกิดขึ้น" โอเฟียร์ตกใจเล็กน้อยตอนแรกแต่เธอดูตื่นเต้น "ดี ตอนนี้เจ้าสามารถไปได้แล้ว" แองเจเล่โบกมือขวา "ค่ะนายท่าน" โอเฟียร์คว้าเสื้อผ้าของเธอและออกจากห้องโดยไม่ได้ สวมพวกมัน ประตูค่อยๆปิดลง แองเจเล่ยืนอยู่ข้างหน้าฐาน มีเส้นสีเงินกำลังกะพริบในสายตาของเขา ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร คริสตัลเรืองแสงบนผนังไม่มีพลังงานและ แหล่งที่มาของแสงในห้องเพียงแห่งเดียวนั้นมาจากคบเพลิงที่กำลังลุ ก ไหม้ แสงจากเปลวไฟได้ส่องลงบนใบหน้าของแองเจเล่ในขณะที่สีหน้าของ เขาเปลี่ยนไปหลายครั้ง 'ถ้าข้าประสบความสำเร็จในครั้งนี้....ด้วยสายเลือดของข้า ความสามารถในการสืบพันธุ์ของโอเฟียร์และเทคนิคลับของผู้สืบทอด ข้าก็อาจจะตรวจสอบสมมติฐานสุดท้ายของข้าได้' เขาปลูกเลือดของเขาไว้ในท้องของโอเฟียร์และเพิ่มการผสานสายเลือด เหมือนเมล็ด ถ้าเขาประสบความสำเร็จเขาก็จะมีผู้สืบทอดของตัวเอง ผู้สืบทอดที่รวม สายเลือดโบราณ แม้ว่าผู้สืบทอดจะอ่อนแอกว่าเขาแต่ผู้สืบทอดก็ยังสามารถพัฒนาพลัง ของตนเองได้ในดินแดนฝันร้าย สายเลือดบริสุทธ์ิถูกสกัดด้วยชิปจึงแข็งแกร่งกว่าลอร์ดในดินแดนนีนี่ เป็นความลับที่ใหญ่ที่สุดของแองเจเล่และนี่เป็นสิ่งที่เขาสามารถพึ่งพา ได้ ถ้าเขาสามารถปรับปรุงผู้สืบทอดด้วยวิธีการฝังเลือดเขาก็เพียงต้องจ่าย เพียงเล็กน้อยเพื่อที่จะได้รับผู้ช่วยที่แข็งแกร่ ง นั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมร่างผนึกถึงต้องการสร้างผู้สืบทอดของ ตัวเอง ตอนที่387: เยี่ยมชม (2) แปลนิยาย.วันอาทิตย์ที่10 มิถุนายน 2018 สิบวันต่อมาแองเจเล่ก็พบกับตัวแทนจากตระกูลกู้ดนาวและพวกเขาก ็ ได้บอกรายละเอียดเกี่ยวกับพื้นที่ที่อยู่ใกล้คฤหาสน ์นอกจากนี้เขาบอก ให้ตระกูลจับแมลงต่างๆและรวบรวมพืชต่างๆให้เขา แองเจเล่มอบหิน เวทมนต์ให้พวกเขากับทุกสายพันธุ์ใหม่ที่พวกเขาพบ เขาใช้เวลาว่างส่วนใหญ่ในดินแดนฝันร้ายกับแมงป่องคริสตัลที่เปิดใช้ งานและดูดซับแกนคริสตัลที่เขาได้รับจากสระเลือดที่ปีศาจตามอบให้ เขา นอกจากนี้เขากำลังรอการเปลี่ยนแปลงร่างกายของโอเฟียร ์ น่าเศร้าที่วงเวทบนท้องของโอเฟียร์ได้หดลงและอ่อนแอลง เธอฟื้นคืน ความสามารถในการสืบพันธุ์แต่เมล็ดมันไม่เติบโต แองเจเล่ตรวจสอบร่างกายของโอเฟียร์และสังเกตเห็นบางอย่างเกิด ขึ้นกับหญิงสาว เขามองเห็นว่าดวงตาของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นสีแดง พวกมันดูคล้ายกับสีของดวงตาเขา หนึ่งเดือนต่อมา.... ในดินแดนฝันร้าย แองเจเล่มองไปที่โอเฟียร์ในขณะที่เขาย่นคิ้ว ผิวหนังของหญิงสาวดู นุ่มนวลกว่าเดิมและมันดูเหมือนว่าเธอมีเขา เขาลูบแขนของหญิงสาวเล็กน้อย "อั๊ก" โอเฟียร์กัดริมฝีปากของเธอ ร่างกายของเธอสั่นและดวงตาของเธอ ก็กลอกขึ้น ดูเหมือนว่าเธอถึงจุดสุดยอดอีกครั้ง ส่วนลับของหญิงสาว เปียก "นั่นคือการเปลี่ยนแปลงที่เจ้าสังเกตเห็นหรือ" แองเจเล่ลดมือลงและเริ่ม คิด "แม้ว่าเจ้าจะสามารถสืบพันธุ์ได้อีกครั้งแต่ร่างกายของเจ้าก็ยัง อ่อนไหวจนเจ้าแทบจะ....ขอโทษ ดูเหมือนว่ามีบางอย่างผิดปกติ ระหว่างการทดลองหรือบางที...." เขาไม่ได้จบประโยค สายเลือดของสาวแมงป่องอยู่ในสายเลือดผสานที่ฝังอยู่ในร่างกายของ โอเฟียร ์สาวแมงป่องมีชื่อเสียงในเรื่องความสำส่อนของเธอ สภาพของ โอเฟียร์เป็นผลมาจากสายเลือด "ขอโทษ ท่านช่วยข้าได้ไหม....จัดการกับสภาพของข้า.....มันไม่เป็นไร ถ้าข้าไม่สามารถฟื้นตัวจากอาการนี้ได้อย่างสมบูรณ์แต่ร่างกายของข้า อ่อนไหวจนแทบจะไม่สามารถสวมเสื้อผ้าได้เลย...." โอเฟียร์อายและ ตอบในขณะที่กำลังหายใจอย่างหนัก "ขอโทษแต่ข้าจะลองดู" แองเจเล่พยักหน้าขอโทษ เขาหันปลอกแขนสีแดงเข้มบนแขนขวาของเขาเล็กน้อย ชี่ มีลูกไฟสีม่วงปลดปล่อยออกมาจากเปลวไฟ ลูกไฟขยายตัวและลงบนผิวของร่างกายของโอเฟียร์แล้วจมเข้าไปใน ผิวหนังของเธอ โอเฟียร์รู้สึกดีขึ้นหลังจากลูกไฟหายไปหมด "ข้าต้องทำซ้ำกระบวนการนี้ทุกๆครึ่งปีเจ้าต้องมาหาข้าให้ทันเวลา เพราะความอ่อนไหวของร่างกายของเจ้าลดต่ำลงชั่วคราว มันเป็น เหมือนน้ำที่เติมเข้าไปในบอลลูนแต่บอลลูนจะระเบิดในอีกครึ่งปีและน้ำ ทั้งหมดจะ.....ยังไงก็ตาม เพียงแค่ทำให้แน่ใจว่าเจ้าจำวันได้" แองเจ เล่อธิบาย "นอกจากนี้ข้าจะบอกเจ้าอีกครั้ง เจ้าต้องการที่จะให้ร่างกาย ของเจ้าอยู่ในร่างนี้จริงๆใช่ไหม" "ค่ะ และข้าขอบคุณสำหรับการฟื้นฟูความสามารถในการสืบพันธุ์ให้ข้า มันมักจะเป็นความฝันของข้า ผลกระทบมีเพียงร่างกายที่อ่อนไหวและ ข้าสามารถอาศัยกับมันได้" โอเฟียร์ตอบด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง แองเจเล่ยักไหล่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมการคลอดเด็กถึงสำคัญกับหญิง สาว "เอาล่ะ วันนี้พอแค่นีเจ้าไปพักผ่อนได้" ทันใดนั้นเขาก็หันกลับไปและ มองออกไปนอกหน้าต่าง "ค่ะนายท่าน" โอเฟียร์ลุกขึ้นและมองไปที่ฐานที่เปียก เธอคว้าเสื้อผ้า แล้วค่อยๆเดินออกห้องและปิดประตู แองเจเล่โบกมือขวาและคราบทั้งหมดบนฐานก็ระเหย มันเป็นคาถาทำ ความสะอาดที่มักจะใช้ทำความสะอาดชุดคลุมยาวของพ่อมด มัน เหมาะสำหรับเวลานี แองเจเล่ค่อยๆเดินไปที่หน้าต่างหลังจากที่ทุกอย่างสะอาด เขามองเห็น ชายคนหนึ่งกำลังยืนอยู่เงียบๆในป่า ชายคนนั้นสวมฮู้ดสีดำ เขาเงยหน้าขึ้นหลังจากที่สังเกตเห็นว่าแองเจเล่ กำลังจ้องที่เขาและเปลี่ยนเป็นสาวสวยที่มีใบหน้าซ่อนอยู่ภายใต้ หน้ากากสีม่วง แองเจเล่หรี่ตา เขาเปิดหน้าต่างและกระโดดลงไป ตุ้บ เขาลงบนพื้นอย่างเงียบๆและกระโดดไปข้างหน้า เขาเปลี่ยนเป็นเงาดำ พุ่งผ่านบาเรียและหยุดข้างหน้าผู้หญิงนั้น "เฮ้ ฟีนิกซ์ มันสักพักหนึ่งแล้ว" ผู้หญิงคนนั้นมีรอยยิ้มที่อ่อนโยนบน ใบหน้าของเธอ "ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือข้าระหว่างการประมูล ข้าเพียงแค่ผ่านมาแล้วข้าจำได้ว่าเจ้าอาศัยอยู่ที่นี่" "ผ่านมาหรือ" แองเจเล่เหลือบไปรอบๆ เขามองเห็นร่องรอยของพลังงาน ในอากาศที่ถูกทิ้งไว้โดยปีศาจตา นอกจากนี้เขายังสังเกตเห็นอนุภาค พลังงานที่ทิ้งไว้โดยสิ่งประดิษฐ์เวทมนต์ของมนุษย์ อนุภาคพลังงาน เหล่านั้นไม่ได้ผสมกับพลังสายเลือด พวกมันเป็นเหมือนกับพลังงานที่ เขาพบในโลกหลั ก "เจ้ากำลังไล่ตามใครอยู่งั้นหรือ" เขาถามเสียงเบา "ใช่ มีแลงบางตัวพยายามที่จะสร้างปัญหาในเมืองของข้าและข้ า ตัดสินใจที่จะส่งหนึ่งในร่างปลอมของข้ามาที่นี่" ปีศาจตาไม่ลังเลที่จะ บอกแองเจเล่ว่าสิ่งที่เขากำลังเห็นเป็นเพียงร่างปลอม "น่าสนใจ แมลงเหล่านั้นยังพยายามหลบหนีอยู่งั้นหรือ" แองเจเล่ พยายามเดาว่าทำไมปีศาจตาถึงมาเยี่ยมเขาอย่างกะทันหัน เขาสงสัย ว่าปีศาจตาเริ่มสงสัยหรือไม่ "ใช่ แมลงเหล่านั้นหนีเก่งและหนึ่งในนั้นเกี่ยวข้องกับโบสถ์เก่า ยังไงก ็ ตาม หยุดพูดเรื่องน่าเบื่อเหล่านั้นกันเถอะ นอกจากนี้ทำไมเจ้าถึงไม่ แสดงให้ข้าเห็นอาณาเขตของเจ้า ข้าคิดว่าข้าปฏิบัติกับเจ้าอย่างดีใน บ้านของข้า" ปีศาจตากลอกตาของเธอและขดริมฝีปากยิ้ม แองเจเล่เริ่มกังวล เขาไม่มีข้ออ้างที่จะให้ปีศาจตาออกไป อย่างไรก็ตาม เฟรย่าและโอเฟียร์จะทำให้เธอสงสัยมากขึ้นถ้าเธอเห็นพวกหล่อน เขาเริ่มคิดและพยายามหาข้ออ้างที่ยอมรับได้ "หืม นั่นเป็นมนุษย์ในที่พักของเจ้าใช่ไหม และเป็นผู้หญิง" ทันใดนั้น ปีศาจตาก็เปิดปากของเธอก่อนที่แองเจเล่จะพูดอะไร "เธอดูสวย" สายตาของปีศาจตกมองไปที่คฤหาสน ์ แองเจเล่หันหัวไปและเขาตกใจ เฟรย่ากำลังจ้องมาที่พวกเขาที่ด้านหน้าของประตูด้วยความอยากรู้ "นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเจ้าถึงไม่กินอาหารของเจ้าที่งานเลี้ยงใช่ไหม ข้า ไม่รู้ว่าเจ้าชอบ......ไม่ต้องกังวล มันจะเป็นความลับระหว่างเรา" ปีศาจ ตามองที่แองเจเล่แปลกๆ "ข้าให้หญิงสาวที่ดีที่สุดที่ข้ามีให้เจ้าในวันนั้น ...." "ข้าเป็นเป็นห่วงว่าเจ้าจะกินเธอโดยบังเอิญ ข้าเริ่มฝึกฝนเธอตั้งแต่เธอ ยังเด็กและข้าต้องการให้เธอเป็นตัวทดลองพิเศษ" "มันจะไม่เกิดขึ้น" ปีศาจตาหัวเราะ "นอกจากนี้เจ้าจะโจมตีข้าถ้าข้าทำ อย่างนั้นใช่ไหม เจ้าแข็งแกร่งกว่าก่อนหน้านีข้าสันนิษฐานว่าเจ้าได้ ทำลายผนึกของเจ้าแล้วใช่ไหม" "ไม่ข้ายังอ่อนแอกว่าเจ้า" แองเจเล่ยิ้มและส่ายหัว "เอาล่ะ โปรดตามข้า มา" "เจ้าพูดแบบนั้นมาสักพักหนึ่งแล้ว" ปีศาจตาถอนหายใจ "ข้าขอโทษ" แองเจเล่สังเกตเห็นว่าอารมณ์ของผู้หญิงคนนี้ไม่เสถียรแต่เขาไม่มี ทางเลือกอื่นนอกจากเชิญเธอเข้าไปในคฤหาสน ์ แองเจเล่สามารถกลับไปที่โลกหลักได้ถ้ามีอะไรผิดพลาดแต่เฟรย่าจะมี ปัญหาและนั่นจะเป็นปัญหา ปีศาจตาเข้าบาเรียป้องกันกับแองเจเล่ ปีศาจตามองไปรอบๆด้วยความอยากรู้เฟรย่าเฝ้าดูแองเจเล่เชิญคน แปลกหน้าเข้าคฤหาสน์และเดินไปหาพวกเขา เธอกระโดดเข้าไปใน อ้อมแขนของแองเจเล่ "เธอเป็นใคร" เฟรย่าเหลือบมองที่ปีศาจตาในขณะที่เธอกอดแองเจเล่ แองเจเล่ถูผมของเฟรย่าและพูดเสียงอ่อนโยน "ไม่ต้องกังวล เธอเป็น เพื่อนของข้าและเธอเพียงมาเยี่ยมที่นี่" มีรอยยิ้มที่อ่อนโยนปรากฏบนใบหน้าของปีศาจตา "ข้าชื่อว่าเดซี่ ยินดีที่ได้รู้จัก" เธอยกมือขวาขึ้นและมีผลไม้สีน้ำเงินขนาด เล็กบนฝ่ามือของเธอ ผลไม้ดูเหมือนวอลนัท "นี่เป็นของขวัญเล็กๆให้เจ้า มันเป็นแอปเปิ้ลสีน้ำเงินที่ไม่มีพิษ" "แอปเปิ้ลน้ำเงิน ชื่อของข้าคือเฟรย่า เดซี่ท่านสวยมาก" สีหน้าของเฟร ย่าผ่อนคลายลงหลังจากที่เห็นรอยยิ้มของปีศาจตาและเธอเอื้อมมือไป หยิบแอปเปิ้ลจากมือของปีศาจตา "ขอบคุณ" แองเจเล่มองที่แอปเปิ้ลและลูบหลังของเฟรย่า "เอาล่ะ ไปที่สวนกับโอ เฟียร ์เราจะสนทนากันสั้นๆ" "ตกลง" เฟรย่าพยักหน้าและกระโดดออกมาจากแขนของแองเจเล่แล้ว เดินไปที่สวน แองเจเล่รู้สึกผ่อนคลายในขณะที่หญิงสาวหายไปจากสายตาของปีศาจ ตา "เป็นหญิงสาวที่บริสุทธ์ิและน่ารัก ข้าไม่สามารถต่อต้านรอยยิ้มของเธอ ได้" ปีศาจตามองไปที่แองเจเล่ 'มันเป็นเพราะเจ้าต้องการกินเธอ' แองเจเล่คิดโดยไม่ได้พูดออกไป "เอาล่ะ ข้าจะพาเจ้าไปดูรอบๆ ข้าขอโทษด้วยที่สถานที่นี้มันเล็กกว่า เมืองของเจ้าและข้าไม่ได้เตรียมอะไรไว้" "ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง" ตาของปีศาจตาล้อมรอบไปด้วยแสงสีม่วง ดู เหมือนว่าเธอกำลังวางแผนอะไรบางอย่าง โอเฟียร์ได้ยินเสียงด้วยเช่นกัน เธอกำลังจ้องไปที่ปีศาจตาด้วยความ กลัวจากข้างประตูเธอปิดปากด้วยมือทั้งสองและพยายามอย่างดีที่สุด เพื่อที่จะสงบลง อย่างไรก็ตาม เธอเพียงเฝ้าดูแองเจเล่นำปีศาจตามาที่ คฤหาสน ์ เธอรู้จักปีศาจตา มันเป็นสัตว์ประหลาดที่เธอเห็นในเซลล์เลือด มันเป็น คนที่มาคอยตรวจสอบว่าอาหารยังสดอยู่หรือไม่....  ภายนอกคฤหาสน ์มีคนสามคนค่อยๆเดินออกมาจากพุ่มไม้หลังจากที่ แองเจเล่เข้าคฤหาสน์กับปีศาจตา "สคาร์เฟอโร่เจ้าสบายดีไหม บาดแผลของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง" คนที่ นำหน้าถามคนที่อยู่ข้างหลังเขา "ข้าไม่เป็นไร ข้าไม่รู้ว่าเมืองนั้นเป็นอาณาเขตของสัตว์ประหลาดนั้น ข้า ได้ทำพลาด" สคาร์เฟอโร่ตอบเสียงเข้มในขณะที่เขาจับแขนขวาแน่น "มันเป็นความผิดทั้งหมดของข้า ข้าขอโทษ" คนสุดท้ายเป็นผู้หญิง เธอ กำลังสวมเกราะหนังที่ดูเหมือนบิกินี่ที่มีชุดคลุมสีดำยาว "ถ้าสัตว ์ ประหลาดนั้นไม่พบคนที่เธอรู้จักเธอก็จะพบเราและบังคับให้เราเปิดใช้ สิ่งประดิษฐ์บัตรเวทมนต์ที่อาจารย์มอบให้เรา" ผู้หญิงคนนั้นฟังดูหดหู่ "นอกจากนี้มันดูเหมือนมีสัตว์ประหลาดอีกตัวอยู่ที่นี่แต่ข้าเห็นหญิงสาว ข้างประตูเมื่อพวกเขากำลังคุยกัน เราต้องบอกอาจารย์ของเราเกี่ยวกับ สถานการณ ์ข้อมูลอาจจะช่วยพ่อของเจ้าได้" หัวหน้าพูดเสียงเบา "เอา ล่ะ เราต้องออกไปก่อนที่พวกเขาจะพบเรา" "ตกลง" อีกสองคนเห็นด้วย ทั้งสามกระโดดกลับไปในพุ่มไม้และปกปิดตคัวเองในควันดำที่ออกมา จากที่ไหนสักแห่ง พวกเขาเริ่มวิ่งไปในทิศทางตรงกันข้ามกับคฤหาสน ์ ตอนที่388: ความกลัว (1) แปลนิยาย.วันอังคารที่12 มิถุนายน 2018 เมื่อวานเหนื่อยเลยไม่ได้แปล วันนี้ก่อนแปดโมงเดี๋ยวแถมให้อีกตอน ครับ แองเจเล่และปีศาจตาเดินไปด้วยกันตามทางเดินบนชั้นแรก ทางเดินถูกเปิด ทางซ้ายมันนำไปสู่ห้องนั่งเล่นของอาคารหลักและ ทางขวาเป็นแม่น้ำแนส ดวงอาทิตย์กำลังตกและมีหมอกบางๆเหนือผิวน้ำของแม่น้ำเหมือน ผ้าเช็ดตัวไหมกำลังลอย แองเจเล่เดินนำและเหลือบไปมองที่ผิวเข้มของแม่น้ำแนส "แม่น้ำเยี่ยมยอดแต่มันเป็นสิ่งที่น่าสนใจเพียงแห่งเดียวในอาณาเขต ของข้าเท่านั้น ข้าหวังว่ามันจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง" เขาตรวจสอบ พฤติกรรมของปีศาจตาตลอดเวลาในขณะที่เดินเพื่อทำให้แน่ใจว่าเธอ จะไม่พยายามโจมตีเขา ปีศาจตาตามหลังเขาแองเจเล่ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า "ข้าไม่ผิดหวังเลย ข้าชอบสถานที่ของเจ้ามากกว่าของข้า มันเยี่ยมและ เงียบสงบ" "มันเยี่ยมมากที่เจ้าพูดแบบนั้น" แองเจเล่ส่ายหัวและเขาพูดไม่ออก เล็กน้อย พวกเขาเดินผ่านสระที่มีน้ำสะอาด "มันเป็นสระที่ข้าสร้างมาสักพัก ข้าว่ายเป็นครั้งคราว" "น่าสนใจ สระว่ายน้ำหรือ" ปีศาจตามองไปที่สระด้วยความอยากรู้ พวกเขาออกจากพื้นที่สระและไปถึงสวนอย่างรวดเร็ว "เอาล่ะ นี่เป็นสวนของข้าและข้ามีพืชหายากบางอย่างที่นี่" แองเจเล่ชี้ไป ที่สวน ปีศาจตาดูไม่สนใจ โอเฟียร์และเฟรย่ากำลังดูแลดอกทานตะวันอย่างระมัดระวัง พวกเธอ กำลังรดน้ำและตัดแต่งดอกไม้ สายตาของปีศาจตาตกลงไปที่โอเฟียร ์ "ข้ามีอาหารจำนวนมากแบบนั้นในเมืองของข้า เพียงแค่บอกข้าถ้าเจ้า ต้องการอีก ข้าจะส่งมาให้เจ้า" "ถ้ามันฟรีนะ" แองเจเล่ยิ้ ม "มันไม่ฟรี" ปีศาจตากลอกตาของเธอ "เอาล่ะ ไปกันเถอะ" ทันใดนั้นเธอ ก็หยุดก่อนที่จะออกจากสวน ปีศาจตารีบหันไปมองที่โอเฟียร์อีกครั้ง "หืม พลัง...." ปีศาจตาดูตกใจ "ผู้สืบทอด เดี๋ยวก่อน!" แองเจเล่ตกใจแต่สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยน เขารอปีศาจตาพูดจบ "พลังน่าสนใจ ข้าคิดว่าข้าพบพลังจากราชาแมงป่องจากมัน...." ปีศาจ ตาหันกลับมามองที่แองเจเล่"ฟีนิกซ ์เจ้ามอบสัตว์เลี้ยงตัวนั้นให้ข้าได้ ไหม ข้าจะส่งตัวที่ดีกว่านี้มาให้ยี่สิบตัวและเจ้าสามารถทำอะไรก็ได้ ตามที่เจ้าต้องการกับพวกมัน เจ้าคิดว่าอย่างไร" "ขอโทษ นี่เป็นตัวต้นแบบและข้ายังต้องการมัน" แองเจเล่ส่ายหัวและ ปฏิเสธข้อเสนอ "เอาล่ะ ให้ข้าอธิบาย" เขาฝังสายเลือดผสานในร่างกาย ของโอเฟียร์ไม่นานมานี้และปีศาจตาพบความจริงเพียงทดสอบง่ายๆ กับหญิงสาว ปีศาจตาจ้องที่แองเจเล่หลายนาทีและยิ้ม เธอไม่ได้พูดอะไรอีก "ไปกันเถอะ ข้าจะพาไปดูพื้นที่อื่น" แองเจเล่หันกลับไปและเริ่มเดินอี ก ครั้ง พวกเขาผ่านสวนและไปถึงสังเวียน "นี่เป็นสถานที่ที่ข้าฝึกฝนทักษะของข้า เพียงแค่ทักษะกายภาพเพราะ ทักษะพลังงานอาจจะทำลายฐาน นอกจากนี้บางครั้งข้า...." แองเจเล่ ถูกขัดก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค "ข้าจะมอบทาสให้เจ้า 100 ตัวเป็นชิ้นๆ เจ้าจะว่ายังไง" ปีศาจตาไม่ยอม แพ้ แองเจเล่ยักไหล่"ข้าไม่เอา ขอโทษ" "200" มีรอยยิ้มขอโทษบนใบหน้าของแองเจเล่ "300! รวมถึงชิ้นเนื้อขุนนางคุณภาพสูง!" สีหน้าของปีศาจตาเย็นชา "ฟีนิกซ์ คิดให้ดีก่อนที่จะตอบคำถามของข้า" รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าของแองเจเล่ด้วยเช่นกัน เขาจ้องที่ปีศาจตา "ปีศาจตา มันไม่เกี่ยวกับจำนวนชิ้นเนื้อที่เจ้าสามารถมอบให้ข้า" ปีศาจตายืนอยู่ตรงกลางโถง มีกระแสพลังงานน้ำวนล่องหนปรากฏรอบ ร่างกายของเธอและสายลมเริ่มพัดทั้งพื้นที่ แองเจเล่และปีศาจตาจ้องกันอย่างสงบแต่ไม่มีใครขยับ บรรยากาศเริ่ม หนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ "ฟีนิกซ์ อย่าโลภเกินไป...." ปีศาจตาขดริมฝีปาก "เจ้ามอบสิ่งที่ข้ า ต้องการมาดีกว่า...." "ข้าบอกเจ้าแล้ว มันไม่เกี่ยวกับราคา" แองเจเล่พูดเสียงเข้ม "ปีศาจตา อย่าทำให้มันเป็นเรื่องยากสำหรับเราทั้งสอง" ปีศาจตายังจ้องแองเจเล่ หลายนาทีต่อมา ทันใดนั้นเธอก็หัวเราะเบาๆ "ช่างมันเถอะ มันเป็นเพียงแค่เนื้อ เราไม่ควรจะผิดใจกันเพียงเพราะ เรื่องนี้ มันไม่คุ้ม" แองเจเล่คลายการแสดงออกของเขาในขณะที่บรรยากาศดีขึ้น "เจ้าพูด ถูก เอาล่ะ ข้าจะพาเจ้าไปดูสถานที่อื่นที่ข้าต้องการให้เจ้าดู" เขาหันกลับไปและเริ่มเดินอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม เขาสังเกตว่ามีคลื่น พลังงานที่รุนแรงมาจากข้างหลังทันที แองเจเล่ไม่มีเวลาคิด เขาหันกลับไปและปลดปล่อยลูกปัดเปลวไฟ หลายลู ก ตุ้บ แสงสีดำและแสงสีแดงระเบิดพร้อมกันแต่ทางเดินไม่ได้รับความ เสียหาย มันเกือบจะดูเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นและคลื่นพลังงาน หายไปหลังจากผ่านไปหลายวินาที แองเจเล่กระโดดไปข้างหลังเล็กน้อยและมองที่ปีศาจตา "เอาจริงหรือปีศาจตา" ปีศาจตายืนอยู่เงียบๆและมีรอยยิ้มที่อ่อนหวานปรากฏบนใบหน้าของ เธอ "มันเป็นอุบัติเหตุ" เธอดูไม่สนใจ "นอกจากนี้ข้าต้องการรู้ว่าพลังของเจ้า ฟื้นฟูแล้วหรือยัง เจ้าบอกว่าร่างกายภาพของเจ้ายังอ่อนแอเมื่อหลาย วันก่อน อย่างไรก็ตาม ข้ามองเห็นว่าเจ้ากำลังฟื้นตัวเพียงแค่ดูจาก ปฏิกิริยาของเจ้า" "อย่างงั้นหรือ" แองเจเล่จ้องเธออย่างสงบ "ไม่เอาน่า ข้าไม่โง่นี่เป็นอาณาเขตของเจ้า...." ปีศาจตาหัวเราะเบาๆ แต่แองเจเล่ยังจ้องไปที่เธอ ในที่สุดเธอก็ยอมแพ้"เอาล่ะๆ ข้าจะไม่เอามันไปจากเจ้า ข้าไม่รู้ว่าเจ้า จะโกรธ" "มันเยี่ยมมากถ้าเจ้าเข้าใจ" แองเจเล่หรี่ตา "เอาล่ะ ขอบคุณที่มาเยี่ยม ข้าแต่ข้าว่าพอแค่นี้เถอะ โปรดระวังตัวด้วยเมื่อเจ้าออกไป" เขาบอกปีศาจตาให้ออกไป "เจ้าแน่ใจว่าเจ้าไม่ต้องการค้างคืนกับข้า ข้าจะทำทุกสิ่งให้เจ้าเพื่อ ชดเชย" ปีศาจตากลอกตาสีม่วงของเธอเล็กน้อยและเธอพยายามเกลี้ย กล่อมแองเจเล่ "ทุกที่ ทุกรูนอกจากนี้เจ้าสามารถทำมันด้วยร่างจริ ง ของเจ้า" แองเจเล่ไม่สนใจเลย "ขอบคุณแต่ข้าขอผ่าน มันเริ่มดึกและข้าต้องการ พักผ่อน" ปีศาจตาถอนหายใจและเธอดูเศร้าเล็กน้อย "ไม่เป็นไร ข้าจะเยี่ยมเจ้า อีกครั้งในภายหลั ง ข้าไม่ดึงดูดพองั้นหรือ" เธอหันกลับไปและร่างกาย ของเธอเปลี่ยนเป็นลูกไฟสีม่วงอย่างรวดเร็ว เปลวไฟเท่ากำปั้นบินผ่านบาเรียป้องกันอย่างไม่มีปัญหาและหายไปใน ท้องฟายามค่ำคืน แองเจเล่เฝ้าดูปีศาจตาจากไปอย่างเงียบๆ หลายนาทีต่อมา "อั๊ก!" ทันใดนั้นเขาก็ปิดปากด้วยมือทั้งสอง มีเลือดไหลออกมาจากช่องว่าง ระหว่างนิ้วของเขา "ข้าได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีเดียวงั้นหรือ" แองเจเล่เอาลบเลือดออก จากมือของเขา "ปีศาจตากำลังทำลายผนึกและแม้แต่ร่างปลอมของเธอ ก็สามารถสร้างความเสียหายกับข้าได้ ข้าอาจจะต้องแปลงร่าง...." แองเจเล่ยังสงบหลังจากจบประโยค เขามองไปที่ทิศทางที่ปีศาจตาจาก ไปและมีจุดแสงสีน้ำเงินกำลงกะพริบข้างหน้าสายตาของเขา ******************************** ครึ่งเดือนต่อมา.... ในป่าเชอร์รี่ของโลกหลั ก มันเป็นช่วงเช้าตรู่แสงแดดได้ส่องลงบนพื้นดินผ่านช่องว่างระหว่าง ใบไม้ต้นไม้และหมอกสีขาวก็ลอยอยู่ในป่า มีชายสวมชุดคลุมยาวกำลังเคลื่อนที่ผ่านระหว่างต้นไม้ฝีเท้าของเขาดัง เล็กน้อยในป่าที่เงียบสงบ ต้นไม้สูงและเถาวัลย์บนพื้นไม่สามารถหยุดเขาจากการไปข้างหน้าได้ มันดูเหมือนชายคนนี้คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมที่นี่ เขาค่อยๆหยุดบนหน้าผาในหลายนาทีต่อมา มีต้นไม้ขนาดมหึมา ข้างหน้าเขา ลำต้นของต้นไม้มีเส้นผ่าศูนย์กลางกว่าสิบเมตร เงาของต้นไม้สูงร้อย เมตร มีจุดแสงจากแสงแดดกำลังกะพริบบนผิวของพื้นดินเพราะมันได้ ส่องผ่านช่องว่างระหว่างใบไม้ที่กำลังสั่นไหว มีเถาวัลย์สีเขียวเข้มที่มีดอกสีขาวบนลำต้นของต้นไม้ ชุดคลุมดำก้าวไปข้างหน้าและยืนอยู่ข้างหน้าต้นไม้เขาเอาฮู้ดออกแต่ก ็ ยังสวมหมวกสีดำ มันเป็นหมวกโลหะปกติที่มีผิวทองแดง หมวกเพียงปกคลุมใบหน้าของ เขา ชายคนนั้นแตะบนดอกสีขาวดอกหนึ่งเบาๆ ชี่ ดอกได้บานและมันเปลี่ยนเป็นดอกไม้สีขาวที่น่าดึงดูด มีกลิ่นหอมที่ เข้มข้นอบอวลไปทั่วอากาศเมื่อดอกไม้บาน มันเป็นกลิ่นลึกลับที่เหมือน กลิ่นของแอปเปิ้ล น่าแปลกที่มีใบหน้ามนุษย์สีขาวตรงกลางของดอกไม้ขนาดเท่าเล็บ ดวงตาบนใบหน้าค่อยๆลืมตาและมองมาที่ชายที่ยืนอยู่ข้างหน้า "กรีน เจ้าอยู่นี่" ใบหน้ามนุษย์พูดเสียงเข้ม ชายชุดดำคือแองเจเล่ เขากลับที่โลกหลักเพื่อฟื้นฟูและสังเกตเห็ น ข้อความจากหอคอยพ่อมดมืด มันเป็นเรื่องว่าเขาจะเป็นสมาชิกหลัก ขององค์กรหรือไม่ แองเจเล่คิดชั่วครู่และตัดสินใจที่จะตอบคำเรียก อย่างไรก็ตามเขาได้มี เซ็นสัญญากับองค์กรก่อนแล้วก่อนที่เขาจะเป็นสมาชิกหลัก มันเป็ น สัญญาใหม่ที่ปรุบปรุงเร็วๆนีผลที่ตามมามันจะน่ากลัวถ้าเขาผิด สัญญา หอคอยพ่อมดมืดเริ่มคัดเลือกสมาชิกหลักทันทีหลังจากที่เสร็จสิ้นการ ปรับปรุงสัญญาและองค์กรพยายามที่จะทำให้สมาชิกหัวกะทิ เปลี่ยนเป็นกองกำลังที่แข็งแกร่ง มีสมาชิกหัวกะทิมากมายที่ไม่แน่ใจว่าพวกเขาควรเป็นสมาชิกหลักของ องค์กรหรือไม่เนื่องจากสัญญาวิญญาณตัวใหม่ สมาชิกหัวกะทิ มี ศักยภาพสูงและส่วนใหญ่ค่อนข้างแข็งแกร่งเมื่อเทียบกับสมาชิ ก ธรรมดา ถ้าพวกเขาเป็นสมาชิกหลักขององค์กรหลังจากที่เซ็นสัญญา พวกเขาก็จะต้องมีความภักดีต่อองค์กร มันเป็นวิธีที่ยอดเยี่ยมในการ สร้างกองกำลังที่แข็งแกร่ ง แองเจเล่รู้ทันทีว่ามีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นในหอคอยพ่อมดมืดหลังจากอ่าน ข้อความ ตอนที่389: ความกลัว (2) แปลนิยาย.วันพุธที่13 มิถุนายน 2018 แองเจเล่ได้เสร็จสิ้นภารกิจหลายภารกิจจากหอคอยพ่อมดมืดในช่วง หลายปีที่ผ่านมาและได้รวบรวมคะแนนไว้มากแต่เขาใช้เฉพาะสิ่งที่ จำเป็นเช่นการซื้อวัสดุที่หายากมาก วิเวียนไม่สามารถหาวัสดุเหล่านั้นให้เขาได้พวกมันถูกขายให้กับ สมาชิกของหอคอยพ่อมดมืดที่ได้สำรวจโบราณสถานที่อันตราย แองเจเล่บอกโอเฟียร์และเฟรย่าว่าปีศาจตาเป็นสัตว์ประหลาดที่ อันตรายก่อนที่จะออกจากดินแดนฝันร้าย แม้ว่าเฟรย่าจะพบว่ามันยาก ที่จะเชื่อแต่เธอก็ยังพยักหน้าและเห็นด้วยกับสิ่งที่แองเจเล่เพิ่งพูด หญิ ง สาวไม่ได้โต้แย้ ง หลังจากที่ทุกอย่างเสร็จสิ้นเขาก็เอาคริสตัลแกนเลือดที่ถูกมอบให้โดย ปีศาจตามาโลกหลักและดูดซับพลังทุกวัน คริสตัลบรรจุไปด้วยพลั ง สายเลือดบริสุทธ์ิและมันสามารถช่วยแองเจเล่ปรับปรุงร่างกายของเขา หอคอยพ่อมดมืดได้ส่งข้อความมาให้เขาก่อนที่เขาจะดูดซับพลัง ทั้งหมดจากคริสตัล แองเจเล่สงบลงและยืนอยู่ข้างหน้าดอกไม้เขายกมือซ้ายขึ้น มีแหวนอ เมทิสต์รูปดวงตาอยู่ที่นิ้วกลางมือซ้ายของเขา "ที่นี่มีกี่คน" แสงสีน้ำเงินกะพริบบนผิวของแหวน ใบหน้ามนุษย์เหลือบมองที่แหวน "เจ้าคิดว่าข้าไม่เชื่อเจ้าหรือ เจ้าไม่ต้องแสดงแหวนนั้นให้ข้า....มีคนอยู่ ที่นี่ประมาณยี่สิบคนและพวกเขาทุกคนเป็นหัวกะทิในพื้นที่นีเอาล่ะ เข้าไปได้แล้ว" แองเจเล่ยิ้ม "ข้าจะแสดงแหวนให้เจ้าดูเพราะมันเป็นกฎ" เขาลดมือลง "เอาล่ะ ตอนนี้ข้าขอตัวก่อน ข้าจะพูดกับเจ้าในภายหลัง" "ตกลง" ใบหน้ามนุษย์ตอบ แองเจเล่เดินผ่านต้นไม้เขาหยุดที่ขอบหน้าผาและกระโดดลงไป ข้างล่างหน้าผาเป็นหุบเขาที่ไม่มีที่สิ้นสุด สิ่งเดียวที่มองเห็นคือหมอกสี ดำหนา มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเดินทางไปสำนักงานใหญ่ขององค์กรแต่แองเจเล่ ยังพบว่าวิธีนี้มันไม่สะดวก ร่างกายของเขากำลังตกลงไปด้วยความเร็วสูง ลมแรงได้พัดผ่าน กางเกง แขนเสื้อและปกคอเสื้อของเขา เขารู้สึกถึงความร้อนบนผิวหนัง ของเขาที่หายไป วู้ดดด เสียงเกิดจากลมเป็นเพียงเสียงเดียวที่เขาได้ยินและผิวหนังของเขาเริ่ ม เปียก หมอกสีดำเริ่มหนาขึ้นเรื่อยๆหลังจากที่เขาตกลงไปสักพัก มันเกือบจะ ปิดกั้นสายตาของแองเจเล่อย่างสมบูรณ ์ แองเจเล่รู้สึกว่าน้ำหนักลดลงเรื่อยๆเมื่อตกลงไป หลายนาทีต่อมาเขาก ็ ยืนอยู่บนเมฆสีดำและมันไม่ได้รู้สึกเหมือนว่าเขาตกลงอีกต่อไป เขา รู้สึกถึงผิวของเมฆ มันนุ่มแต่มั่นคง เขายกมือซ้ายขึ้น แองเจเล่ปลดปล่อยลำแสงสีน้ำเงินออกมาจาก แหวนอเมทิสต์บนนิ้วกลางมือซ้ายของเขา ลำแสงสีน้ำเงินตั้งอยู่ข้างหน้าเขาเหมือนแท่งสีน้ำเงิน มันล้อมรอบไป ด้วยจุดแสงสีน้ำเงินที่ดูเหมือนกลีบดอกไม้ที่กำลังลอยอยู่ ประมาณครึ่งนาทีต่อมาหมอกสีดำรอบแองเจเล่ก็ค่อยๆหายไป สภาพแวดล้อมรอบๆเขาเปลี่ยนไป มีเมฆสีขาวกำลังลอยอยู่ในท้องฟ้าสี น้ำเงินที่สดใส เขากำลังยืนอยู่ในหุบเขารูปกระบอกที่มีหน้าผาสีดำทั้ง สองด้าน ภายใต้ฝ่าเท้าของเขาเป็นหน้าจอแสงสีน้ำเงินรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าซึ่งดู เหมือนกระเบื้องที่กำลังลอยเพื่อป้องกันไม่ให้เขาตกลงไป แองเจเล่มองเห็นบันไดวนยาวที่สร้างขึ้นโดยก้อนอิฐแสงน้ำเงินที่อยู่ ข้างหน้าเขา บันไดดูเหมือนสายสีน้ำเงินที่นำไปสู่ทางเข้าของเมืองสีดำ ในท้องฟ้า มีน้ำตกสีขาวอยู่สี่แห่งรอบเมือง ขนาดของพวกมันแตกต่างกัน น้ำมา จากหอคอยสูงในท้องฟ้าในขณะที่น้ำตกล้อมรอบไปด้วยหมอก เสียงที่ เกิดจากพวกมันดังจนเข้าไปในหูของแองเจเล่ แองเจเล่มองลงไป ภายใต้กระเบื้องสีน้ำเงินโปร่งใสมันเป็นแม่น้ำใต้ดิน สีขาว น้ำจากน้ำตกตกลงไปในแม่น้ำและเข้าไปในถ้ำเล็กๆด้านข้าง เขาเงยหน้าขึ้น มีคนหลายคนที่มาถึงก่อนแล้วและกำลังขึ้นบันได แองเจเล่เริ่มขยับ เขาก้าวไปบนก้อนอิฐแสงสีน้ำเงินก้อนที่สองเพื่อทำให้ แน่ใจว่ามันสามารถรับน้ำหนักของเขาได้ เขาส่าบหัวเล็กน้อยและเริ่มเดินขึ้นบันไดด้วยเช่นกัน ชี่ ชี่ แองเจเล่ได้ยินเสียงมาจากข้างหลังและเขาก็หันหัวกลับไป เขา สังเกตเห็นลูกควันสีดำปรากฏในอากาศและมีคนอีกคนลงบนก้อนอิฐ แสงหลังกจากที่ควันหายไป มันเป็นชายสวมโค้ทสีดำยาวที่มีขนสีน้ำตาลหนารอบปกคอเสื้อของเขา ชายคนนี้มีใบหน้าหล่อเหลาและใบหน้าของเขาเกือบจะสมบูรณ์แบบ ผิวหนังของเขานุ่มนวลกว่าผู้หญิงและผมสั้นสีแดงของเขากำลังสั่นไหว ในสายลมที่อ่อนโยน นอกจากนี้มีเครื่องหมาย .กลับด้านระหว่างคิ้วของเขาที่ค่อนข้าง สะดุดตา เครื่องหมายมีสีแดงและมีกระแสไฟฟ้าสีแดงรอบมัน ชายคนนี้มีคู่ดวงตาสีแดงและเขาสังเกตเห็นแองเจเล่ด้วยเช่นกัน พวก เขาสบตากันอย่างรวดเร็ว "ยินดีที่ได้รู้จัก ข้าบิสมาร์คจากพระราชวังลอร์ดนภา มันต้องเป็ น โชคชะตาที่ทั้งสองมีสีแดงเหมือนกัน" มีรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้า หล่อเหลาของชายคนนีเขายกมือขึ้นและมองไปที่แองเจเล่ด้วยเหตุ บางอย่างผมสีแดงที่ติดอยู่กับหน้าผากของเขาทำให้เขาน่าดึงดูดมาก ขึ้น แองเจเล่ไม่ได้ต้องการจับมือ เขาเริ่มเดินขึ้นบันไดอีกครั้ง ผมสีแดงยาว ของเขาและชุดคลุมดำยาวของเขากำลังลอยตามลม แองเจเล่ได้กลิ่น เหม็นเลือดจากชายที่ชื่อบิสมาร์ค บิสมาร์คลังเลชั่วครู่และลดมือลง ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ขุ่นเคือง กลิ่นของชายคนนั้นเกือบจะทำให้แองเจเล่อ้วก เขาสังเกตเห็นในขณะที่ ชายคนนั้นทักทายเขา มันเป็นกลิ่นของสายเลือด หลังจากที่เขาผสานกับสายเลือดโบราณและ เริ่มก่อร่างจริงความรู้สึกของเขากับสายเลือดมันก็แหลมคมกว่าก่อน หน้านีสายเลือดไม่ได้เป็นเพียงแค่ยีนของชายคนนั้นแต่ตราวิญญาณ ของชายคนนั้นก็ยังสามารถพบได้ 'พระราชวังลอร์ดนภา มันเป็นหนึ่งในสามพระราชวังลอร์ดพ่อมด....' แองเจเล่ไม่มีเจตนาที่จะเป็นเพื่อนจากพระราชวังลอร์ดพ่อมด เขาได้ทำ ให้ลอร์ดเงาโกรธแล้ว เขาไม่อยากทำให้ลอร์ดนภาโกรธอีกคน... ลอร์ดพ่อมดทั้งสามเกลียดกันแต่พวกเขาก็สามารถฆ่าพ่อมดระดับต่ำ แบบแองเจเล่ได้อย่างง่ายดาย 'ข้าไม่ได้คาดหวังว่าจะพบคนจากพระราชวังลอร์ดนภาที่นี่ข้าสงสัยว่า สมาชิกหัวกะทิของหอคอยพ่อมดมืดแข็งแกร่งแค่ไหน....' แองเจเล่เงย หน้าขึ้นและจ้องไปที่เมืองสีดำที่อยู่ข้างบน พ่อมดที่สามารถเข้าพื้นที่นี้ได้เซ็นสัญญาฉบับใหม่ดังนั้นบิสมาร์คเพียง บอกแองเจเล่ว่าเขาเป็นใครและเขากำลังทำงานให้ใคร นี่เป็นสำนักงานใหญ่ของหอคอยพ่อมดมืดและพ่อมดไม่สามารถออก จากพื้นที่นี้ได้โดยไม่ได้รับอนุญาตจากองค์กร นอกจากนี้พวกเขาไม่ สามารถส่งข้อความใดๆไปยังคนที่อยู่นอกสำนักงานใหญ่ได้ แองเจเล่สงบลงและยังก้าวขึ้นบันได บิสมาร์คตามหลังเขา ดูเหมือนว่า เขากำลังมีความสุขกับตัวเอง มีพ่อมดอีกสองคนปรากฏบนบันไดแสงหลังจากบิสมาร์ค คนแรกเป็น แม่มดหัวล้านที่กำลังสวมเกราะหนังที่ดูเหมือนบิกินี่สีขาว คนที่สองสวม ชุดคลุมเทาที่มีหัวเป็นอินทรีและร่างเป็นมนุษย ์ ผู้หญิงคนนั้นและมนุษย์อินทรีไม่ได้พูดอะไร พวกเขาเพียงแค่ขึ้นบันได อย่างเงียบๆ ในที่สุดแองเจเล่ก็ถึงบันไดชั้นบนสุดหลังจากที่ผ่านไปประมาณครึ่ง ชั่วโมง มันเป็นทางเข้าเมืองสีดำ เมืองดูเหมือนแท่นบูชาขนาดมหึมาที่มีบันไดหินข้างหน้าและข้างหลัง บันไดนำไปสู่ชั้นบนสุดของแท่นบูชา มีอาคารสีดำทั้งสองด้านของบันได มีคนกำลังเดินบนพื้นที่ว่างระหว่างอาคารสีดำ คนส่วนใหญ่กำลังสวม เกราะไหล่คริสตัลสีดำบนไหล่ซ้ายของพวกเขาแต่ชุดของพวกเขา แตกต่างกันไป บางคนกำลังคุยกั น อย่างไรก็ตาม คนส่วนใหญ่ปกคลุมใบหน้าด้วยหน้ากากและพวกเขา กำลังมองคนอื่นอย่างละเอียด ทางเข้าของเมืองเป็นพื้นที่ว่างขนาดใหญ่มีทีมยามกำลังสวมเกราะ คริสตัลสีดำกำลังยืนอยู่ข้างหน้าประตูยามทุกคนมีร่างล่ำสันและหัว ของพวกเขาปกคลุมไปด้วยหมวกอย่างสมบูรณ ์นอกจากนี้แองเจเล่ยัง สังเกตเห็นการแกะสลักเวทมนต์ที่ซับซ้อนบนผิวของชุดเกราะพวกเขา "ไปที่ชั้นแรกถ้าเจ้ากำลังสวมเกราะคริสตัลชิ้นเดียว ไปชั้นที่สองถ้าเจ้า กำลังสวมเกราะคริสตัลสองชิ้น" หัวหน้ายามพูด เขากำลังพูดถึงเกราะ ใบดาบคริสตัลที่มอบให้กับสมาชิกหัวกะทิทุกคนและควรสวมใส่บนไหล่ เท่านั้น มีพ่อมดประมาณแปดคนที่ทางเข้าและแองเจเล่เป็นหนึ่งในนั้น บิสมาร ์ คยืนอยู่ข้างเขา ดูเหมือนว่าเขาสนใจแองเจเล่ มีม้วนหนังสีดำใบมือของยาม มีคำที่เขียนบนม้วนแต่สิ่งที่ดึงดูดความ สนใจของผู้คนคือปากขนาดใหญ่ตรงกลางที่เต็มไปด้วยฟัน มีพ่อมดก้าวไปข้างหน้าและคว้าม้วนหนังสีดำ เขาอ่านเนื้อหาอย่าง ละเอียดและร่ายคาถาง่ายๆหลายคาถาแล้วชี้ไปที่ปากขนาดใหญ่บน ม้วน มีจุดแสงสีขาวปลดปล่อยออกมาจากนิ้วของเขาและมันจมไปใน ปากขนาดใหญ่อย่างรวดเร็ว "ต่อไป" ยามเอาม้วนหนังสีดำออกมาอีกม้วนและมองไปที่พ่อมดคนที่ สองที่เพิ่งก้าวไปข้างหน้า "อา โซเฟีย ไม่ได้เจอกันนาน" เสียงของยาม อ่อนโยน "มันเป็นเจ้า ไม่ได้เจอกันนาน" แม่มดก้าวไปข้างหน้าและทำแบบ เดียวกับพ่อมดคนที่ผ่านไปเพิ่งทำ มีจุดแสงสีขาวอีกจุดจมลงไปในปาก ของม้วน "ข้าไม่ได้เจอเจ้าหลายปีข้าจะพูดกับเจ้าในภายหลังหลังจากที่ จบเรื่องนี้แล้ว" "ตกลง" ยามพยักหน้า เสียงของเขาเป็นกลาง แองเจเล่ไม่แน่ใจว่าเป็ น ผู้หญิงหรือผู้ชาย พ่อมดเซ็นสัญญาทีละคนๆและก็ถึงรอบของแองเจเล่ เขาคว้าม้วนหนังสีดำและตรวจสอบเนื้อหา ไม่มีกับดักหรือลวดลายลับ คำที่อธิบายในกฎมันชัดเจน ดูเหมือนว่าหัวหน้าของหอคอยพ่อมดมืด ไม่ได้พยายามหลอกพวกเขา แองเจเล่ทำสิ่งที่คนอื่นทำและปลดปล่อยจุดแสงสีขาว เขาผนึกม้วนและเริ่มเดินไปที่บนพื้นที่ว่างทางซ้ายของชั้นแรก มีคนอื่น กำลังรอกับเขาที่นั่น "มันเป็นกรีน มันเป็นชื่อบนสัญญาของเจ้า ข้าเห็นมัน" เสียงของบิ สมาร์คดังมาจากข้างหลัง สีหน้าของแองเจเล่เริ่มเย็นชา เขาหยุดและมองไปข้างหลัง บิสมาร์คยกนี้วชี้มือขวาขึ้น มีผีเสื้อสีแดงบนนิ้วของเขากำลังสะปัดปีก ของมัน "มันเป็นอุบัติเหตุ" "ทำไมเจ้าถึงแอบมองสัญญาของข้า" แองเจเล่พูดเสียงเย็นชา บิสมาร์คยิ้มและจ้องตาแองเจเล่อย่างสงบ ทันใดนั้นเขาก็กะพริบให้แอง เจเล่ 'อั๊ก...' แองเจเล่รู้สึกขนลุก 'ผู้ชายคนนี้กำลังพยายามที่จะอ่อยข้างั้นหรือ' เขาต้องการที่จะตำหนิอีกครั้ง บิสมาร์คยังกะพริบตาให้เขาและมันทำให้แองเจเล่รู้สึกอึดอัด 'บัดซบ....' พฤติกรรมของชายคนนี้ทำให้เขารู้สึกเย็นยะเยือก บิสมาร์ค น่ากลัวยิ่งกว่าสัตว์ประหลาดในงานเลี้ยงของปีศาจตา แองเจเล่กระชับคอเสื้อของเขาแน่นในขณะที่เขารู้สึกเย็น แองเจเล่หัน กลับไปและเดินไปหาคนรับใช้ที่กำลังรอเขาข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ตอนที่390: การกรอง (1) แปลนิยาย.วันพฤหัสบดี ที่14 มิถุนายน 2018 มีเพียงห้าคนงานห้าคนที่ทำงานเป็นพนักงาน พนักงานเหล่านี้ดูเหมือน พนักงานเสิร์ฟชายและหญิงกำลังยืนอยู่ด้านข้าง แองเจเล่ได้สังเกตเห็นเมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้พวกเขา พวกเขาไม่ใช่ สิ่งมีชีวิต ปากของพนักงานดูคล้ายกับหุ่นไม้ที่มีอยู่ทั่วไปและมันไม่มีร่องรอยของ ดวงวิญญาณอยู่ภายในดวงตาของพวกมัน เดี๋ยวก่อน.....มันไม่ได้ดูเหมือนหุ่นไม้ พวกมันเป็นหุ่นไม้ แองเจเล่คิด เรื่องนี้ในขณะที่เขาจ้องไปที่ร่างกายของพนักงาน เขาค้นพบด้วยตัวเอง ว่าผิวของพวกมันดูแข็งเหมือนไม้ในขณะที่มีสีเหมือนเนื้อมนุษย ์ พนักงานที่ใกล้ที่สุดข้างหน้าสังเกตเห็นแองเจเล่เดินไปหาเธอดังนั้นเธอ จึงขยับคอเล็กน้อยและกลอกดวงตาที่ไร้ดวงวิญญาณจ้องที่แองเจเล่ "ยินดีต้อนรับสู่เมืองท้องฟ้า ข้าคือหมายเลข 241 ที่จะรับใช้ท่าน โปรด ตามข้ามา" พนักงานที่กำลังสวมชุดยาวสีขาวพูดด้วยน้ำเสียงโทน เดียวกันทั้งประโยค แองเจเล่กำลังจะทักทายกลับแต่พนักงานได้หันไปแล้วและเดินไปที่ อาคารเล็กๆในเมือง ทางเข้าของอาคารนี้เปิดกว้างแต่ภายในมันมืด มีตุ๊กตาเพียงตัวเดียวที่สนทนากับแองเจเล่ในขณะที่ส่วนที่เหลือกำลัง ยืนรอแขกคนถัดไป พนักงานหุ่นไม้อีกตัวเดินออกมาจากอาคารอื่นและ ไปแทนที่พนักงานที่ได้รับมอบหมายก่อนหน้านี แองเจเล่หันไปมองที่บิสมาร์ค ชายคนนั้นกำลังโบกมือให้เขาด้วย รอยยิ้ม บิสมาร์คเซ็นสัญญาด้วยเช่นกัน แองเจเล่ไม่ได้สนใจกับชายคนนั้นอีกต่อไปในขณะที่เขาเดินไปพร้อมกับ พนักงานหุ่นไม้ผ่านประตูทางซ้าย ภายในมันมืดแม้ว่าจะมีแสงแดดส่องผ่านช่องว่างระหว่างหน้าต่าง สถานที่นี้เงียบสนิ ท "นี่เป็นประตูวาร์ปที่ใหม่งั้นหรือ มีอะไรที่เจ้าสามารถบอกเกี่ยวกับสถาน ที่นี้ไหม" แองเจเล่พยายามถามพนักงานหุ่นไม้ที่นำทาง อย่างไรก็ตาม พนักงานหุ่นไม้เธอยังเดินหน้าต่อไปราวกับว่าไม่ได้ยิน คำพูดของเขา "เมืองท้องฟ้ารวบรวมพวกท่านมาที่นี่เพราะเราต้องการค้นหาหัวกะทิใน หมู่หัวกะทิเนื่องจากเราเป็นผู้ดูแลพื้นที่นี้เราจึงได้รับอนุญาตให้ใช้ ทรัพยากรใดๆก็ตามภายในอำนาจสูงสุดของเรา ไม่ใช่แค่นั้น เรายัง สามารถขอให้สมาชิกขององค์กรปรากฏตัวทันทีถ้าเราทำเช่นนั้น" พนักงานหุ่นไม้ตอบอย่างไร้อารมณ ์ "หืม" แองเจเล่รู้สึกทึ่ง "เป็นไปได้อย่างไรที่เจ้าจะขอให้หัวกะทิของพื้น ที่มาที่ นี่มันฟังดูเหมือนโครงสร้างขององค์กรค่อนข้างง่าย" "มันไม่เกี่ยวกับโครงสร้างองค์กร ท่านจะต้องจ่ายเพื่อผลประโยชน์ที่เรา ให้กับท่านมิฉะนั้นท่านจะถูกเนรเทศและความทรงจำของท่านจะถูกลบ ออก" พนักงานหุ่นไม้อธิบาย "ลบความทรงจำงั้นหรือ หึ" แองเจเล่หัวเราะเยาะแต่เขาไม่ได้พูดอะไร อีก ทั้งคู่เดินผ่านอาคารไม้ที่มืดมิดอย่างช้าๆ แองเจเล่มองไม่เห็นอะไรรอบๆ เขา มันรู้สึกเหมือนกำลังเดินไปในหุบเหวที่ไม่มีที่สิ้นสุด จากนั้นหุ่นไม้ก็อธิบายก่อนที่แองเจเล่จะถามคำถามอื่นอี ก "การแข่งขันจะจัดขึ้นในห้าแผนกหลักโดยมีจุดประสงค์เพียงอย่างเดียว นั่นก็คือการหาหัวกะทิในหมู่หัวกะทิและท่านสามารถฆ่าฝ่ายตรงข้าม ของท่านได้ถ้าท่านต้องการ" "ข้าสามารถฆ่าฝ่ายตรงข้ามของข้าได้งั้นหรือ" แองเจเล่หยีตา "เจ้า หมายความว่ายังไง องค์กรนั้นคิดว่าผลประโยชน์ที่มอบให้กับสมาชิ ก หัวกะทิดีพอที่จะทำให้พวกเขาต่อสู้จนถึงตายได้งั้นหรือ" "ผู้ชนะจะกลายเป็นหนึ่งในนายพลของแผนกหนึ่งและสามอันดับแรกจะ ได้รับรางวัลเป็นวงเวทมรดก แม้ว่าความจริงผู้เข้าร่วมจะไม่ตายและเสีย ร่างกายภาพของพวกเขา ผู้ชนะก็จะได้รับสิทธ์ิในการเข้าร่วมการ ประชุมลับขององค์กร ข้าแน่ใจว่ามันจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังถ้าท่านชนะ การแข่งขัน" พนักงานหุ่นไม้หยุดคำอธิบายทันที แองเจเล่ตกใจเล็กน้อย เพียงวงเวทมรดกเพียงอย่างเดียวมันก็เป็นรางวัลที่น่าดึงดูด แน่นอนว่า วงเวทมรดกของวิเวียนทรงพลังอย่างแท้จริงแต่เธอจะไม่ยกมรดกให้แอง เจเล่จนกว่าเธอกำลังจะตาย แองเจเล่รู้ว่าวงเวทมรดกสามารถเปลี่ยนพ่อมดที่อ่อนแอเป็นพ่อมด ระดับสูงได้การต่อสู้และการชนะผู้ครอบครองวงเวทมรดกแทบเป็นไป ไม่ได้ พลังมันแตกต่างกันมากเกินไป แม้ว่าเขาจะได้รับสืบทอดวงเวทมรดกเพียงวงเวทเดียวแต่ก็ยังคงช่วย เขาอย่างมากระหว่างช่วงสำคัญในการต่อสู้ แองเจเล่ไม่ได้ถามอะไรอีกต่อไปหลังจากที่เธออธิบาย รางวัลของ หอคอยพ่อมดมืดจะทำให้พ่อมดที่ไม่ได้ครอบครองวงเวทมรดกสู้จนตัว ตาย "วงเวทมรดกถูกสร้างโดยหอคอยพ่อมดมืดและมันมีสองรุ่น รุ่นแรกใช้ ผสมรูปแบบและรุ่นที่สองใช้รูปแบบกึ่งมรดก ถ้าท่านมีวงเวทมรดก ดั้งเดิมอื่นที่ท่านต้องการท่านสามารถใส่มันลงไปในวงเวทที่ท่านจะชนะ ในการแข่งขันและเปลี่ยนมันเป็นชุดวงเวทมรดก" พนักงานหุ่นไม้เสริม "ชุดวงเวทมรดก...." แองเจเล่ตื่นเต้น ชุดวงเวทมรดกได้พัฒนาขึ้นเพื่อ ช่วยพ่อมดให้สามารถเพิ่มขีดจำกัดของพวกเขาในการสั่งวงเวทมรดก มากกว่าหนึ่งวงเวท ชุดมรดกสร้างขึ้นยากกว่าตัววงเวทมรดก มัน จะต้องใช้ทรัพยากรจำนวนมากแต่ผลที่ได้รับจากการครอบครองวงเวท มรดกสองวงมันคุ้มค่าคุ้มราคา ชุดมรดกต้องใช้ทรัพยากรมากเกินไป อย่างไรก็ตาม มันสามารถช่วยพ่อ มดในการเปิดใช้งานรูปแบบผสมหรือรูปแบบกึ่งมรดกในขณะที่ยังมี ความเป็นไปได้ที่จะได้รับวงเวทมรดกอีกซึ่งเป็นเหตุผลที่แองเจเล่ ตื่นเต้น แองเจเล่ยังคงอยู่กับพนักงานหุ่นไม้ในขณะที่พวกเขาค่อยๆเดินไปแต่ เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ความมืดมิดรอบตัวพวกเขาค่อยหายไปจากสายตาของพวกเขา อาคารเล็กๆที่ทำมาจากไม้ไม่ได้มีอยู่อีกต่อไป ตอนนี้แองเจเล่มองเห็น ท้องฟ้าสีน้ำเงิน เมฆสีขาวและหญ้าที่สั่นไหวได้อีกครั้ง เมฆค่อยๆผ่าน ท้องฟ้าที่ไม่มีที่สิ้นสุ ด แองเจเล่รู้ทันทีว่าคนรับใช้หายไปและตอนนี้เขากำลังยืนอยู่บนพื้นที่ว่าง ข้างน้ำตก ตำแหน่งปัจจุบันของเขาล้อมรอบไปด้วยภูเขา มีทะเลสาบสีเขียวอยู่ ข้างหน้าเขา มีน้ำตกคู่จากภูเขาหนึ่งที่คั่นด้วยก้อนหินกลางอากาศ พวกมันดูเหมือน ริบบิ้นสีขาวจำนวนมากที่ตกลงไปสู่แม่น้ำ เสียงที่เกิดจากน้ำตกได้ดังไปทั่วหุบเขา แองเจเล่ยืนอยู่ข้างแม่น้ำและมองไปอีกด้าน เขาเห็นว่ามีพ่อมดสองคน กำลังยืนอยู่ข้างกัน พวกเขาดูเหมือนจะเป็นเพื่อนกัน คนซ้ายสวมผ้าคลุมสีขาวที่ปกปิดผิวหนังของเขาอย่างสมบูรณ ์ อีกคนดูเหมือนเป็นผู้ชายที่กำลังสวมชุดเกราะสีทองที่ตกแต่งอย่าง หรูหรา เขามีผมสั้นสีน้ำเงินและครึ่งใบหน้าของเขาปกคลุมไปด้วย เกล็ดปลาสีน้ำเงิน เขากำลังแบกธนูเงินคุณภาพสูงบนหลั ง ทั้งสองสังเกตเห็นการปรากฏตัวของแองเจเล่ทันทีเมื่อมองไปที่พวกเขา พวกเขาเริ่มระมัดระวังเมื่อเห็นพฤติกรรมของแองเจเล่ แต่แองเจเล่ไม่สนใจเรื่องนั้น เขาเอาขวดสีเขียวขนาดเล็กออกมาจากถุง กระเป๋าถุงหนึ่งและเปิดมัน มีลูกควันสีเขียวลอยออกมาทันที ควันสีเขียวก่อเป็นเงาที่ดูเหมือนมนุษย์แต่มันเหือดหายไปก่อนที่มันจะ แข็งตัว ในไม่ช้ามันก็กลายเป็นอนุภาคพลังงานสีเขียวที่ล้อมรอบ ร่างกายของแองเจเล่ แองเจเล่รู้สึกว่าตัวเขาเบาขึ้นและเขาค่อยๆบินไปในอากาศ ตอนนี้เขาสามารถมองเห็นสภาพแวดล้อมภายในและรอบๆหุบเขาได้ อย่างชัดเจนเมื่อเขาบินสูงขึ้น ภายนอกหุบเขามีแม่น้ำและภูเขา ภูเขาเต็มไปด้วยหญ้าสีเขียวสดใส สถานที่นี้เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา ความสูงในการบินของแองเจเล่ยังคงเพิ่มขึ้น เขาต้องการที่จะดู สภาพแวดล้อมให้ดีขึ้น แต่ในขณะนั้นก็มีเสียงแหบแห้งของผู้ชายดังก้องในหูของเขา "มีห้าแกนของห้าแผนกเมืองท้องฟ้า เจ้าสามารถออกจากรอยแตกโลก ได้ถ้าเจ้าได้รับแกนที่สมบูรณ ์จำนวนของเศษแกนที่เจ้าสามารถได้รับ ขึ้นอยู่กับประสิทธิภาพของเจ้า นั่นคือวิธีที่เรามอบรางวัลให้เจ้า โปรด ทราบว่าเจ้ามีเวลาเหลือเพียงสามวันในรอยแยกโลก" รอยแยกโลก สีหน้าของแองเจเล่เปลี่ยนไป เขาไม่ได้คาดหวังว่าพื้นที่ที่เขาอยู่ ในตอนนี้จะเป็นรอยแตกของโลก ไม่สำคัญว่าจะเป็นพ่อมดที่ทรงพลังแค่ไหนพวกเขาก็จะไม่สามารถออก จากสถานที่นี้ได้โดยไม่รู้พิกัดเทเลพอร์ ต ทันใดนั้นเขาก็มองไปที่พ่อมดบนพื้นดิน พวกเขาดูตกใจและเห็นได้ชัด ว่าพวกเขาควรจะได้ยินเสียงด้วยเช่นกัน เสียงพูดอีกครั้ง "ระวังแกน" มีเสียงสั่นสะเทือนค่อยๆดังในท้องฟ้า มันทำให้เขารู้สึกเหมือนท้องฟ้า และพื้นดินเริ่มสั่น แองเจเล่รีบเงยหน้าขึ้น ดาวสีดำห้าดวงทะยานผ่านท้องฟ้าสีน้ำเงินที่ไม่มีที่สิ้นสุดและเริ่ม เคลื่อนที่ลงมา ในขณะเดียวกันเขาก็เห็นพ่อมดที่ทรงพลังในร่างต่างๆปรากฏบนภูเขาที่ อยู่ห่างไกลออกไป เช่นเดียวกับเขาที่พ่อมดเหล่านั้นดูดาวสีดำที่กำลัง ตกลงมา ดาวทั้งห้าล้อมรอบไปด้วยเปลวไฟสีเข้ม แองเจเล่ไม่ได้พุ่งไปดาวที่ใกล้ที่สุด เขาเอาหินที่มีสีสันขนาดเล็กออกมา จากถุงกระเป๋าในขณะที่แสงสีน้ำเงินกะพริบในดวงตาของเขา เขาบด หินจนเป็นผงและโรยไปในอากาศ ผงที่มีสีสันได้ปลิวไปตามสายลม ในขณะที่แองเจเล่กำลังเฝ้าดูสีหน้ า ของเขาก็เริ่มเคร่งขรึม 'พวกเขาไม่ได้โกหก สถานที่นี้เป็นรอยแยกโลกจริงๆ ข้าไม่ได้คาดหวังว่ า หอคอยพ่อมดมืดจะพบสถานที่แบบนี้.....เดี๋ยวก่อน.....ห้าที่แบบนี้.... บัดซบ' แองเจเล่หายใจเข้าลึกๆ ข้าจะต้อบหาแกนมิฉะนั้นข้าจะไม่สามารถออกจากรอยแยกนี้ได้ เขา มองไปที่พ่อมดสองคนที่อยู่ใกล้แม่น้ำอีกครั้งและค้นพบว่าพวกเขา กำลังมองมาที่เขา ทั้งสามดูมีความคิดที่คล้ายกัน แองเจเล่หันกลับไปและไปทิศทางที่ธาตุลมนำเขาไปดาวที่ใกล้ที่สุด ดาวทั้งห้าอยู่ใกล้พื้นดินมากขึ้นเรื่อยๆ ตูมมมมม พื้นดินเริ่มสั่นสักพัก ดาวที่ใกล้ที่สุดตกลงไปบนแม่น้ำยาวที่อยู่ไม่ไกลจากแองเจเล่ เขา มองเห็นโคลนกระเด็นไปในอากาศ แองเจเล่ยังคงลอยอยู่ในอากาศ เขามองเห็นพ่อมดกระโดดออกมาจาก ภูเขาและสร้างเป็นเส้นตรงไปที่ดาวเร็วที่สุดเท่าที่พวกเขาจะทำได้ ฉากนี้ดูเหมือนมดหลายสีที่กำลังเคลื่อนที่ไปทางรูสีดำขนาดมหึมา ใน ขณะเดียวกันบางคนก็บินไปทางดาวเหมือนแองเจเล่ แองเจเล่หยุดเสียเวลา ในขณะที่เขามุ่งหน้าตรงไปที่ดาวเขาก็เห็น ลำแสงสีดำในปล่องลึกที่มันสร้างขึ้ น ชิ ชิ ชิ ภายในปล่องลึกมีลูกแสงสีดำได้ระเบิดเปลี่ยนเป็นเศษหลายชิ้นที่บินไป ทุกทิศทุกทางเหมือนฝนตก แกนสีดำเปลี่ยนเป็นเศษสีดำนับไม่ถ้วนที่พุ่งเป็นเส้นในอากาศ